Monday, April 30, 2007

πρώτη του Μάη


πρωτομαγιά...
είδα το πράσινο σε όλες του τις αποχρώσεις
απέραντες εκτάσεις από κατακόκκινες παπαρούνες,
το θολό γαλάζιο μιάς λίμνης που χάνεται,
έκανα μαξιλάρι στίβες από σπασμένα κοχύλια,
άκουσα βατραχάκια να κοάζουν,τα είδα να πηδούν,
είδα μιά άλλη λίμνη με απαράμιλη ομορφιά,
βαρκούλες που με ταξίδεψαν,
έπαιξα μ ένα βελούδινο τριαντάφυλλο,
μέθυσα με το άρωμά του ανάμεσα στα δάχτυλά μου,
μελώθηκα με σιρόπια γλυκά κρυμμένα σε κα'ι'μάκια από
βουβαλίσιο γάλα..
άνθισα..

Sunday, April 29, 2007

φοβάμαι


Απόγευμα Κυριακής..οι τελευταίες στιγμές της εβδομάδας,σε slow motion..αργές και καταθλιπτικές,βουτηγμένες σε έναν ανεξήγητο φόβο.Το σώμα διπλωμένο,το στομάχι σφιγμένο..η ψυχή κομμάτια..το τέλος του χρόνου..φοβάμαι να σκεφτώ..κρατάω την ανάσα μου..μετράω μέχρι το 100..φοβάμαι..!!

Saturday, April 28, 2007

οφθαλμοπορνεία



Συγχωρείται άντρες μόνο σε περίπτωση που άντρες βλέπει λοξά,κοινώς άντρες αλληθωρίζει λόγω άντρες ανωμαλίας της όρασης..άντρες διαφορετικά εκθέτει την θηλυκότητά άντρες μου και προκαλεί τον άντρες εγωισμό μου να αντιδράσει άντρες με μη φιλική διάθεση..

Wednesday, April 25, 2007

δέκα στον αριθμό

Αποθεώνουν,κρατούν,εξηγούν,περιβάλλουν,περιδένουν,
πιέζουν, γυροβολούν,προσαρμόζουν,κλίνουν,λυγίζουν,
στρίβουν,κάμπτουν, στηρίζουν,αγγίζουν,μιλούν,απορρίπτουν,
μιμούνται,καθοδηγούν, δημιουργούν,ηλεκτρίζουν,αγκαλιάζουν,
χτυπούν,πετούν,απλώνουν,διπλώνουν,συζητούν,ξεφυλλίζουν,
γράφουν,εξιστορούν,τοποθετούν,χρωματίζουν,σκιτσάρουν,
τακτοποιούν,χαιδεύουν,ταξιδεύουν,κυρτώνουν,παριστάνουν,
εκφράζουν,υποκρίνονται,υποδύονται,πλάθουν,παράγουν,
περικαλύπτουν,εξαπατούν,κολακεύουν,περιποιούνται,
θεοποιούν,ελέγχουν,ταλαιπωρούν,βασανίζουν,
συμβουλεύουν, υποδεικνύουν...




τα δικά μου δάχτυλα αυτή την εποχή,εκτελούν χορογραφική σύνθεση σε γοργό ρυθμό και δηλώνουν ευτυχισμένα,αν και πονεμένα!

Tuesday, April 24, 2007

παιδική φωτογραφία


Τότε ακόμη,όλα ήταν όμορφα.
Ο χρόνος ,ο χώρος και εκείνος ο άνεμος,ήρθαν μετά..γεμάτοι κρυμμένα μυστικά!!
υ.γ.γιά τη φωτογραφία δε λέω..μαντέψτε..

Sunday, April 22, 2007

τόσο όμορφο κάδρο

Μια μέρα,ίσως ένα πρωινό Κυριακής,μ’ έναν ήλιο ανοιξιάτικο ή μιά βροχή Φθινοπωρινή,θα μου δίνεις φιλιά στα βλέφαρα να ξυπνήσω,θα χαιδεύει ο ήλιος τα μάτια μου,η βροχή θα μιλάει στ’ αυτιά μου,θα με πειράζεις κάτω από τα χνουδωτά σκεπάσματα,θα έχεις φτιάξει καφέ,θα σου βάζω στο στόμα μπουκιές από κρουασάν σοκολάτα,ο ήλιος θα είναι δυνατός,η βροχή καταιγίδα,θα κατεβάσουμε τις τέντες,θα διορθώσουμε τα μπερδεμένα κρόσια,ο ήλιος θα ψάχνει χαραμάδες,η βροχή θα ζωγραφίζει λίμνες,μικρές και μεγάλες στο μωσα’ι’κό.

Θα χαζεύουμε με τις ώρες τη θάλασσα,τα δελφίνια,θα περπατάμε στο βουνό,στις λίμνες,θα βάλεις το κεφάλι μου στην άκρη του ώμου σου,θα κλέβουμε τα χρώματα της αυγής και του δειλινού,σημάδι πως ζήσαμε,θα υπογραμμίζει το πράσινο του βουνού τα μάτια σου και το γαλανό της θάλασσας το χαμόγελό μου,θα πάμε μιά βόλτα,θα πατήσουμε στις λάσπες,θα βρούμε πεθαμένα κοχύλια,σπασμένα μπουκάλια προχθεσινών ψαράδων,”μη πατάς εκεί θα βουλιάξεις,έλα από δω” θα μου φωνάζεις,οι γλάροι θα είναι μαζεμένοι ομάδες ομάδες,θα πετούν γιά μας κι έπειτα θα ξεκουράζονται,θα συνομιλούν κι εμείς θα πατάμε στα δάχτυλα και δε θα λέμε κουβέντα,μόνο το κρώξιμό τους θα ακούμε,θα κοιταζόμαστε στα μάτια και πιό μέσα από αυτά,θα γελάμε,πολύ θα γελάμε,όταν θα σου λέω αστεία θα ξεκαρδίζεσαι στην αγκαλιά μου,θα έχουμε κοινά μυστικά,τον ίδιο πόνο,θα μου φτιάχνεις ζεστό όταν θα πονάει η κοιλιά μου,θα σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό,θα με πιέζεις να διατηρώ την ψυχραιμία μου,να παλεύω,να μη με παίρνει από κάτω,οδηγίες ζωής θα μου δίνεις,κι εγώ θα θαυμάζω τη δύναμή σου,την προσωπικότητα και τα κριτήριά σου,θα έρχεσαι στο σπίτι με την τσάντα γεμάτη χαρτιά,κρεμασμένη στον ώμο,θα με φιλάς και δε θα σου αφήνω χρόνο να δουλέψεις,θα σε παίρνω δίπλα μου και θα σου μιλάω ασταμάτητα,θα ρωτάω,θα σε ταίζω,και θα αφήνω χαραμάδες κι αινίγματα,τάχα πως έχω μυστικά,να σε μπερδεύω και να ρωτάς τι συμβαίνει,να βάζεις στο ραδιόφωνο το ‘να μ’ αγαπάς’ πάλι και πάλι και να μας βρίσκει το πρωί αγκαλιά και κάθε πρωί,να περνούν οι μέρες με γεύση φράουλας βουτηγμένη σε κατάλευκη σαντιγύ και παγωτό σοκολάτα,να σου δίνω να γλύψεις και να γίνονται τα χείλια σου καφετιά κι άλλες μέρες με γεύση στο γλυκόξινο του λεμονιού,να απολαμβάνω τις γκριμάτσες σου και δε θα απαιτείς τίποτα,γιατί θα ξέρεις πως πάντα θα κάνω όσο μπορώ κι ένα δαχτυλάκι παραπάνω,θα σου έχω εμπιστοσύνη,όταν θα λείπεις τα ταξιδιάρικα βράδια,ποτέ δε θα βάλω με το νου κακό για εσένα,γιατί το γέλιο σου θα μου απλώνει τη σκέψη σου ανοιχτή.

Δε θα μ’ αφήνεις να σταυρώσω σελίδα από βιβλίο,γιατί θα με θέλεις δική σου,θα είμαστε μαζί ακόμη κι όταν θα κάνουμε ώρες και μέρες να βρεθούμε,θα θέλεις να μου κόψεις παπαρούνες κι εγώ δε θα σ’ αφήνω,μόνο το κόκκινό τους, θα κρατάω στη μνήμη μου,θα βγάζω την τσίμπλα από το μάτι σου,θα σκουπίζω τα γυαλιά σου,δεν θα έχω μπλογκ γιατί δε θα μου μένει χρόνος, αλλά θα είμαι πολύ μα πολύ ευτυχισμένη θα τσακωνόμαστε παιχνιδιάρικα για να ακούω δυνατά τη φωνή σου να μου δαγκώνει τα αυτιά, τις κουβέντες σου να με καρφιτσώνουν και μετά θα παίρνω το χέρι σου μέσα στο δικό μου,ζεστό και μ’ ένα φιλί όλα θα γίνονται όπως πριν,θα μου βάζεις μπουκιές σαλάτας στο στόμα,θα με χα’ι’δεύεις με την ανάσα σου την ώρα που θα τακτοποιώ το πλυντήριο των πιάτων,θα γελάω όταν θα αγοράζεις χαρτομάντηλα από τον μικρό πλανόδιο,θα σ’ αφήνω να μου σκουπίσεις τη μύτη,να μου αφαιρείς το make up,να βάλεις το χέρι σου μέσα στα παπούτσια μου,να οδηγείς απότομα,δε θα μιλάω,δε θα λέω τίποτα,δε θα ζητάω τίποτα αλλά θα είμαι πολύ πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη και θα ακούμε εκείνο το cd με την έθνικ μουσική και το άλλο με το χαμόγελο της Τζοκόντα,θα σκαλίζεις τα λουλούδια κι εγώ θα χαίρομαι τα χρώματα και τις ικανότητές σου και θα περπατάμε χεράκι χεράκι,πέρα από το χρόνο,στο βουνό που σ’ αρέσει,να ακούμε τα πουλιά,να μου ψυθιρίζεις στο αυτί γλυκόλογα κι εγώ μετά θα γεμίζω τα χαρτιά με χρώματα και μολύβια και λέξεις, πολλές λέξεις.



Θα είναι τόσο όμορφο αυτό το κάδρο..
Αλλά εμείς δεν θα είμαστε μέσα…

Wednesday, April 18, 2007

το μάτι

Έτσι ακριβώς ..όπως σου τα λέω κι όπως τα ακούς Παναγιώτα μου..μ’ έχεις ξανακούσει εμένα να λέω τέτοια πράγματα?..την καριόλα,την μαυρομάτα,με κάρφωσε με την ζήλεια της,με θαύμαζε σου λέω,δεν έπαιρνε το βλέμμα της από πάνω μου,την γοητεία μου ζήλεψε,την ομορφιά μου,τον άντρα που είχα δίπλα μου..μόνη της ήταν αυτή Παναγιώτα μου,με τέτοιο χαρακτήρα που έχει πού να σταυρώσει άντρα!
Κι από όψη?Παρουσιαστικό?χάλια καλέ,πατσαβούρα ήταν.Μαλλί αφύσικα ξανθουλό,με ρίζα πέντε δάχτυλα,μαζεμένο πίσω,χειρότερη κι από πλύστρα!
Με το που μπήκα στο μαγαζί κι έριξε το βλέμμα της επάνω μου,που να τσιμπλιάσουν τα ματάκια της κι ανοιγμό να μην έχουν,ένας πονοκέφαλος μ έπιασε ααα…ένα χασμουρητό,τον ασταμάτητο είχε.Είναι που δεν ήπια ακόμη καφέ και δεν άνοιξα βλέφαρο..λέω και καθόμαστε σ’ ένα τραπεζάκι!Έρχεται ο καφές,να η πρώτη γουλιά,να η δεύτερη,να κι η τρίτη.Αντί να συνέλθω,να χειροτερεύω.Βρε σκέφτηκα,μη κρύωσα από βραδύς,βρε με μάλωσα έτσι αργά που κοιμάμαι τα βράδια πώς να χορτάσω τον ύπνο και να ανοίξει το μάτι,και να το χασμουρητό,να επιμένω εγώ στον καφέ και στο τσιγάρο.
Τι ρίχνεις το μάτι σου κυρία μου,τσιγκέλι το κρέμασες,άγκυρα έριξες,μ’ έφαγες,με κατάπιες,δε κοιτάς τα μούτρα σου,να βάλεις μια κρεμούλα να στρώσεις δέρμα,να πας ένα κομμωτήριο να φανεί πως έχεις μαλλί κι όχι τσίβα στο κεφάλι,να αλλάξεις το έτσι σου,το αλλοιώς σου, να δεις πως θα έχεις μετά την ηρεμία στο βλέμμα κι εσύ,πως θα πάρεις τα πάνω σου,μέχρι και άντρα θα βρείς που είσαι πρωί ,μεσημέρι,βράδυ με τη φιλενάδα!
Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα εε?Άν μπορούσα θα την έφτυνα Παναγιώτα μου,θα της γυρνούσα μία μούτζα νάααα..όλη δικιά της θα ήταν.
Να δεις σκέφτηκα μέσα στη ζάλη μου,να δεις που μόλις φύγουν θα μου περάσει.Κι έφυγαν Παναγιώτα μου,τέλειωσαν το καφεδάκι τους οι Κατίνες,τέλειωσαν το κουσκουσάκι τους,έθαψαν γνωστές και άγνωστες,την τάδε την δείνα,από την από κάτω της πολυκατοικίας,ως την γυναίκα του κρεοπώλη!
Και μόλις έφυγαν καθάρισε ο τόπος Παναγιώτα μου,βρήκα ξανά το φως μου,έλαμψε ο τόπος.Δε θα το πιστέψεις,μήτε κι εγώ θα το πίστευα,να στο σταυρό μου σου λέω,μόλις έφυγαν,σε τρία λεπτά μέσα πάει κι ο πονοκέφαλος,πάει κι η ζαλάδα.Αμ το χασμουρητό?μαχαίρι κόπηκε.
Να μη σου τύχει Παναγιώτα μου,στον χειρότερο εχθρό μου δεν το εύχομαι.Σε σκάβει το μάτι,σε λιώνει,μήτε εγώ το πίστευα!!

Saturday, April 14, 2007

tango(συνέχεια)


γιά τον george που μου έστειλε την ψυχή του να χορέψουμε
γιά τον ilias που δίνει όλα τα λεφτά γιά ένα τανγκό
γιά την candy που είναι από τους αγαπημένους της χορούς
γιά την sunshine που θέλει να χορέψει μ αυτόν που αγαπάει
γιά την φύρδην-μίγδην με την γλαρένια αγκαλιά
γιά την ρενάτα που τραγουδάει χαρούλα
γιά την dolphin που 'ζήλεψε'
γιά την sevarose που θα ήθελε να μάθει
γιά την global που μου έμαθε..

και γιά όλους εσάς που έχω μέσα στην καρδιά μου
και μου κάνετε συντροφιά καθημερινά..


έτσι γιατί μ έπιασε η άνοιξη..

Friday, April 13, 2007

tango

ενα tango θελω..για λιγα λεπτα μονο..μαζι σου..για σενα..!!

Wednesday, April 11, 2007

κι η μύτη του μολυβιού να πληγώνει το χαρτί

Σκόρπια ζάχαρη,χυμένη,πληρωμένο το αντίτιμο,νερό που κοχλάζει,ψεύτικοι κόκκοι καπουτσίνο,τσιγάρο,μολύβι ξύλινο,τασάκι μπρούτζινο,καπνός σε στύση,ο καφές να μου ζεσταίνει τη χούφτα,αναπτήρας σε χρώμα μωβ πλαστικό,ξύσματα μολυβιού ανακατεμμένα με κομμάτια στάχτης.
Υγρό ολοστρόγγυλο σημάδι στο ξύλο,τινάζω την στάχτη στο χείλος του σταχτοδοχείου,μαυρίζει ο μπρούντζος,πλούσιος αφρός στην επιφάνεια του φλυτζανιού κι η μύτη του μολυβιού να πληγώνει το χαρτί,να χαράσει βαθιά τη στιγμή,η ώρα 6 το απόγευμα,με το μπλε της νύχτας να έρχεται,το αεράκι να παίρνει τραπεζομάντηλα,κομμάτια από σκισμένες αφίσσες,μπουφάν κι ο καφές να κρυώνει.
Ανέγγιχτος…


στη φωτο σκίτσο με μολύβι (δύο χρόνια πριν) 2005

Monday, April 09, 2007

το με..το μαζί..!!


Έχω βιβλίο αγαπημένο στα χέρια μου από το πρωί.Κοντεύει μεσημέρι και είμαι στην ίδια σελίδα.Μόνο μ' ένα μολύβι σημείωσα τα γράμματα του ονόματός σου.Όλα.Τα Α..τα Τ,τα Σ..ωμέγα δεν είχε κι έτσι κύκλωσα όλα τα Ο..Άλλωστε γιά μένα το ίδιο κάνει.
Μ' ένα κόκκινο στυλό,σημάδεψα ζωηρά,τόσες δα μικρές λεξούλες,το μου..το με..το μαζί..!!Καθώς φυλάκιζα ,τις δύο παπαρούνες που μάζεψα εχθές,κατακόκκινες ανάμεσα στις μουτζουρωμένες σελίδες,σκεφτόμουν:
Πόση απόσταση υπάρχει τελικά ανάμεσα στην αληθινή μας ζωή και τις στιγμές που ονειρευτήκαμε..;;

λιλα

χρονια πολλα..
ειχε πολλες λιλα πασχαλιες στις αυλες σημερα..
η φωτο απο την αυλη μας..

Wednesday, April 04, 2007

Monday, April 02, 2007

το απότομο ησύχασμα της θάλασσας


Άραγε υπάρχει κάποιο σημάδι πριν ο άνθρωπος συναντηθεί με τη μοίρα του?Μιά μυρωδιά,μια ξαφνική βροχή,ένα ανεπαίσθητο λύγισμα των σταχιών στα χωράφια,το αναίτιο κρύψιμο του ήλιου πίσω από τα σύννεφα,μια αλλαγή στο χρώμα της νύχτας,μια ψυχρή πνοή μέσα στο λιοπύρι,το απότομο ησύχασμα της θάλασσας να φωλιάζει στ αυτιά..

Μια πουπουλένια ελαφράδα,ίδιο αερικό..να σε πηγαίνει..

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...