Monday, August 27, 2007

ντράπηκα

Ά φησα το τσιγάρο να σιγοκαίει ανάμεσα στα δάχτυλα ώρα πολύ.Όσο να νοιώσω την θερμοκρασία να αναπτύσεται.Ζέστη εφιαλτική,σχεδόν ανυπόφορη.
-Θα το αντέξω είπα,θέλω να το νοιώσω να τρυπάει το δέρμα μου.
Ίσα που το άφησα λίγο ακόμη.Με την πρώτη βαθύτερη επαφή,μόλις η κάφτρα, μικροσκοπική λάβα καφτή,ακούμπησε το δέρμα, τινάχτηκα.Το πέταξα στον νεροχύτη κι άρχισα να ψάχνω στο ντουλάπι με τα φάρμακα.
-Τι στο καλό βάζουμε στις πληγές από κάψιμο;έψαχνα ενώ έγλυφα με το σάλιο μου το καμένο σημείο.
Ντράπηκα.Ένα τόσο δα μικρό καμμένο σημείο.
Κι αν ήμουν εκεί;Κι αν η κάφτρα του τσιγάρου ήταν αχόρταγες γλώσσες φωτιάς ίσαμε ένα σπίτι διόροφο;
Πως είναι άραγε όταν πλησιάζει το θεριό;Το νοιώθεις από την ζέστη που σε τυλίγει εφιαλτικά;Προλαβαίνεις να σκεφτείς;Να αμυνθείς;Παραλύουν τα πόδια από το φόβο;Λιποθυμάς από τις αναθυμιάσεις;Πνίγεσαι από τον βήχα;
Παραδίδεσαι παραδεχόμενος την αδυναμία σου;Ουρλιάζεις ή δεν μπορείς να αρθρώσεις ούτε φθόγγο;Ανασαίνεις;
Πιάνεσαι χέρι χέρι με τα παιδιά σου;Προλαβαίνεις κάτι να τους πεις;Να τα παρηγορήσεις;Να τα κανακέψεις;Θέλεις να τους πάρεις το φόβο;Τα σκεπάζεις με το σώμα σου;Κλαις;Έχεις δάκρυα;Έχεις φωνή να τα πεις πόσο τα αγαπάς;Πως λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι να σωθούν;
Μπορείς να μυρίσεις άραγε;Κι αν ναι τι;
Καμένα δέντρα,ζώα,έντομα,πουλιά,θάμνοι,φυτά,σπίτια,τα καινούργια σεντόνια που αγόρασες μόλις χθες;Πως μυρίζουν όλα αυτά;
Κι η καμένη ανθρώπινη σάρκα,καμένα μαλλιά και νύχια;Τι οσμή να έχει άραγε και πόσο μακριά μπορεί να φτάνει;
Πόσο γρήγορα μπορείς να συνέλθεις από αυτόν τον εφιάλτη;Είναι φυσιολογική η αυριανή σου μέρα;Επανέρχεσαι ποτέ;Ξεχνάς;
Μπορείς;Μπορείς να ξεχάσεις;

28 comments:

  1. μόνο ντροπή και οργή μπορούμε να νιώθουμε τώρα...

    ReplyDelete
  2. Τούτη τη φορά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ και δεν ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ να ξεχάσουμε!!!
    Είναι χρέος ΟΛΩΝ ΜΑΣ στη μνήμη ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ που χάθηκαν.
    Για περιουσίες χαμένες δεν αξίζει τώρα πια να μιλάμε.
    ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ!!!!

    Γλαρένια δάκρυα

    (Υ.Γ. "Παραλύουν τα πόδια από το φόβο;Λιποθυμάς από τις αναθυμιάσεις;Πνίγεσαι από τον βήχα;"
    Εγώ θα είχα πεθάνει πριν καώ....)

    ReplyDelete
  3. Ω ναι, ξεχνάς. Είναι προφανές. Άλλος άνθρωπος ζει (βιολογικώ τω τρόπω) και βιώνει τον όλεθρο. Άλλου ανθρώπου η μύτη οσφραίνεται το θάνατο, άλλου ανθρώπου τα μάτια πλημμυρίζουν από τη φρίκη. Αν αυτός ο άνθρωπος καταφέρει να βγει ζωντανός, αλλάζει. Παύει να είναι ο ίδιος, δεν είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος. Για να επιβιώσει, θάβει μέσα του τη φρίκη.
    Εμείς, που ήσυχοι στα σπίτια μας βλέπουμε τη φρίκη από μακριά, εμείς πρέπει να παρασυρθούμε από την οργή και να τη δείξουμε. Μόνο τότε έχουμε αμυδρές ελπίδες κάτι ν' αλλάξει, κάτι να γίνει. Διαφορετικά, όλα αυτά τα πτώματα θα μας συντροφεύουν μέχρι να τα συναντήσουμε.

    ReplyDelete
  4. πόσο δίκιο έχεις..

    ReplyDelete
  5. Ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει…
    Όχι, μετά από μια τέτοια συμφορά δεν επαναφέρεσαι. Την αισθάνεσαι σα βιασμό, σαν ακατάπαυστη βία εναντίον του κορμιού και της ψυχής σου.

    Οι μακρινοί θα ξεχάσουν γρήγορα.
    Όσοι το βιώσουν δε θα το ξεχάσουν ποτέ…

    ReplyDelete
  6. Δεν προλαβαινεις να σκεφτεις..
    Δεν προλαβαινεις να αμυνθεις..
    Μονο πονάς...ως την τελευταια ανασα..

    ReplyDelete
  7. Όταν πλησιάζει το θεριό, μπορείς να σκεφτείς... εκείνη την ώρα πρέπει να σκεφτείς πώς θα επιβιώσεις, αν τα καταφέρεις ίσως να κάνεις ώρες μέχρι να καταφέρεις να αρθρώσεις κάτι...
    Αυτό έζησα εγώ φεγγαροαγκαλιασμένη μου.
    Ο Θεός με βοήθησε να μη θρηνήσω ανθρώπινα θύματα, κοντινά μου τουλάχιστον.

    Προλαβαίνεις να σκεφτείς και να επαναλαμβάνεις μονίμως την ίδια σκέψη: Θεέ μου, βοήθησέ μας!!!

    Καλημέρα... ο ήλιος εκεί που ήμουν εχθές δε φαινόταν... ούτε σήμερα, εδώ τουλάχιστον τον βλέπω... ακόμα...

    ReplyDelete
  8. Διαβάζω και κλαίω,
    Αυτά σκέφτομαι και γω ( τα λες τόσο αληθινα)
    η ΜΆΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗς.
    Τι λενε στα παιδιά που κλαίνε τετοιες στιγμές;στα παιδιά που καίγονται και πνίγονται;;
    Τι να πω άλλο;;λόγια δεν βγαινουν.
    aremare

    ReplyDelete
  9. Ωδύνη, οργή και αίσχος. Τι να πω άλλο...

    ReplyDelete
  10. αν ζήσεις την μυρωδιά του δέρματος να καίγεται δεν την ξεχνάς για το υπόλοιπο της ζωής σου, καταλαβαίνεις τι λέω ε;
    αυτοί οι αλήτες που το κάνουν θέλουν όχι φυλακή δεν θα τους κάνει τίποτα αλλά να τους βάλεις μερικές μέρες με τα θυματά τους να κοιμηθούν δίπλα τους για μερικές μέρες να τους αγγίξει αυτή η μυρωδιά!

    ReplyDelete
  11. Ντράπηκα που άφησα στις φλόγες την πατρίδα!

    ReplyDelete
  12. Θάνατος φριχτός.
    Ποιός αμφιβάλλει.

    Γυρίσαν οι καιροί φεγγαρένια.
    Κι η Κόλαση βρήκε χώμα επί της γης.
    Μας ζώνουν δηλητήρια, δράκοι αποκρουστικοί:
    για τους ανθρώπους λέω, όχι για τις φλόγες.
    Πες, ποιός λογαριάζει αξίες πιά...

    ReplyDelete
  13. με συγκλόνισες φεγγαρένια...

    ReplyDelete
  14. κι εγώ ντρέπομαι.
    πολύ.

    ReplyDelete
  15. Ντροπή γιατί; εμείς δεν ξεκινήσαμε τίποτα από όλα αυτά
    Να ντραπούμε αν δεν κάνουμε τίποτα, αν ξεχαάσουμε,αν....

    Καλώς σε βρήκα!

    ReplyDelete
  16. Thanks for posting.

    Thelw na synodeysw ston pono elliniko ston koinotiko ola gia tin adifago kai anekselegkti pyrkagia aftis tis teleftaias Paraskevis sta ypostirigmata tis Peloponnisou, sto notiodytiko simeio tis Athinas, pou stoixisan tin zwi se 63 synanthrwpous sas.

    David Santos

    ReplyDelete
  17. τώρα που προλαβαίνεις εξήγησε στα παιδιά σου
    πες τους ότι δεν πρέπει να πετάμε σκουπίδια στον δρόμο
    πες τους να γίνουν σωστοί επαγγελματίες και όχι δημόσιοι-υπάλληλοι/βδέλες
    πες τους ότι το γεννικό καλό υπερέχει του ατομικού
    πες του για το νερό και το ρεύμα, ότι οικονομία κάνουμε όχι για να πληρώνουμε λιγότερα, αλλά για να έχουν αυτά όταν μεγαλώσουν
    τώρα που προλαβαίνεις ακόμα εξήγησέ τους ότι αν καίγονται τα δάση φταίμε όλοι μας

    ReplyDelete
  18. Εδώ…
    Κάπου εδώ…
    Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει,
    αγγίζω τα ανέγγιχτα και ξανατρυπώνω στις γειτονιές του κόσμου.

    Εδώ,
    που ο ήλιος παίρνει 7 χρώματα.
    Δεν ξέρω αν ξημερώνει ή νυχτώνει.
    Δεν γνωρίζω.




    Ενίοτε σαλτάρω
    και τότε γράφω κάποιο τραγούδι.


    Έλα λίγο προς τα εδώ.
    Είναι η οπτική μου.
    Γελωτοποιός είμαι,
    όσο και άνθρωπος.

    Έλα να με βρεις στα καμαρίνια.

    Θα το δεις…

    Αν με αγκαλιάσεις,
    θα ανοίξω να δεις τις πολύχρωμες πληγές μου.
    τις ρετουσαρισμένες.

    Αν τρομάξεις…
    Σκάσε μου ένα χαμογελάκι και γεια σου.





    χε!

    Σε ευχαριστώ για τον χωροχρόνο σου.

    ReplyDelete
  19. Εγώ θα συμφωνήσω με τον Τάσο και τον Στέφανο.
    Εχουν στερέψει τα δάκρυα, νομίζω πως πρέπει να τους δείξουμε ότι δεν θα ανεχτούμε να ξανασυμβεί.
    χριστινα

    ReplyDelete
  20. Είδα τη φωτιά να σκαρφαλώνει πάνω σ΄ ένα γέρικο πλατάνι
    πιάνονταν κι ανέβαινε τα κλώνια τρώγοντας του γέροντα τα χρόνια.
    Κι είδα της ζωής την ειρωνεία με τι πείσμα, με τι μίσος και μανία,
    έκαιγε η φλόγα το πλατάνι κι ενώ τό 'ξερε κι αυτή πως θα πεθάνει....

    Δεν θυμάμαι που το είδα και το εκανα copy..ομως με τρέλανε σαν το διάβασα....

    ReplyDelete
  21. Πόσο πονάει ακόμα κι ένα μικρό καψιμο!
    Φαντάσου...

    ReplyDelete
  22. ντρέπομαι κι εγώ μαζί σου...
    δεν ξεχνώ...
    μόνο λυπάμαι, πληγώνομαι, φρίττω, εξοργίζομαι, αηδιάζω, τρομάζω, πονάω...

    ReplyDelete
  23. Όχι δεν μπορείς
    δεν ξεχνάς
    πως μπορείς να ξεχνάς όταν κόβεται η ανάσα σου κι όταν χάνεται η πηγή?

    ReplyDelete
  24. Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, στην μνήμη των νεκρών και των χαμένων, στην ελπίδα μιας διαρκούς και μόνιμης διαμαρτυρίας για προστασία και αναγέννηση.

    Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, οχημάτων, εργασιών, σκέψεων, θορύβων όρθιοι και σιωπηλοί όπου βρεθούμε να αφουγκραστούμε τους ήχους της γης.

    Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, όλου του συστήματος, οικονομικού, πολιτικού, εργασιακού, επικοινωνιακού να δείξουμε ότι δεν είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι, που πενθούμε, ελπίζουμε και συμπαραστεκόμαστε ενεργά.

    Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι για τρία λεπτά να προκαλέσουμε μαζική α-κινητοποίηση, να παγκοσμιοποιήσουμε το δικό μας μήνυμα σε όλο το πλανήτη στέλνοντας το μήνυμα για συμμετοχή την ίδια ώρα Ελλάδας σε όλο τον κόσμο σε όλες τις γλώσσες.

    Μήνυμα για SMS και email

    ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΗ Α-ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΟΙ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ, ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ, ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ. ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.

    Διαδώστε την προσπάθεια με sms και email στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε απλούς πολίτες , Μ.Μ.Ε., Οργανώσεις. Όποιος μπορεί ας το μεταφράσει . Να γίνει μήνυμα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου μιας κοινής αφετηρίας, μιας κοινής προσπάθειας, μιας κοινής νέας αρχής.

    Περισσότερα και συντονισμός δράσης στο http://manosnik.blogspot.com/


    ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ

    ReplyDelete
  25. και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ?

    ReplyDelete
  26. σας ευχαριστω πολυ ολους..πολυ!!

    φεγγαρενια φιλια

    ReplyDelete
  27. Δεν ξεχνώ. Τώρα πια και για την Ελλάδα κε Δήμου.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...