τραμπάλα

δεν ξέρω τι γίνεται με σας! εγώ όταν συμβαίνουν τα γεγονότα είμαι εκεί, το παλεύω.. θα περάσει λέω, θα το αντιμετωπίσουμε λέω, όλα θα πάνε καλά λέω μέχρι που φτάνω να σκεφτώ - τί για αυτό θα στεναχωρηθώ;- δεν θα με βάλει εμένα κάτω - και πολλά τέτοια παρεμφερή - και μετά περνάνε οι μέρες και στ αλήθεια όλα πάνε καλά αλλά εκεί κάπου στο -ας χαλαρώσω τώρα - χάνω τον έλεγχο και με δαγκώνει το φίδι και ρέει το δηλητήριο και αρχίζω να με ψάχνω - να δεις που ξέχασα τον εαυτό μου; στο τάδε ή στο δείνα ράφι_

*

και η ψυχή μου κάνει τραμπάλα,  πότε πάνω,  πότε κάτω..

*

υπάρχουν και θετικά:
είναι ακόμη καλοκαίρι
διαβάζω ένα πολύ καλό βιβλίο των εκδόσεων ''πόλις'',  απολαμβάνω την κάθε παράγραφο και κάθε που σκοντάφτω σε ομορφιά.  λέω να τη μεταφέρω εδώ και μετά το μετανιώνω γιατί τι νόημα έχει;
αλλά τις προσεχείς μέρες όλο και κάτι θα γράψω σχετικά - υπόσχομαι

παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο

στίχοι:  Οδυσσέας Ελύτης
μουσική:  Γιάννης Μαρκόπουλος
τραγουδάει η Μαρία Δημητριάδη

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
κουρεμένο κεφάλι
όνειρο ακούρευτο
ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες.
Μπράτσο του πεύκου
γλώσσα του ψαριού
αδερφάκι του σύννεφου!
Κοντά σου είδες ν’ ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο,
άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι.
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες,
τα πιο χρωματιστά.
Βαθιά βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου,
ψηλά ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
και πέρα πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα. 
(Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη,
το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς,
το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου
αλλά και τ’ αγριοχαμόγελο.
Σε μεγάλους χτύπους δέντρων.
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα.
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού,
εκεί που τ’ άστρα προμηνούν τη θύελλα).
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο.
Παντελονάκι αέρινο,
στήθος του βράχου κρίνο του νερού.
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!



 Οι στίχοι μέσα στην παρένθεση δεν περιέχονται στο τραγούδι.

11.20.8.8.15

Ήθελα να γράψω για νοσοκομεία και αρρώστους που φιλιούνται με το θάνατο,  για τον χρόνο που είναι αδυσώπητος,  για εμάς που τίποτα παραπάνω από ένα ''τίποτα'' είμαστε..

μετά ήρθε μπροστά μου αυτή η φωτογραφία..
εσύ τι θα έκανες;
εγώ πήρα αντιηλιακό και το αγαπημένο μου βιβλίο (θα σου βάλω σύντομα απόσπασμα να διαβάσεις),  μπήκα μέσα και βουρ για τη θάλασσα..

είναι ακόμη καλοκαίρι να πάρει η ευχή!

***

'Εχουν μπει ξένα σώματα /  ακίδες στη γυάλα μου και αποσπούν αρνητικά την προσοχή μου!

Όσο για τα συχνά κοιτάγματα στον καθρέφτη μου το τελευταίο πολύ μεγάλο διάστημα,  δεν έχω λόγια..

ζητάω / παίρνω

Μου έχει τύχει κατά καιρούς να ζητώ από κάποιον κάτι και να μη μου το δίνει.  Αυτό μπορεί να αφορά από μια ''καλημέρα''  έως και κάποια βαθύτερη προσέγγιση.  Κάποτε,  εξ αιτίας κακών εμπειριών,  κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι δίνουν αυτό που έχουν,  και έτσι ''ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος''..  κάπου εκεί το έληξα το θέμα μέσα μου κι όλα καλά!  Αλλά καμμιά φορά,  ακόμη και μέχρι σήμερα μου συμβαίνει αυτό,  έχω την αίσθηση ότι ο άλλος θα είχε τόσα πολλά πράγματα να μου πει,  αν εγώ θα είχα αυτή την σπουδαία ικανότητα να του τα εκμαιεύσω με τρόπο κατάλληλο,  λεπτό και διακριτικό,  πως θα αρκούσαν οι ιδανικές κινήσεις από τη μεριά μου ώστε να με εμπιστευτεί αυτός που θα ήθελα να μου καταθέσει κατά κάποιο τρόπο την περιγραφή γεγονότων της ζωής του,  ή αυτών που ενδόμυχα σκέφτεται.  Είναι έτσι ή μήπως είναι μια βαθιά,  δική μου αφορμή, για να ρίξω ένα ακόμη μικρό βάρος στο σάκο των αδυναμιών μου;