Δεν ήθελα να ξεχωρίζω, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, που το μόνο κοινό που είχαν ήταν ότι στα πόδια τους φορούσαν παπούτσια, στο σώμα τους ρούχα και στο στόμα τους γεύονταν καφέ, ήθελα να είμαι -εγώ-, η πιο αμίλητη, η πιο αργή κι αν ήθελαν ακόμη και η πιο κουτή από όλους. Όμως -εγώ- ! Οι ρόλοι και τα παιχνίδια εξουσίας με εξαγρίωναν και με εξουθένωναν συγχρόνως, όμως όταν έπεφτα για ύπνο τις νύχτες, ήμουν ένα μικρό ευχαριστημένο, μοναχικό σκυλί, που κουνούσε πέρα δώθε μια φουντωτή ουρά και κυνηγούσε πεταλούδες στη φύση.
Υπέροχη εικόνα αλλά και βίωμα μαζί, Στέλλα μου. Την καλησπέρα μου.
ReplyDeleteΕυχαριστώ Γιάννη, καλημέρα
Deleteκαλό σ/κ
Η αθωότητα είναι πλέον προνόμιο μόνο των ζώων και όσων από τους ανθρώπους την αντιλαμβάνονται.
ReplyDeleteΚαλό Σαββατοκύριακο Ψαροματάκι μου! :)
Υ.Γ. Όμορφη εικόνα!
Παλιότερα είχα ενδοιασμούς για το αν η αθωότητα είναι προτέρημα ή μειονέκτημα, τώρα είμαι σίγουρη!
Deleteκαλό σ/κ Μαρία μου
φιλάκια
Και ποιόν δεν εξαγριώνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο!
ReplyDeleteΜε τίποτα δεν θα ήθελα να ήμουν άνθρωπος!
Θα ήθελα να μείνω ένα ευχαριστημένο μοναχικό σκυλί και να κουνάω την ουρά μου κυνηγώντας πεταλούδες Στέλλα μου! φιλιαααα! 😊