γράμματα

Αυτή η ανάγκη του να γράψεις,  είναι πολύ δυνατότερη από τη γνώση του ότι δεν έχεις κάτι ιδιαίτερο να πεις.

Και τα e-mail στοιβάζονται στο σκληρό δίσκο,  ακόμη κι όταν επιδεικτικά δεν θέλει να υπάρξει ο παραλήπτης!

καπουτσίνο διπλό

Σάββατο πρωί,  κι η ανοιξιάτικη βροχή καταφέρνει να σταματήσει το χρόνο.  Ένα μικρό διάλειμμα από τις σκέψεις,  που λες και κρύβονται πίσω από τη νερένια κουρτίνα.
Το πρόγραμμα της πρωτομαγιάς που έρχεται,  η Κυριακή των εκλογών που πλησιάζει,  το τι θα ψηφίσουμε,  το αν κάτι θα αλλάξει,  οι πολιτικές και οικονομικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων,  το τι είναι πραγματοποιήσιμο και τι όχι,  η ελπίδα..

Το φιλμ νουάρ ανοιχτό στο τραπέζι όπως και οι επιλογές για τον βραδινό κινηματογράφο.

μέρα γιορτινή

γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια 
του κόσμου τα πρέπει, τα θέλω, τα μη

Η ψυχή μου έμεινε εκεί
στις μέρες της χαράς
πολυτέλεια, ζωή γιορτινή






*ό,τι σου δίνεται με αγάπη,  είναι πολυτέλεια..  είναι !

backround

Θέλω να σου πω πως κάποια πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι φανταζόμαστε.
Τι ακριβώς εννοώ;

Για να έχεις το ροζ,  θα πρέπει πρώτα να το δημιουργήσεις.  Αυτό που λέμε να κάνεις περιβάλλον.  Το προσωπικό σου Backround.

Για να είναι κάτι γλυκό,  θα πρέπει να έχεις σκορπίσει αρκετή ζάχαρη,  για να είναι κάτι φωτεινό,  θα πρέπει να έχεις διαλέξει την πιο ηλιόλουστη γωνιά σου.

Για να είναι ατμοσφαιρικό,  θα πρέπει να το έχεις ξύσει,  να το έχεις τρίψει, να το έχεις βάψει και να το έχεις φωτίσει για να έρθει στα μέτρα σου.

Το λέω,  γιατί συνήθως ψάχνεις το φως στη βροχή,  το χρώμα στο σκοτάδι,  την αγάπη μέσα στον ανταγωνισμό και το μίσος.  Δεν είναι έτσι;

Πρόσεξε μόνο,  μη μπεις στον πειρασμό του προσποιητού και του ψεύτικου.  Θα σε διαλύσουν!

Ρόζα

To ότι έχω λατρέψει πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής,  ίσως έχει άμεση σχέση με την τεράστια κυκλοθυμικότητα του χαρακτήρα μου!  Κάθε στιγμή πλαισιώνεται από τους δικούς της στίχους και τις προσωπικές της νότες!

Κι αν πράγματι αληθεύει πως το κάθε τι που συμβαίνει έχει την αιτία του,  τότε είναι δικαιολογημένη η συννεφιά και η βροχή των τελευταίων ημερών.  Θα μου λείψει..

τούρτα με φράουλες και σοκολάτα

Σου έφερα ένα κομμάτι τούρτα!  Έλα πάρε και το νεράκι..
Ααα όλα κι όλα..  μπορεί παπαρούνες να μη βρήκα,  μπορεί χωμάτινη αυλή να μη πάτησα,  αλλά και το κατσικάκι το ψήσαμε,  και χίλια δυό καλούδια φάγαμε,  και κρασάκι ήπιαμε,  και καλή παρεούλα είχαμε αλλά και τουρτίτσα ανοιξιάτικη φτιάξαμε..

Άντε ντε,  δοκίμασε να μου πεις..
Συνταγή δανεισμένη από τη νονά μου,  καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται..
Είχε μια αγάπη με τις φράουλες,  και με την άνοιξη,  κι όταν άνοιγε το σπίτι της έλαμπε ο τόπος.  Τέτοια προσωπικότητα. Large!  Όλα ήθελε να τα μοιράζεται.

Έτσι λοιπόν,  πριν αρκετά χρόνια,  εκείνη την πασχαλιά,  είχα φύγει από το σπίτι της μ΄ένα γραμμένο κομμάτι χαρτί στο χέρι..

Τι είπες;  δεν έχεις φάει πιο νόστιμη;

Τι νόμιζες;  πως δε το ξέρω;

πάσχα στο μπαλκόνι

Έ! λοιπόν ναι..
Όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια,  ο Θεός γελάει.  Και την τελευταία εβδομάδα θα πρέπει να ξεκαρδίστηκε στο γέλιο,  αφού η μια στραβοτιμονιά διαδεχόταν με πείσμα την άλλη.

Πως να το πω..  τέτοιο Πάσχα δεν έχω ματακάνει..

Να λέω Μεγάλη Βδομάδα θα πάω το σκύλο βόλτες και να βρέχει συνέχεια..
Να λέω θα πάμε για καφέδες κι εσύ να μου είσαι άρρωστος..
Να λέω θα πάμε αγορά και να σου φτιάχνω τσάγια
Να λέω θα πάμε εκκλησίες και να σου ψάχνω θερμόμετρα.

Δεν είδα ούτε έναν επιτάφιο,  δεν άναψα ούτε ένα κερί,  δεν κράτησα ούτε μια λαμπάδα..  δεν πήγα στον Άγιο Νικόλα τον Ορφανό που έχει αυλή με χώμα και ατμόσφαιρα,  ούτε στην παλιοημερολογίτικη με τα κεφάλια των γυναικών τυλιγμένα σε μαντήλες και τα αναμμένα κεριά αντί για φως ηλεκτρικό..

Δεν πήγα στην ανάσταση και αντί να περιμένουμε να φάμε μετά τις δώδεκα τη μαγειρίτσα η οποία δε μπορώ να πω ήταν υπέροχη,  την τσακίσαμε κατά τις δέκα και αντί για το ''χριστός ανέστη''  κάτι μας πήγαινε προς το ΄΄καλή χρονιά''.

Δεν πήγα στο χωριό και δεν με ξύπνησε ο κόκκορας!
Δεν σουβλίσαμε το κατσικάκι,  δεν στρώσαμε τραπέζι στην αυλή,  δεν βάλαμε στο τέρμα το ραδιόφωνο,  δεν πήγαμε βόλτα στη λίμνη και δεν τράβηξα καμμία φωτογραφία..

Μαντεύεις έ;
Κάναμε Πάσχα στο μπαλκόνι.  Πάλι καλά να λέμε..  πάλι καλά γιατί υπάρχουν και χειρότερα..
Στο κάτω κάτω πρωτομαγιά έρχεται..  δεν έρχεται;
Τι μέρα είπαμε πέφτει;  Τρίτη;

τσουγκρίζουμε;

Τι νομίζατε,  πως θα σας αφήσω χωρίς κόκκινα αβγά;
Σ΄αυτό το θέμα,  όλως περιέργως ακολουθώ την παράδοση και δεν τα βάφω σχεδόν ποτέ πριν τη Μ. Πέμπτη.  Η αλήθεια είναι πως είχα ένα σωρό χρώματα,  αλλά κατέληξα στο καθαρό και μοναδικό κόκκινο.  Φαντάζεσαι να τσουγκρίζεις με κίτρινο αβγό;  Δε λέει!

Πάρε λοιπόν το αβγό σου,  ή διάλεξε ένα από τα δικά μου (ναι ξέρω,  το πιο μικρό,  πιό σφιχτό και πιό μυτερό) και πάμε παρέα το βράδυ της ανάστασης.  Εκεί,  στο μεγάλο προαύλιο,  όταν θα έχουν ανάψει όλες οι πασχαλιάτικες λαμπάδες,  θα τσουγκρίσουμε σε μιά ατμόσφαιρα μοναδική.

Και πρόσεξε..  τα πλαστικά,  τα ξύλινα και οι παγαποντιές απαγορεύονται.  Σ΄αυτό το παιχνίδι κερδίζει όποιος έχει το πιο γερό αβγό!

xox

Για τον καθένα μας χωριστά,  το κάθε γεγονός έχει διαφορετική σημασία και εικόνα.

Η άνοιξη είναι εδώ με πρόσωπο μελαγχολικό και βροχερό.
Ταξίδια και συναντήσεις.
Αποχωρισμοί και συμπτώσεις,  πρόσωπα που έχεις να δεις χρόνια,  εμφανίζονται ξαφνικά στο δρόμο σου σα φαντάσματα του χθες..  δυο,  τρεις με τη σειρά..  είναι πολύ.

Ο χρόνος σε περιορισμό.  Περιζήτητος και σπάνιος αυτή την εποχή.  Πολύτιμος!

Μια αγκαλιά μωβ πασχαλιές από το δέντρο της αυλής.
Σε μια λευκή πετσέτα βαμμένα κόκκινα αβγά..

Περιμένω με λαχτάρα να χαιδέψω την πρώτη παπαρούνα που θα δω..











εύχομαι ένα όμορφο και τρυφερό πάσχα

Τhe Woman In The Fifth

Aτμόσφαιρα Παρισιού,  ένας άνδρας που χάνει την οικογένεια του ακριβώς όπως και τις αποσκευές του,    ένα παρακμιακό ξενοδοχείο,  ένας Άραβας διευθυντής,  ένα μυστηριώδες μπουντρούμι,  παλιά κλιμακοστάσια,  κοντινές λήψεις,  μια Πολωνή γκαρσόνα,  μια Ρουμάνα μεταφράστρια,  και το πραγματικό που μπερδεύεται τόσο με το μεταφυσικό ώστε να αφήσει πολλά ερωτηματικά.

Τι μπορεί να ζητάει ένας καλλιτέχνης πέρα από την αγάπη;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να αφήσουμε πίσω μας πράγματα και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή;
Πόσο χαμηλά μπορούμε να πέσουμε έως ότου,  και αν συμβεί αυτό;
Σε ποιό ακριβώς σημείο η πραγματικότητα γίνεται φαντασίωση;

''Νιώθω πως είμαι κάπου αλλού,  βλέπω τη γυναίκα μου να ξεντύνεται,  παρακολουθώ ένα κονσέρτο που δίνει η κόρη μου..  έχω την αίσθηση πως εδώ βρίσκεται μόνο ο θλιμμένος σωσίας μου''  λέει ο Τομ Ρικς,  Αμερικάνος συγγραφέας που ενσαρκώνεται από τον Ίθαν Χοκ.
Στο πλάι του η  Κριστίν Σκοτ Τόμας.

αφιερωμένη

στους διαδικτυακούς μου φίλους

break

Πόσο υπέροχο θα ήταν να μπορούσες έτσι απλά,  όπως κλείνεις τη νύχτα τις κουρτίνες,  να δώσεις χώρο στα πράγματα..  όχι,  όχι τέλος,  το τέλος είναι δύσκολο,  απλά ένα διάλειμμα..

..σα δυο άδεια φλυτζάνια του καφέ,  που περιμένουν να πλυθούν για να ξαναγεμίσουν..