στο χαλί

Έχω ένα γατί!
Κάθε μεσημέρι,  παίρνει με το στόμα τα ψαροκόκκαλα που του βάζω στο πιάτο και τσουπ τα κρύβει κάτω από το χαλί.  Μετά,  περιχαρακώνει τη λία του με νιαουρίσματα και κόλπα με νύχια γαμψά.  Έχει σχηματίσει νοητά ένα κύκλο γύρω τριγύρω και κόβει κινήσεις.  Είμαι σίγουρη πως αν κάνω έστω και μια στραβή θα με διαγράψει από φίλο.  Να με λογαριάζει για αφεντικό ούτε λόγος!  Και όλα αυτά,  ως αργά το βράδυ που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.  Το πρωί,  η φύλαξη ξαναρχίζει.  Κατά ένα περίεργο τρόπο,  λίγο πριν το νέο μεσημεριανό του φαγητό τα παλιά κόκκαλα εξαφανίζονται.  Έχω ψάξει κάθε πιθανή δεύτερη κρυψώνα,  αδίκως,  τίποτα πουθενά.

Μιά μέρα,  θα αρπάξω από το πεζοδρόμιο καμμμιά φρου φρου ναζιάρα θηλυκιά και θα του τη φέρω πεσκέσι..  τότε θέλω να δω τη δύναμη του!