με το φεγγαρι αγκαλια

..παιδι..το φοβομουν το σκοταδι..περισσοτερο κι απ τον καθενα..κι επιμενει αυτη η αδυναμια μεχρι και σημερα..
..μονο που την μορφη της μαυρης τρυπας που μου αφηνε τοτε το μαυρο χρωμα που διαδεχοταν το φως της ημερας..κι επειτα του ηλεκτρικου..την εχω αντικαταστησει με εφιαλτες της ωριμης ηλικιας..
..εκλαιγα ασταματητα οταν εσβηναν τα φωτα..εκλιπαρουσα τους δυο γονεις μου να με κοιμησουν μαζι τους στο μεγαλο κρεββατι..αλλα ματαια..
..παρ ολο το σπαραγμο..επρεπε να υποστω την εφιαλτικη στιγμη μεχρι να με παρει ο υπνος..ετσι η μονη παρηγορια ηταν να γερνω στο πλαι και να αφηνω τις λευκες αχτιδες του φεγγαριου να μου χαιδευουν τρυφερα το προσωπο..
κι αθελα μου εγινε ο αγαπημενος μου..
ο συντροφος μου..
..καλοκαιρι στο χωριο μετα απο παιχνιδι..ξεχασμενη..να μου δειχνει το δρομο για το σπιτι
..καθρεφτισματα στη λιμνη..ερωτευμενη..να σκεφτομαι
..στα πρωτα μου ραντεβου..
..στα νυχτερινα διαβασματα..
..στα θερινα τα σινεμα..
τεραστιο ασπρο..μια αγκαλια..
ολοστρογγυλο..πορτοκαλι..ακομη μια αγκαλια..
..πιανουν μαγια οι μαγισσες μου ειπε καποτε η γιαγια μου κοιταζοντας το πιο μεγαλο και το πιο βαθυ πορτοκαλι φεγγαρι που ειδα ποτε..
..χρονια μετα με την κολλητη μου..φτιαχνοντας φεγγαρια απο χαρτι..μαλωσαμε..
αυτη υποστηριζε λευκο το χρωμα του κι εγω κιτρινο ελεγα..δυο εβδομαδες καναμε να μιλησουμε!
..καρποσταλικη κι η φεγγαροστρατα στο θερμαικο πλαι στα φωτα της πολης τα καλοκαιρινα βραδια..
θολο..κοκκινο βαθυ το φεγγαρι που μας αποχαιρετησε απο την αμοργο..
..αυγουστος..ταξιδακι..πηλιο..τρικερι..αγ. κυριακη.....
μας μαγεψε ο τοπος..λιγες οι ωρες..νυχτα η επιστροφη..σκοταδι..
και πριν προλαβει ο φοβος..πισω απο το λοφο ξεπροβαλλε ενα φεγγαρι..τοοοσο φωτεινο..τοοοσο στρογγυλο..πανσεληνος..
επιστρεψαμε..με το φεγγαρι αγκαλια!!!