..κρυσταλλωσαν οι λεξεις..αδικες..
εμειναν να αιωρουνται..
..γυαλινα αγκαθια..
προσπερασαν τα ματια,
τον κομπο στο λαιμο..
κρυφτηκαν στην καρδια..
παγωσε το χαμογελο στην ακρη των χειλιων..
..ενα συννεφο φεγγαροσκονης..
περασε πανω απο τα θολα φωτα της πολης..
και χαθηκε στην νυχτα..
πηρα τη σκεψη σου μαζι μου..
φιλι στα ονειρα μου..
ματωσα..........
Ευτυχώς ο χρόνος θεραπεύει όλες τις πληγές...
ReplyDeleteπάντα να ανεβαίνεις στο σύννεφο φεγγαρόσκονης και να θυμάσε τα όμορφα που πέρασες... έχουν μοναδική αξία.
ReplyDeleteμην ματώνεις!
να χαίρεσαι αυτό που έζησες!
γιατί κατάφερες και το έζησες...
@..αθεοφοβε..σιγουρα ο χρονος ειναι μεγαλος γιατρος αλλα μεχρι να ερθει το πληρωμα του??
ReplyDelete@..melomeno..μου..αυτα που εχουμε ζησει ειναι οι στιγμες μας..οι εμπειριες μας..μ αυτα πορευομαστε..ειτε πετωντας στα συννεφα ειτε πατωντας γερα στη γη..κι η φεγγαροσκονη χρειαζεται..να ομορφαινει τη ζωη μας!!
ReplyDeleteΣυμφωνω, πάντα χρειάζεται λίγη φεγγαρόσκονη να εξωραίζει την πραγματικότητα. Μ'άρεσαν τα λόγια σου, όπως και η εικόνα. Μην ξεχνας: ο έρωτας μας αποπλανά για να μας κάνει πιο ανθρώπινους.
ReplyDelete"...άδικα"
ReplyDeleteγί' αυτό σε μάτωσαν καλή μου...
@..αισθηση..την καλημερα μου!!!
ReplyDelete@..allmylife..ναι αδικα..καλημερουδια!!
ReplyDeleteδεν είδα τον τίτλο του ποστ αυτού καικ σου χω "απάντηση" για το άλλο ποστ το "μια νύχτα"
ReplyDeleteΓελάω που βαλα τίτλο αστερόσκονη
καλημέρα
Φιλί :)