Tuesday, September 04, 2007

δύσκολος δρόμος


Ήθελα να έρθω δίπλα σου.Δύσκολος δρόμος.Επίμονη εγώ.Σύρθηκα.Σαν ερπετό που ξέχασε να αλλάξει το δέρμα του.Σε βράχους και πέτρινα μονοπάτια.Δύσβατα.Μικρές πετρούλες βρήκαν καταφύγιο στο δέρμα μου.Μάτωσα.Έσκαψα λαγούμια να κρυφτώ κι έβγαζα το κεφάλι από ανύπαρκτες τρύπες γιά μικρές φοβισμένες ανάσες.Κομμάτια καπνού έκαιγαν τον λαιμό μου.Γλώσσες φωτιάς σκοτείνιαζαν τα μάτια μου.Το χώμα ζεστό ζητούσε την πνοή μου.
-Το τέλος..σκέφτηκα.

38 comments:

  1. Ακόμα κι αν ήρθε το τέλος, ήταν επιθυμία.
    Αξίζει τον κόπο λέω εγώ.

    ReplyDelete
  2. @..ηχε μου..ασαφη τα ορια του κοπου,της επιθυμιας και του 'τελους' θα ελεγα εγω!!

    ReplyDelete
  3. Aξίζει τόση δυσκολία ;)

    ReplyDelete
  4. @..caesar..ποιος μπορει να μας απαντησει με σιγουρια αραγε;;

    ReplyDelete
  5. Εκεί όμως είναι η ομορφιά.
    Στον αγώνα για το τέλος. Τον Σκοπό.
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  6. Μην ξεχνάμε πως η προσπάθεια είναι "όλα τα λεφτά". Το είπε άλλωστε και ο μέγας Αλεξανδρινός: "σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος".
    Αναρωτιέμαι: Υπάρχει τέλος; Μήπως αυτό που θεωρούμε τέλος είναι απλώς μιά δοκιμή των αντοχών μας και του βάθους των επιθυμιών μας; Μήπως είναι ακόμα ένα όριο που καλούμαστε να αποδείξουμε οτι μπορούμε και θέλουμε να ξεπεράσουμε;
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  7. Όμως καλή μου, κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή...! Αυτό είναι το παιχνίδι τη ζωής άλλωστε!
    Φιλάκια & Καλό Χειμώνα να έχουμε!

    ReplyDelete
  8. μονοπάτια σκοτεινά, θύελλες, πάθος,φουρτουνιασμένες θάλασσες, τόσα δάκρυα, τόσες πέτρες τόσος πόνος...

    Δεν ξερω πριν λιγο καιρό νόμιζα ότι η διαδρομή αξίζει...Ομως αν και η διαδρομή είναι μαύρη κι άραχνη?
    δεν ξέρω καλή μου...ειλικρινά δεν ξέρω!!
    (αναπνοή)

    ReplyDelete
  9. το "θελω" χρειαζεται μετρημα σωστο...
    πρεπει να μην ξεπερναει τα ορια μας...
    γιατι τοτε ερχεται το τελος...

    φιλια...

    ReplyDelete
  10. Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή λένε...

    Ξέρεις, γλυκό κορίτσι, αυτό που άλλοι λογαριάζουν για τερματισμό, μερικοί τ' ονοματίζουν ξημέρωμα.

    Όπως και να'χει, ο ήλιος πάντα βγαίνει. Ευτυχώς.

    ReplyDelete
  11. Η αρχή είναι το τέλος μου...
    ίσως είναι το ίδιο σημείο.

    ReplyDelete
  12. -Το τέλος..σκέφτηκα.-

    Μάλλον συνταξιδεύουμε χνούδι...

    ReplyDelete
  13. Κάθε τέλος, κι αρχή... φεγγαρένια μου. xxx

    ReplyDelete
  14. το τέλος δεν έιναι αλλά είναι σίγουρα μια ηχηρότατη επισήμανση για να αφυπνιστούμε έστω και λίγο πρίν ...
    Αλλά φευ , φεγγαρένια :)

    ReplyDelete
  15. ...φεγγαρακι να προσεχεις :)

    ReplyDelete
  16. πνίγομαι...
    μα ειναι υπεροχο να το διαβαζω..
    πνιγομαι γιατι απλά ετσι νιωθω

    ReplyDelete
  17. ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ...ΟΛΟ ΑΥΤΟ...ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ...ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΓΙΚΟ...ΚΑΙ ΜΗΝ ΒΙΑΣΤΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ...ΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ,ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΛΑ....ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ...ΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ...ΤΟ ΔΡΟΜΟ...ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ...ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ...ΤΑ ΛΙΒΑΔΙΑ...ΑΥΤΑ ΘΑ "ΜΕΙΝΟΥΝ"...ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ...

    ReplyDelete
  18. Α,α,α,α, θα συμφωνήσω με "τάσο".
    Γιατί τέλος; Μήπως δε σηκώσαμε το κεφάλι, όσο κι' αν μας στοίχισε....μήπως δεν πήγαμε παρακάτω (χα, στις νάρκες πάνω θα καθόμασταν;) ή μήπως δεν το γνωρίζουμε πως στο φως είναι πιο φιλόξενα;.....

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  19. Tα σημάδια μας δεν αποτελούν απόδειξη ότι όντως ζήσαμε;
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  20. @..sotiri..μια μερα διχως ιντερνετ..πανικος!!
    δε λεω πως δεν εχει ο αγωνας ομορφια αλλα δε θελεις να εχεις πετυχει εστω ενα μερος των σκοπων σου;

    ReplyDelete
  21. @..taso..ακριβως ετσι..καθε τελος και μια αρχη..αλλωστε το πραγματικο 'τελος'δεν θα ειναι ποτε συνειδητο ελπιζω!!

    ReplyDelete
  22. @..ηλιαχτιδα..σωστα καθε τελος και μια αρχη..αν σωθεις;θα σωθεις ομως;

    ReplyDelete
  23. @..οικολογουντες..εε μα τοτε το τελος συμπιπτει με την αρχη..χανονται τα ορια..εδω θελει δυναμη και θεληση να βγεις απο αυτη την κατασταση..

    ReplyDelete
  24. @..βασιλικη..κι ομως καποιες φορες λεω ας ξεπερασω τα ορια μου ετσι μονο και μονο για την εμπειρια..λαθος αυτο εε;;

    ReplyDelete
  25. @..καπετανισα..παντα μα παντα βγαινει ο ηλιος..μετα απο τη νυχτα παντα το ξημερωμα..αν σωθεις..αν το 'τελος' δεν ειναι απο εκεινο το οριστικο που ευτυχως και δυστυχως εσυ θα απεχεις!!

    ReplyDelete
  26. @..fatale..μερικες φορες συμβαινει κι αυτο εχεις δικιο!!

    ReplyDelete
  27. @..mist..αν δε συνταξιδευαμε δεν θα ειμασταν κι οι δυο στον ιδιο τοπο εε;;
    :)))

    ReplyDelete
  28. @..erota..παντα μου αρεσουν οι αισιοδοξες σκεψεις σου!!

    ReplyDelete
  29. @..mat..εχεις δικιο καλε μου..επαναλαμβανομαστε και γκρινιαζουμε!!

    ReplyDelete
  30. @..candy..προσεχω οσο το επιτρεπουν οι δυναμεις μου..γιατι ειδες κατι στην γυαλινη σφαιρα σου;;

    ReplyDelete
  31. @..hliaxtida..πολλες φορες πνιγομαι κι εγω οταν ξαναδιαβασω αυτα που γραφω και τοτε θελω να τα αποσυρω..να τα διωξω μακρια,αλλα δε μπορω ειναι ενα μερος μου..ενα πολυ πολυ μικρο αλλα πολυ δυνατο κομματι μου..

    ReplyDelete
  32. @..φαντασιοπληκτε..μου θυμησες την αναμονη των χριστουγεννων..οτι αξιζει ειναι οι μερες πριν..ο ερχομος του γεγονοτος ειναι απλα η επισφραγηση του πραγματικου 'τελους'

    ReplyDelete
  33. @..γλαρενια..ετσι ετσι..και θα συνεχισουμε να πεφτουμε και να σηκωνομαστε γλαρενια μου..σαν να αρχιζει να μ αρεσει αυτο!!

    ReplyDelete
  34. @..stalagmatia..περιτρανη αποδειξη γλυκια μου..

    ReplyDelete
  35. Όσο ζω ελπίζω... και αισιοδοξώ, καλή μου φεγγαρένια!

    xxxxxxx

    ReplyDelete
  36. Κάποια στιγμή αν πέσει στα χέρια σου το βιβλίο "Πες μου μια ιστορία" της Τζάνετ Γουϊντερσον ρίξτο μια ματιά (αξίζει τον κόπο).
    Απόσπασμα:
    "-Πες μου μια ιστορία.
    -Τι είδους ιστορία παιδί μου;
    -Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
    -Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο.
    -Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
    -Δεν υπάρχει τέλος."

    Νομίζω ότι σου ταιριάζει! Πολλά φιλιά στα μούτρα...

    ReplyDelete
  37. @..ervta μου πολυ σωστα!!

    ReplyDelete
  38. @..ονομα..πολυ μου αρεσε το αποσπασμα..πολυ θα ηθελα να διαβασω το βιβλιο!!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...