φωτογραφηση του Σπενσερ Τιουνικ..μου θυμισε στρατοπεδο συγκεντρωσης στο β' παγκοσμιο πολεμο..
ειναι δυνατον να αποσκοπει στο να τονισει την χαρα της ζωης??
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Πιστεύω προς πρόκειται για ανθρώπους, που επιδιδόμενοι σε εκκεντρικότητες, προσπαθούν μάταια να προσδώσουν κάποιο ενδιαφέρον, κάποιο νόημα στο λόγο της ύπαρξης τους.
ReplyDelete΄Εκαναν όλοι αυτοί, κάτι για τα πεινασμένα και διψασμένα παιδιά των τριτοκοσμικών χωρών; Μήπως εγώ απλά δεν το γνωρίζω; Τότε να απολογηθώ...
Λυπούμαι μόνο, για όσα ανορθόδοξα έχουν να δουν ακόμη τα μάτια μου...
Κάτι πρέπει να μας ταλαιπωρεί.
ReplyDeleteΜε γεια την αλλαγή!
Μπαίνω με ένα template και βγαίνω με άλλο. Μα τι γίνεται; Σε πέτυχα σε φάση αλλαγών;
ReplyDelete@..φυρδην-μιγδην..την ειχα ξαναπροσεξει την δουλεια του..αλλα σημερα στο 'βημα'την προσεξα περισσοτερο..κατι μ αρεσει στη ιδεα του αλλα πολυ περισσοτερο κατι με απωθει..μαλλον ειμαι κομματακι ρομαντικη..
ReplyDelete@..αγγελε..μπηκες μαυρος και βγηκες λευκος εε??
ReplyDeleteανοιξη..ολα αλλαζουν..γιατι οχι κι εγω..:)
Οι άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σαν τσουβάλια,σαν σαρδέλες.Δε μου άρεσε η φωτό γι αυτό που βγάζει...
ReplyDelete