Sunday, June 28, 2015

''όχι''





Περιμένοντας σε 21 λεπτά το διάγγελμα του πρωθυπουργού και αφού τις τελευταίες μέρες η πίεση,  η ένταση και η αδρεναλίνη έχουν χτυπήσει κόκκινο,  αφού στο f/b ο κόσμος έχει χωριστεί στη μέση,  κι αφού ο ένας θέλει να βγάλει τα μάτια του άλλου,  εκδηλώνοντας άλλος με αγένεια και άλλος με ευγένεια που τσακίζει κόκκαλα, την πολιτική του τοποθέτηση ..

Τα ATM δεν έχουν χρήματα και οι τράπεζες θα είναι αύριο κλειστές..  έρχεται επίσης μια Κυριακή όπου όλοι θα μπούμε στο δίλημα του ''ναι''  ή του ''όχι''..

Για μένα,  για τον τρόπο που σκέφτομαι και για τον τρόπο που ζω..  το ''όχι''  είναι γεγονός..

Τη φωτογραφία με το φιλοσοφημένο απόφθεγμα την βρήκα κάπου στο διαδίκτυο,  μου άρεσε και την μεταφέρω..

Δεν θα πάψω ποτέ να λειτουργώ με την καρδιά κι αυτό στα 54 μου χρόνια υπήρξε και ''υπέρ'' μου αλλά λειτούργησε και ''κατά'' μου..  έχω ξεπληρώσει όλες τις επιλογές μου,  όλες μα όλες και είμαι ευτυχισμένη που έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν!

Friday, June 26, 2015

σκέψεις





Να σου πω κάτι;
Εκνευρίζομαι μ' αυτούς που είναι μακριά,  πολύ μακριά από την όλη κατάσταση και έχουν λόγο στα δρώμενα..  εκνευρίζομαι με τους ξερόλες και τους πανταχού παρόντες.
Και κάτι άλλο..
Το δεύτερο μισό της ζωής μου το περίμενα πιο χαμογελαστό και πιό ήρεμο,  με γλυκές σαν μέλι εμπειρίες.  Με όμορφες δραστηριότητες.
Τι έχω αντ' αυτού;

*

Μια Ελλάδα χωρισμένη στη μέση..  πάντα οι μεν και οι δε,  πάντα..  ασχέτως αν κάποια χρόνια το φαίνεσθαι ήταν πιο ισορροπημένο.

*

Ανοίξαμε το ραδιόφωνο στο laptop,  και ήταν όπως παλιά που υπήρχε ένα και μοναδικό (ραδιόφωνο) σε όλο το σπίτι και γύρω του μαζευόταν όλη η οικογένεια για να ακούσει τα νέα.
Εχθές ήταν μια συνέντευξη.

*

Τελείως προσωπικό θέμα αλλά με έχει κουράσει πολύ το f/b.
Και όσα θέλω να δουλέψουν και δεν δουλεύουν κι αυτά με έχουν κουράσει..  αλλά τι δουλεύει πια;

*

Η Κ. μου έλεγε για τα μαγαζιά της γειτονιάς,  κλειστά,  ερημικά,  βρώμικα.
Και στην αγορά του κέντρου περίπου το ίδιο..  δεν με έλκει καθόλου πια,  απογοητεύομαι.
Είναι ένας πόλεμος που αφήνει παντού τα σημάδια του.

Tuesday, June 23, 2015

στο χαλί





Έχω ένα γατί!
Κάθε μεσημέρι,  παίρνει με το στόμα τα ψαροκόκκαλα που του βάζω στο πιάτο και τσουπ τα κρύβει κάτω από το χαλί.  Μετά,  περιχαρακώνει τη λία του με νιαουρίσματα και κόλπα με νύχια γαμψά.  Έχει σχηματίσει νοητά ένα κύκλο γύρω τριγύρω και κόβει κινήσεις.  Είμαι σίγουρη πως αν κάνω έστω και μια στραβή θα με διαγράψει από φίλο.  Να με λογαριάζει για αφεντικό ούτε λόγος!  Και όλα αυτά,  ως αργά το βράδυ που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.  Το πρωί,  η φύλαξη ξαναρχίζει.  Κατά ένα περίεργο τρόπο,  λίγο πριν το νέο μεσημεριανό του φαγητό τα παλιά κόκκαλα εξαφανίζονται.  Έχω ψάξει κάθε πιθανή δεύτερη κρυψώνα,  αδίκως,  τίποτα πουθενά.

Μιά μέρα,  θα αρπάξω από το πεζοδρόμιο καμμμιά φρου φρου ναζιάρα θηλυκιά και θα του τη φέρω πεσκέσι..  τότε θέλω να δω τη δύναμη του!


Sunday, June 21, 2015

βροχή μου εσύ..





Και έρχεται μια βροχή και τα ξεχνάς όλα,  που πας,  τι ψάχνεις..  όλα!!!
Κυριακή πρωί και Ιούνιος.  Ξυπνάς και σου χαμογελάει ο ήλιος,  το ζυγίζεις..  μπααα δε θέλω βόλτα.  Δεν προλαβαίνεις να ετοιμάσεις πρωινό και να βάλεις να δουλέψει η καφετιέρα και εκεί που τρως την πρώτη μπουκιά από το ψημένο σου ψωμί που το αλείφεις στοργικά με ταχίνι και μέλι,  να η πρώτη συννεφιά.  Μια γουλιά ζεστό γάλα,  δεύτερη μπουκιά ψωμάκι και εμπεδώνεις πως έχεις μια εξαιρετική ατμόσφαιρα για  μια ωραία πρωινή βόλτα στη θάλασσα.
Ντύνεσαι και φεύγεις.
Λίγα μέτρα πριν να φτάσεις παραλία,  ο ουρανός παίρνει χρώμα μολυβί.
Ξαναζυγίζεις,  δεν θέλεις να το πιστέψεις,  μακριά μου είναι λες,  κοιτάς πέρα προς τον Όλυμπο,  εκεί σίγουρα βρέχει λες.
Χα!
Ποτέ μη λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο..
Δεν έκανα πολλά βήματα,  δεν πρόλαβα να χαρώ το μολυβί της θάλασσας,  το μαύρο των καραβιών,  τα δειλά φώτα στο λιμάνι..  την πολύτιμη,  ανεκτίμητη πρωινή δροσιά.
Κοσμοχαλασιά..
Να! για να μάθεις,  όταν βλέπεις τον κόσμο να φεύγει από την παραλία εσύ να πηγαίνεις..Πίστεψε με αγριεύει πολύ το τοπίο όταν ασχημίζει ο καιρός  εκεί κάτω..  όπου φύγει φύγει λοιπόν.
Μέχρι να φτάσω στον δρόμο τον παραλιακό,  έριχνε καταρράκτες.

Αλήθεια σου λέω..  εγώ σ΄αυτές τις περπτώσεις μαγκώνομαι,  διότι φυσούσε κι όλας και φυσούσε άγρια,  και έβρεχε άγρια και εμένα με πιάνει πανικός και σκέφτομαι διάφορα,  από το ότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου μέχρι πως δεν θα ξαναβρώ το δρόμο για το σπίτι μου,  ποτέ μα ποτέ.
Κι αρχίζω να τρέχω..
Όσο ακόμη υπάρχουν δρόμοι..
Γιατί,  την Ευρώπη μου μέσα οι δρόμοι μοιάζουν με λίμνες κι εγώ δεν έχω μαζί μου ούτε βάρκα ούτε κουπιά..
Και τσαλαβουτάω στα νερά.  Και παν'  τα καινούργια αθλητικά.  Και με παίρνει και με σηκώνει ο αέρας..  και γίνονται τα μαλλιά μου του κομμωτηρίου,  όχι στο μετά,  στο πριν του λουτήρα.
Και τρέχω..
Κι η απόσταση γίνεται ατέλειωτη
Κι ο πανικός τα κάνει όλα τεράστια και αγχώδη.
Και το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου,  να δω αν όλα είναι στη σωστή τους θέση,  να βγάλω τα βρεγμένα μου ρούχα,  να κάνω ένα ζεστό μπάνιο,  να στεγνώσω τα μαλλιά μου και να πιω τον ζεστό καφέ μου,  έλεος πια..


Saturday, June 20, 2015

απόσταση / λάθη / κενό / φόβος






Να κοιτάξω να γιατρέψω το χέρι μου αυτό που είναι σε αχρηστία..  αυτό που κρύβεται πίσω από την πλάτη μου και με το παραμικρό με ξεγελά..  Αυτό που τόσα χρόνια τώρα βρίσκεται σε κώμα..

Να θυμηθώ πρέπει,  να ταξιδέψω στο παρελθόν και να ανιχνεύσω πράγματα..
Να πάρω μια κόλα χαρτί,  τα αληθινά μου γυαλιά και να αποτυπώσω το πριν για να μεταβώ στο μετά..

Μεγάλη η απόσταση..
Πολλά τα λάθη..
Τεράστιο το κενό..
Ειλικρινής ο φόβος..






Thursday, June 18, 2015

έρωτας είναι..





Έρωτας είναι..

η ολιγόλεπτη,  με δύναμη βροχή
ένα ζευγάρι γυμνά πόδια
δυό χέρια που σε αγκαλιάζουν
ένα αεράκι που ριγεί την πλάτη
μια κούπα ζεστού καφέ
τα πρωινά ξυπνήματα
η υφή ενός υφάσματος
η μελωδία μιας μουσικής
ένα βιβλίο το κατακαλόκαιρο
τα αγκαλιάσματα την άνοιξη
το καθαρό δροσερό νερό
οι διακοπές
το αντρικό δέρμα
το βάθος των ματιών
τα ρουφήγματα των χειλιών
η διήγηση μια ιστορίας
η θάλασσα
ένα γυμνό κορμί κάτω από τον ήλιο
μια ελεύθερη σκέψη
ένα σκυλί,  και δύο και τρία
οι γάτες
τα βραχιόλια
το δόσιμο
το χώμα,  τα δέντρα
το πράσινο της φύσης
το λευκό του χιονιού
το βούτυρο της καραμέλας
η αλμύρα
η γλύκα
το πάθος
το τρέμουλο του πόθου
η αναζήτηση
η παράδοση του εαυτού άνευ όρων
η επαφή δέρμα με δέρμα
ο ιδρώτας
η διαφορετική γεύση της μπύρας
το λευκό κρασί
τα χείλη ενός ποτηριού
ένα βάζο γεμάτο φρέσκια μαρμελάδα φράουλα
η διεκδίκηση
η συνενοχή
τα κοινά μυστικά

έρωτας είναι τα απογεύματα,  την ώρα που ο ουρανός φοράει ακόμη λίγο από τη διαφάνεια  της μέρας και η πόλη αρχίζει και φωτίζεται αμυδρά - έχει μια τόσο γοητευτική ελαφρύτητα εκείνη η στιγμή



Wednesday, June 17, 2015

καθημερινότητα






Στην τηλεόραση ένα χιλιοπαιγμένο αλλά πολύ τρυφερό έργο,  καθημερινότητα που καταβροχθίζει,  ο ένας από τους δύο ως συνήθως,  στην προκειμένη περίπτωση Αυτός,  δεν καταλαβαίνει μία..  ή μάλλον καταλαβαίνει πολλά αλλά έχει υπομονή γκουρού.  Αυτή δεν έχει ούτε υπομονή,  ούτε επιμονή ούτε θέληση,  αντιθέτως πίνει,  πίνει και κρύβει μπουκάλια,  εμετούς,  κατάθλιψη..  κρύβει τα πάντα..
Ανεξαρτήτως με το γιατί,  πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα γυρνούν την βολεμένη ζωή μας ανάποδα.  Είναι μέσα στο παιχνίδι να ξεπερνάμε τα όρια.  Είναι μέσα στο παιχνίδι οι ρήξεις και οι αντιθέσεις και τα κοκκινισμένα από το κλάμα μάτια και τα πρησμένα μάγουλα.
Και παρ' όλο που αυτή η ταινία έχει αίσιο τέλος,  προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει επιστροφή.  Η αρχική μορφή της σχέσης παραμένει παρελθόν.  Ίσως πρόσκαιρα υπάρξει το σχετικό happy end,  μακροπρόθεσμα όμως ο ένας καταπίνει τον άλλον και ο χρόνος και τους δύο..

Monday, June 15, 2015

μπλε και μπλε





Η μέρα σήμερα είχε και αμμουδιά και αλμύρα,  είχε και βιβλίο (φοβάμαι τελικά ότι τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι κάτω των προσδοκιών μου),  είχε και αντιηλικά είχε και πολύ ήλιο,  τόσο που αυτή τη στιγμή λίγο τσούζει ένα κοκκινισμένο σημείο στην πλάτη μου..

Ήταν ένα Δευτεριάτικο πρωινό απόλυτα γαλάζιο..

και λίγο παραπάνω αφού οι φακοί των γυαλιών μου μεταμορφώνουν το συνήθες μπλε περιβάλλον σε απόλυτα σουρεαλιστικό..

Sunday, June 14, 2015

σκέψεις





Όσα μας στεναχωρούν και δεν μπορούμε για χι λόγους να ελέγξουμε ενώ θα μπορούσαμε να σχιστούμε για να τα διευθετήσουμε,  λειτουργούν και λίγο σαν αυτοάνοσο..  δλδ τα αφήνουμε να συμβούν,  δημιουργούν κακή ψυχική διάθεση,  και λόγω αυτής μας απειλούν πιο επιθετικά και πιο σφαιρικά.  Ενώ το πρόβλημα εντοπίζεται σε ένα σημείο αρχικά,  εξαπλώνεται και γίνεται πληθυντικός θεμάτων που κάτω από το φως του καλοκαιριού θυμίζουν κόκκινα λαμπάκια ενσωματωμένα στο σώμα μας..

Saturday, June 13, 2015

a bookmark for me






Χθες που λες,  πήρα μια χαρά από τη Χαρά - επιστρέφω στο σπίτι και που αλλού;  ακριβώς μπροστά στον υπολογιστή μου βρίσκω έναν κίτρινο φάκελλο (όχι του Καραγάτση),  καταλαβαίνω,  χαμογελώ,  ανοίγω (δλδ τι ανοίγω,  σκίζω κυριολεκτικά) και βλέπω κι από κοντά αυτή την ψαρούκλα /  ψαροκόκκαλο,  φτιαγμένο από τα χεράκια της..  αμέσως βρήκε τη σωστή θέση του,  στο βιβλίο μου,  το οποίο λόγω καλοκαιριού είναι αστυνομικό και πρωταγωνιστεί ένας ντετέκτιβ που ακούει τζαζ!
Πολλά πολλά ευχαριστώ  :-)*

-

Πολύ μ' αρέσει να φωτογραφίζω με το κινητό μου όπως και με την sony pocket που είχα κάποτε και δεν υπάρχει πια..  γιατί μπορώ να φτάσω τόσο κοντά στο αντικείμενο όσο δεν μπορώ με την nikon dslr μου - κι ας μην έχει ευκρίνεια η φωτογραφία

Thursday, June 11, 2015

φαντασίωση





Είναι πολλές οι φορές που βρίσκω καταφύγιο στα κείμενα σου.  Άλλες φορές λειτουργούν όπως η ομπρέλλα στη βροχή,  κι άλλες μοιάζουν με άγγιγμα.  Φαντάζομαι το πρόσωπο σου μπροστά σε μια οθόνη,  σπιρτόζικα μάτια,  ελαφρύ μειδίαμα,  ποτό στο χέρι,  καπνός στα χείλη..  Διεισδύω στο μυαλό σου,  ταυτίζομαι με τις σκέψεις σου!  Νιώθω την αλήθεια σου αλλά και όταν μπλοφάρεις.  Είναι νύχτα,  το δωμάτιο φωτίζεται μόνο από την οθόνη του laptop σου.  Νιώθω την απογοήτευση σου αλλά και την αισιοδοξία σου.  Αναγνωρίζω και τις πιο βαθιές σκέψεις σου.  Τον αυθορμητισμό,  την επιθυμία και τον δισταγμό σου.  Στο πλάι σου το βιβλίο που διαβάζεις.  Λίγο πιο πέρα διπλωμένη η εφημερίδα.  Μια γκρίζα γάτα τριγυρνάει στα πόδια σου.  Τρίβεται στους αστραγάλους σου.  Νιαουρίζει νωχελικά.  Διακρίνω την ελαφριά ειρωνία σου.   Την σιγουριά σου,  τον αυτοέλεγχο αλλά και την ανασφάλεια σου.  Συνεχίζεις και γράφεις..

πόρτες





Βλέπεις μια πόρτα,  με ένα πολύ όμορφο αστραφτερό πόμολο.  Η πόρτα είναι παλιά,  παραμελημένη κι ατημέλητη.  Το πόμολο λάμπει σαν διαμάντι.  Η πόρτα σε τρομάζει,  το πόμολο σε ελκύει.  Το γυρνάς;  Ανοίγεις την πόρτα;  Έχεις την περιέργεια να δεις το κρύβεται πίσω από αυτήν;

Λένε πως ανοίγεις / κλείνεις / περιεργάζεσαι / επιλέγεις ανάλογα με το πόση αγάπη έχεις πάρει από τους γονείς σου σαν παιδί..  Ανάλογα με το πόσο χορτάτος είσαι στην ουσία!

Αληθεύει αυτό;

Wednesday, June 10, 2015

σκέψεις





Θα μπορούσα να πω ότι συνήθως αυτό που ψάχνουμε είναι δίπλα μας.  Είναι αυτό που ήδη έχουμε και το έχουμε βαρεθεί ή το θεωρούμε δεδομένο,  ή ξεπερασμένο,  κουρασμένο κλπ.
Και για αυτόν ακριβώς το λόγο βγαίνουμε στη γύρα.  Για να επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης με περισσότερες εμπειρίες,  αλλά ίσως και περισσότερο χαμένοι σε χρόνο κυρίως αφού διαπιστώσαμε ότι έχουμε κάνει έναν τεράστιο κύκλο.  Δυστυχώς,  το ''θέλω έναν ώμο να ακουμπήσω''  ενώ ισχύει για όλους,  δεν το προσφέρει κανένας.  Λογικό! Για να γίνει κάποιος άνθρωπος σου θα πρέπει να σου δώσει τον χρόνο του,  να σου δώσει κομμάτι από τα συναισθήματα του.  Ποιός όμως ξοδεύει αλόγιστα τον χρόνο του και ποιός σκορπίζει έτσι εύκολα τα συναισθήματα του;  Ποιός μπορεί εύκολα να σε  εμπιστευτεί για να συμβούν όλα αυτά;  Μοιραία,  συναντάς την άρνηση ή την επιφάνεια.  Κλείνοντας λοιπόν τον κύκλο που διανύεις επιστρέφεις και πέρα από τις εμπειρίες που σε κάνουν δυνατότερο έχεις και τη λογική της σύγκρισης.  Και έτσι ξαφνικά εκείνο που ήταν για σένα κουρασμένο,  δεδομένο και κουρασμένο,  τώρα είναι κάτι που αξίζει να το δουλέψεις και να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.  Και τρίτη,  και τέταρτη.  Γιατί συνεχίζει να είναι ''ο ώμος που ακουμπούσες χρόνια τώρα'' -
Βέβαια,  υπάρχει πάντα η περίπτωση,  ψάχνοντας να βρεις ένα μεγάλο θησαυρό!
Τότε,  είσαι τυχερός και χαλάλι σου όμως σκέψου πόσα θα πρέπει να κάνεις για να τον κρατήσεις -  ίσως όσα δεν έκανες για αυτό που μόλις άφησες αλλά και πολλά παραπάνω.
Καμβάς οι σχέσεις και καθημερινά τις κεντάμε -

*

Για τον φίλο μου που έχει τα θέματα του και τα συζητάμε με τον τρόπο που έχουμε βρει μεταξύ μας,  κάπου διάβαζα το εξής απλό αλλά πιστεύω δύσκολα εφαρμόσιμο ειδικά αν ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα σου δεν σου το επιτρέπουν..
Οι άνθρωποι επιλέγουν μεν,  αλλά η καθημερινότητα είναι ένα ρίσκο.  Άλλοι είναι πιο ορμητικοί κι άλλοι έχουν ένα τράβηγμα,  μια αμφιβολία,  ένα φόβο μέσα τους.  Αυτοί λοιπόν που ρισκάρουν πιο πολύ από τους άλλους έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσουν.  Αλλά και να χάσουν,  ποιός δεν χάνει;  Μόνο που αυτοί το ξεπερνούν αμέσως και προχωρούν στην επόμενη κίνηση..
Έτσι είναι το παιχνίδι της ζωής,  ιδιαίτερα σκληρό και δύσκολο αυτές τις περίεργα άσχημες μέρες που ζούμε.

Πάντα πίστευα ότι οι ευπροσάρμοστοι άνθρωποι διαθέτουν μια ιδιαίτερη ευφυία!

Tuesday, June 09, 2015

περί εμπιστοσύνης και ''προδοσίας''






Μάλιστα όσο περισσότερες σημαντικές και τραυματικές «προδοσίες» έχουμε στο ιστορικό μας, τόσο πιο προσωπικά το παίρνουμε και τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να το ξεπεράσουμε.

Είναι σαν να αναβιώνουμε τις παλιές «προδοσίες», προβάλλοντας σενάρια από το παρελθόν και μπερδεύοντας τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας με το γονιό που μας παραμέλησε ή με τον άνθρωπο που αγαπούσαμε κάποτε και μας εγκατέλειψε.

μια πολύ μεγάλη αλλά ενδιαφέρουσα ανάλυση  περί εμπιστοσύνης και ''προδοσίας''  εδώ

Monday, June 08, 2015

άρνηση






Λες,  έχω τόσα πολλά να πω!
Και κλείνεις την πόρτα..

Έχουν τόσο κόπο τα ανοίγματα..
Και μοιάζουν και αδιέξοδα..
Και χωρίς σκοπό..
Ίσως και δίχως κίνητρο..

Sunday, June 07, 2015

truth






Τα τελευταία χρόνια,  διαπιστώνω μια φτηνή λογική της ευκολίας,  που ισοπεδώνει την πολυτέλεια της επιλεκτικά δουλεμένης λεπτομέρειας της φινέτσας. Από το τι βιβλίο θα διαβάσουμε,  τι ταινία θα δούμε,  ποιό μπλουζάκι θα αγοράσουμε,  πως θα το φορέσουμε,  τι είδους περίπατο θα κάνουμε,  τι φαγητό θα φάμε..  ποιούς φίλους θα διαλέξουμε - υπερισχύει η ποσότητα και όχι η ποιότητα,  όσο ποτέ άλλοτε.
Αυτό το ''ότι φάμε κι ότι πιούμε'' της δεκαετίας του '90,  εξελίχτηκε σε ''δε βαριέσαι,  τι στέκεται ακέραιο πια'';  Έχει χαθεί το κίνητρο,  η ουσία και το νόημα,  τα έχουμε δει όλα,  είναι έτσι κι αλλιώς προβλέψιμα,  δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση πια.  Τίποτα δεν οδηγεί πουθενά..  Χάθηκε το καινούργιο,  η εξέλιξη,  η πρόοδος,  χάθηκε η ικανοποίηση του νικητή,  ή έστω ακόμη κι αυτή η ίδια η χαρά του παίκτη.
Δεν έχουμε μάθει και να δουλεύουμε όλοι εμείς σ' αυτή τη χώρα,  δεν είμαστε μυρμήγκια,  τζίτζικες είμαστε.  Πάντα κάτι θα φταίει,  ή οι συνθήκες,  ή οι επιλογές,  ή το δέντρο που πήγε και φύτρωσε εκεί στη μέση της αυλής και εμποδίζει την κατσίκα να βοσκήσει.
Τα θέλουμε χωρίς κόπο και στο χέρι!  Δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε για την ικανοποίηση της δουλειάς.  Ούτε νιώθουμε πως η δουλειά,  ακόμη και κάποιες στιγμές χωρίς απολαβές είναι εξέλιξη..
Θέλουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο,  και ξεχνάμε όλες τις ενδιάμεσες ενέργειες.

Δεν δίνουμε τον εαυτό μας βρε παιδί μου παρά μόνο με ανταλλάγματα..  κι όταν λέμε αντάλλαγμα εννοούμε βαρβάτο και εδώ και τώρα..  είμαστε ακατέργαστα ιδιοτελείς!


Saturday, June 06, 2015

θα με αγαπούσα






Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον,
ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου. .

Χουάν Βιθέντε Πικέρας

Thursday, June 04, 2015

εθισμοί





Τι προκαλεί έναν εθισμό;
Χίλιες μύριες δύσκολες καταστάσεις ή μια και μοναδική;
Κι αν σου καβαντζωθεί πως απαλάσσεσαι από αυτόν;
ή μήπως άμα τη εμφανίσει ουδεμία ευθύνη φέρεις για τον δρόμο της (απ)αλλαγής;

Και η προσπάθεια;
Μήπως και μόνο το άκουσμα της λέξης δυσκολεύει την κατάσταση;

Το παιχνίδι;
Αυτό που σε κάνει να νιώθεις λίγο χαζούλης και αφελής σαν παιδί;
Θα μπορούσε άραγε να βοηθήσει;

Κι ο χρόνος;
Ο φόβος πως δεν είναι με το μέρος σου;

Λένε πως αν φοβάσαι κάτι να το χωρίζεις σε μικρά κομμάτια..
ίσως λοιπόν τα μισάωρα να αποδειχτούν πολύ μικρά για να σε καταπιούν..


θα δείξει..

Wednesday, June 03, 2015

δυό σκέψεις





Νιώθω ότι αγαπώ κάποιον,  όσο μου διαθέτει τον χρόνο που εγώ χρειάζομαι.  Ακόμη και μια μικρή παρέκλιση,  θεωρείται αδιαφορία και το άτομο απορρίπτεται.  Δεν ασχολείσαι μαζί μου,  δεν ασχολούμαι μαζί σου,  τελεία και παύλα!

_

Άνοιξη,  ήταν αυτό το δροσερό αεράκι γεμάτο από μυρωδιές των λουλουδιών που μας έσπρωξε απαλά ως το καλοκαίρι_

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...