Ολοένα και περισσότερο, κάποιες στιγμές, μου φαινόταν φευγαλέα ότι θα μπορούσα να σταματήσω τούτη την εμμονή, να λύσω τα μάγια, με τρόπο απλό, όπως κάποιος περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο ή βγαίνει στο δρόμο. Μα κάτι έλειπε, κάτι το οποίο δεν ήξερα καν από πού θα ερχόταν - από τύχη, απέξω ή από μένα την ίδια.
Annie Ernaux
Η εμμονή
σελ. 60
Παρόλο που μπροστά μου βλέπω την Άνοιξη, στο όνειρο μου ήταν χειμώνας. Χριστούγεννα. Βρέθηκα στο σπίτι φίλου μου, άγνωστος ωστόσο υποθέτω ποιός στην πραγματικότητα είναι. Είχε φέρει καφέδες να πιούμε. Μου έλεγε τα δικά του αλλά δεν τον άκουγα. Ήθελα να του ζητήσω, να σου τηλεφωνήσει από το δικό του τηλέφωνο. Δεν ήθελα να τον βάλω σε σκέψεις ούτε να τον στεναχωρήσω, όμως καιγόμουν, έλιωνα να μάθω αν θα σήκωνες εσύ το τηλέφωνο, αν θα άκουγα την φωνή σου να φωνάζει ''ορίστε'' ''παρακαλώ'' ''ποιός''.
Νομίζω πως στη ζωή του καθενός μας, θα υπάρξει ένας άνθρωπος κάποια στιγμή που θα του βγάλει τον ακραίο κακό του εαυτό κι ένα άλλο άτομο, κάποια άλλη στιγμή, που θα του βγάλει τον ακραίο καλό του εαυτό. Για αυτό βλέπουμε ανθρώπους από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν.
Αυτό βέβαια, ο καλός ή ο κακός εαυτός, θα έπρεπε να είναι εξαρχής επιλογή του εαυτού μας και να μην υπάρχουν επιρροές από τον χι ή από τον ψι. Αλλά αυτό προυποθέτει μια πάρα πολύ δυνατή, ισορροπημένη και ακέραιη προσωπικότητα που ελάχιστοι άνθρωποι γύρω μας την διαθέτουν.
Μερικοί άνθρωποι, μοιάζουν με μελωμένες φέτες ζυμωτού ψωμιού, αφού έχουν βουτηχτεί στο αυγό και αφού έχουν ροδοψηθεί στο τηγάνι. Άλλοι πάλι όχι! Επιμένουν να κολυμπούν στο ''εγώ'' τους που μοιάζει πελώριο. Μηδέν ενσυναίσθηση. Βάζουν τα δικά τους ''μπορώ'' που έρχονται σε αντίθεση με τα δικά σου όρια. Δεν θέλεις να τους κάνεις το χατήρι, παρ' όλα αυτά κάθε φορά που θα σε χρειαστούν βρίσκεσαι εκεί. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις. Να πάψεις να μαζεύεις τα ψίχουλα που ρίχνει ο καθένας από δω κι από κει! Γιατί στο τέλος μένεις στην ψυχή σου με ένα ανυπόφορο κενό.
Μέχρι να πιείς ένα καφέ, να διαβάσεις ένα ποίημα, να χαιρετήσεις με μια καλημέρα, να δεις δυό φωτογραφίες, να γελάσεις δυνατά, ο μήνας γύρισε το άλλο του μισό. Περνούν οι μέρες σαν νεράκι..
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο τέλειος όσο φαίνεται; Γιατί το ιδανικό δημιουργεί αίσθημα φόβου; Ένα αγγελικό, άψογο πρόσωπο, δημιουργεί χιλιάδες ερωτηματικά! Είναι μια επικάλυψη; Είναι μια μάσκα; Όσο θετικό κι αν είναι το συναίσθημα που μας βγάζει αυτό το άτομο, τα μάτια μας, η ψυχή μας, ίσως χρειάζεται να βλέπουν το ψεγάδι, το τσαλάκωμα του προσώπου, μια έστω ελαφριά ρυτίδα ώστε να νιώσουν την σιγουριά, την ασφάλεια του αληθινού! Υπάρχει αληθινό που να είναι είναι τόσο τέλειο, τόσο ιδανικό, τόσο άψογο;
Ήταν σαν Ιούνιος γεμάτος από φως και ανεμελιά. Καταμεσήμερο, βγήκα να αγοράσω ένα βιβλίο. Κατέληξα στο προξενειό της Ιουλίας! Δωράκι για ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα στον κόσμο που αύριο έχει γενέθλια. Που κάποτε πίστευα πως γεννήθηκε μόνο και μόνο για να με φροντίζει.
Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει.
Μενέλαος Λουντέμης, Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους
Στο μέρος της καρδιάς ένα πουλί. Φτεροκοπάει αδιάκοπα. Κατά μήκος μια τομή. Καινούργιο, κοφτερό το μαχαίρι. Τα κομμάτια μοιράζονται, πάρε εσύ τα λουλουδιασμένα τα πνευμόνια, πάρε εσύ τα ριζωμένα τα νεφρά, πάρε τον οισοφάγο, πάρε την τραχεία κι εγώ θα κρατήσω τα φτερά, χρώμα, λουστρινένιο βαθύ μπλε. Σκληρό και απαλό συγχρόνως. Άνοιξη μεσ' την καρδιά του χειμώνα. Όλες τις αποχρώσεις του πράσινου. Πιτσιλιές σε χρώμα βεραμαν-ί. Όποιος κερδίσει το φλουρί, θα πάρει ένα μήλο κατακόκκινο που θα τον κοιτάζει με νόημα πάνω από το ψυγείο του. Μέχρι να βαρεθεί. Το μήλο. Και να σπάσει ή να σκουριάσει ή να κατρακυλήσει ώσπου να βρει κάποια αόρατη τρύπα και να χωθεί για πάντα μέσα. Έχουν γεύση ένα πουλί, τα λουλούδια, ο κήπος, το μήλο; Έχουν γεύση οι άνθρωποι; Ναι, όταν θέλουν! Ακόμη και οι πιο άνοστοι γίνονται γελαστοί, δοτικοί, νόστιμοι. Ακόμη και οι πιο περίεργοι με φορεσιά πουλιού. Αυτό είναι που έρχεται και καρφώνεται εδώ στο στήθος μου και χοροπηδάει σαν το φυλακισμένο που θέλει να λευθερωθεί. Γιατρέ μου τί έχω και ξεκουρδίστηκα σα παρατημένο από χρόνια βιολί! Φορούσε λευκή ρόμπα και είχε προλάβει να πασαλείψει με τζελ το στήθος μου. Ηρεμήστε, δεν βλέπω κάτι που θα έπρεπε να σας ανησυχεί. Αν δείτε ότι περνάει ένας μήνας, δυό, τρεις και αυτό το πουλί συνεχίζει να χτυπιέται, εγκλωβισμένο στο μέρος της καρδιάς σας καλό θα ήταν να κάνετε μια μαγνητική. Μου είπε κι άλλα και μέσα σ'αυτά πως ο covid αφήνει κάτι τέτοιου είδους κατάλοιπα αλλά δεν έδωσα την απαιτούμενη προσοχή..
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα έβαζα στον Φλεβάρη έναν ήλιο Αυγούστου.
Χουάν Βιθέντε Πικέρας
*τί να συμβαίνει άραγε όταν σκέφτεσαι έναν άνθρωπο πολύ; να σε σκέφτεται το ίδιο κι εκείνος;
Τελικά δεν ξέρεις αν ο άλλος είναι εγωιστής ή απλά δεν μπορεί να εκφράσει συναισθήματα. Γενικότερα, γνωρίζουμε μόνο όσα μπορούμε να διακ...
