στο μέρος της καρδιάς ένα πουλί

 

Στο μέρος της καρδιάς ένα πουλί.  Φτεροκοπάει αδιάκοπα.  Κατά μήκος μια τομή.  Καινούργιο, κοφτερό το μαχαίρι.  Τα κομμάτια μοιράζονται,  πάρε εσύ τα λουλουδιασμένα τα πνευμόνια,  πάρε εσύ τα ριζωμένα τα νεφρά,  πάρε τον οισοφάγο,  πάρε την τραχεία κι εγώ θα κρατήσω τα φτερά,  χρώμα,  λουστρινένιο βαθύ μπλε.   Σκληρό και απαλό συγχρόνως.  Άνοιξη μεσ' την καρδιά του χειμώνα.  Όλες τις αποχρώσεις του πράσινου.  Πιτσιλιές σε χρώμα βεραμαν-ί.  Όποιος κερδίσει το φλουρί,  θα πάρει ένα μήλο κατακόκκινο που θα τον κοιτάζει με νόημα πάνω από το ψυγείο του.  Μέχρι να βαρεθεί.  Το μήλο.  Και να σπάσει ή να σκουριάσει ή να κατρακυλήσει ώσπου να βρει κάποια αόρατη τρύπα και να χωθεί για πάντα μέσα.  Έχουν γεύση ένα πουλί,  τα λουλούδια,  ο κήπος,  το μήλο;  Έχουν γεύση οι άνθρωποι;  Ναι,  όταν θέλουν!  Ακόμη και οι πιο άνοστοι γίνονται γελαστοί,  δοτικοί,  νόστιμοι.  Ακόμη και οι πιο περίεργοι με φορεσιά πουλιού.  Αυτό είναι που έρχεται και καρφώνεται εδώ στο στήθος μου και χοροπηδάει σαν το φυλακισμένο που θέλει να λευθερωθεί.  Γιατρέ μου τί έχω και ξεκουρδίστηκα σα παρατημένο από χρόνια βιολί!  Φορούσε λευκή ρόμπα και είχε προλάβει να πασαλείψει με τζελ το στήθος μου.  Ηρεμήστε,  δεν βλέπω κάτι που θα έπρεπε να σας ανησυχεί.  Αν δείτε ότι περνάει ένας μήνας,  δυό,  τρεις και αυτό το πουλί συνεχίζει να χτυπιέται, εγκλωβισμένο στο μέρος της καρδιάς σας καλό θα ήταν να κάνετε μια μαγνητική.  Μου είπε κι άλλα και μέσα σ'αυτά πως ο covid αφήνει κάτι τέτοιου είδους κατάλοιπα αλλά δεν έδωσα την απαιτούμενη προσοχή..