Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο. Σκουπίδια εδώ κι εκεί, σκόνη πολύ. Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι. Όσο και να ξύνεις το μέσα σου η σπάτουλα μένει καθαρή. Τί να πεις; Τί άλλο να πεις πέρα από τα όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν ειπωθεί; Οι ανάγκες διαφορετικές και το τρέξιμο στο κενό πολύ κουραστικό. Την ουρά σου δεν την πιάνεις. Οι πληγές δεν ξεχνιούνται ωστόσο μόνο στρογγυλεύουν αλλά έρχονται και μέρες που παίρνουν τη μορφή άγριων ζώων και σου επιτίθενται. Επίθεση εαυτού προς εαυτόν, σαν ένα αυτοάνοσο πράγμα. Δεν ξέρω τί νόημα έχει να γράφεις αυτό που βλέπεις μέσα στην ψυχή σου και κανένας να μην το ακούει. Μάλλον κανένα, αλλά είναι ένα μικρό ''συν'' από το καθόλου να μην το κάνεις. Είναι μια γλυκιά παρηγοριά. Μια μικρή επιβεβαίωση. Από τον εαυτό στον εαυτό και πάλι. Έτσι κι αλλιώς πάντα οι δυό μας είμασταν. Εσύ κι εγώ. Εγώ και η ψυχή μου.
με το φεγγάρι αγκαλιά ❤
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Thursday, March 28, 2024
τί άλλο να πεις;
Friday, March 01, 2024
μια μέρα
χρόνος
τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα, κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι, εμείς επιλέξαμε το όχι
νοσταλγία
ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια του πουκαμίσου σου, το λευκό σου χαμόγελο, τα χέρια σου, όλες οι μουσικές που συνόδεψαν αυτές τις εικόνες
θύμησες
η λαχτάρα, οι ερωδιοί, η θάλασσα με τις δύο ακτές, το διπλό ηλιοβασίλεμα, το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε
μια μέρα
ίσως, όταν τριγυρνάς στις σκέψεις μου, να είσαι ήδη ένα πνεύμα
στο παρόν
το δωμάτιο φωτίζεται με φως ηλεκτρικό, η βροχή κάνει έναν τρυφερό χαρακτηριστικό θόρυβο, μοιάζει με μουσική που ακούγεται από τα γύρω μπαλκόνια, θλίψη, συννεφιά, κανένα από τα πουλιά δεν ήρθε στο μπαλκόνι μου
Thursday, February 29, 2024
Η εμμονή
Ολοένα και περισσότερο, κάποιες στιγμές, μου φαινόταν φευγαλέα ότι θα μπορούσα να σταματήσω τούτη την εμμονή, να λύσω τα μάγια, με τρόπο απλό, όπως κάποιος περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο ή βγαίνει στο δρόμο. Μα κάτι έλειπε, κάτι το οποίο δεν ήξερα καν από πού θα ερχόταν - από τύχη, απέξω ή από μένα την ίδια.
Annie Ernaux
Η εμμονή
σελ. 60
Tuesday, February 27, 2024
φεγγάρι το ξημέρωμα
Monday, February 26, 2024
όνειρο
Παρόλο που μπροστά μου βλέπω την Άνοιξη, στο όνειρο μου ήταν χειμώνας. Χριστούγεννα. Βρέθηκα στο σπίτι φίλου μου, άγνωστος ωστόσο υποθέτω ποιός στην πραγματικότητα είναι. Είχε φέρει καφέδες να πιούμε. Μου έλεγε τα δικά του αλλά δεν τον άκουγα. Ήθελα να του ζητήσω, να σου τηλεφωνήσει από το δικό του τηλέφωνο. Δεν ήθελα να τον βάλω σε σκέψεις ούτε να τον στεναχωρήσω, όμως καιγόμουν, έλιωνα να μάθω αν θα σήκωνες εσύ το τηλέφωνο, αν θα άκουγα την φωνή σου να φωνάζει ''ορίστε'' ''παρακαλώ'' ''ποιός''.
Sunday, February 25, 2024
επιρροές
Νομίζω πως στη ζωή του καθενός μας, θα υπάρξει ένας άνθρωπος κάποια στιγμή που θα του βγάλει τον ακραίο κακό του εαυτό κι ένα άλλο άτομο, κάποια άλλη στιγμή, που θα του βγάλει τον ακραίο καλό του εαυτό. Για αυτό βλέπουμε ανθρώπους από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν.
Αυτό βέβαια, ο καλός ή ο κακός εαυτός, θα έπρεπε να είναι εξαρχής επιλογή του εαυτού μας και να μην υπάρχουν επιρροές από τον χι ή από τον ψι. Αλλά αυτό προυποθέτει μια πάρα πολύ δυνατή, ισορροπημένη και ακέραιη προσωπικότητα που ελάχιστοι άνθρωποι γύρω μας την διαθέτουν.
Thursday, February 22, 2024
τί άλλο να πεις;
Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο. Σκουπίδια εδώ κι εκεί, σκόνη πολύ. Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι. Όσο και ...