Wednesday, March 28, 2007

η κυρά Δόμνα


Tην γνώρισα όταν είχα κλείσει τα πέντε.Όσο μπορώ να υπολογίσω ήταν δεν ήταν 48 χρονών.Ούτε όμορφη,ούτε άσχημη,το ύψος της δεν ξεπερνούσε το 1.55.Συντηρητικά καλοντυμένη,όσο επέτρεπαν οι συνθήκες και η φτώχεια της εποχής.Τα μαλλιά της,λεπτά,μεταξωτά,μαζεμένα πάντα πίσω στον αυχένα,χτενισμένα προσεκτικά σε μια αδύνατη πλεξίδα,που την στριφογύριζε πολλές φορές σ ένα σφιχτοδεμένο,μικρό κότσο.Ήρεμη,άβουλη,με τον φόβο του κόσμου φωλιασμένο στην ψυχή,βήματα περιοσμένα σ ένα τόπο με 80 κατοίκους όλο κι όλο,όπου οι νέοι ταξίδευαν συνεχώς και οι γέροι στέκονταν πίσω να περιμένουν.
Πενήντα βήματα μετρημένα με τα μικρά της ποδαράκια,ως τον καφενέ τους κι άλλα πενήντα για την επιστροφή στο σπίτι,πλινθόχτιστα και τα δύο.
Σε γειτόνισσες δεν πήγαινε,φοβόταν το τι θα πουν,πώς θα το πουν,όλα τα μετρούσε,στη λίμνη δεν κατέβαινε ποτέ,ήταν αντρίκιες περπατησιές αυτές,και στο καφενείο τους,μόνο μετά από τις προσταγές του άντρα προστάτη της.Φέρε αυτό,φέρε εκείνο,μόλις χρειαζόταν κάτι,μόνο σπάνιο που δεν ήταν αυτό,άνοιγε την πίσω πόρτα του μαγαζιού,που έβλεπε προς το σπίτι,στεκόταν εκεί ανάμεσα στα δοκάρια,επιβλητικός και φώναζε..
-Δόμναααα…..πάγοοο…..
-Δόμναααα…..τα ψάριαααα….
Κι έτρεχε η κυρα Δόμνα να αντικαταστήσει τον πάγο στην παγωνιέρα,να βάλει τα ψάρια στη σάλτσα,νερό στο μουσλούκι κι έπλενε ένα ένα τα φλυτζάνια του καφέ,τα ποτήρια του κρασιού,τα ποτηράκια του ούζου,όλα με τα δαχτυλάκια της,κι ό,τι είχε απομείνει από τα τραγουδάκια και τους αναστεναγμούς,πρόσθετε κι ένα αχ δικό της κι έτσι με υγρά μάτια περνούσαν τα μεσημέρια ,μ εκείνο το σφίξιμο στο στόμα που δήλωνε πως έκανε αυτό που πρέπει.Κι ήταν εκείνες τις στιγμές που την εύρισκα μπόσικη,να ζητήσω μια γκαζόζα,μια λεμονάδα,ανάλογα με την δίψα μου,μια τσιχλόφουσκα απλή τυλιγμένη σα καραμέλα,ολόχρυση σε σχήμα λίρας ή την πιο μοντέρνα σε σχήμα τσιγάρου.
Ήταν ένας άνθρωπος πράος,κοπλιμέντα και υπερβολές δεν άκουγες,ούτε κακίες και κοτσομπολιά,σιωπηλή και μαζεμένη,μοναχική,μ ένα βελονάκι ανάμεσα στα τρία δάχτυλα κι ένα βαμβακερό κουβάρι να σέρνεται από δίπλα για τις δαντέλλες και τις ομορφιές,με τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια μαζεμένα γύρω της καλοκαίρι,χριστούγεννα και πάσχα,μέσα σ αυτά κι εγώ.
Στην αυλή ,είχε λουλούδια πολλά,που τα φρόντιζε,σκάλιζε,πότιζε συχνά,δεν τα έκοβε ποτέ,εκτός από τις πασχαλιές που γέμιζαν τα βάζα κάθε χρόνο σε χρώματα λιλά,δυό γάτες και δυό σκύλους.
Εκείνο το καλοκαίρι,η μία η γάτα,η κατάλευκη με ουρά χαδιάρα και ράχη βουτηγμένη στο πείσμα,περίμενε γατάκια.Φούσκωνε και ξαναφούσκωνε,μαζί μ αυτήν,περίμενα κι εγώ,τα σκεφτόμουν,τα ονειρευόμουν κάθε νύχτα τα είχα στη αγκαλιά μου με το νου και κάθε που ξυπνούσα έτρεχα να δω μήπως και συνέβη το πολυπόθητο γεγονός.
Τα γατάκια ήταν τρία και άσχημα,μικροσκοπικά,τυφλά,με κατσιασμένο αλλά λευκό τρίχωμα κι ασάλευτα.Ήταν ακόμη μωρά μου εξήγησε και ησύχασα.Το πρώτο πρωινό,γιατί δεύτερο δεν υπήρχαν.Ξαφνικά χάθηκαν.Τα ζητούσα απελπισμένα.
Σιγά σιγά μου αποκάλυψε την αλήθεια.
Με πήρε από το χέρι και πήγαμε να μου δείξει.Είδα μια χαρτοσακούλα καφετιά,πολλές φορές διπλωμένη,και τα γατάκια μέσα..άρχισα να κλαίω,να την φωνάζω,να μη πιστεύω στη σκληράδα της.Έκλαιγα και τη χτυπούσα,την κλοτσούσα σα να ήθελα να πονέσει περισσότερο από μένα,περισσότερο από τα γατιά που εξ αιτίας της δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως.Μου εξήγησε κοφτά,πως δεν ήταν δυνατόν να κρατάει όλα τα μωρά που γεννούσαν οι γάτες του σπιτιού.
Κρυφά,μετά από λίγες ώρες πήγα να τα σώσω κι ας φοβόμουν μόνη.Αλλά δεν πρόλαβα.
Έπεσα στο κρεββάτι με πυρετό.Κι ο πυρετός έφερε παραλήρημα.


Ήταν η εποχή που κατάλαβα πως ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και το καλό και το κακό.Το καθένα για τον λόγο του.

46 comments:

  1. Αναπάντεχα σκληρό, αναπάντεχα αληθινό... σαν την ζωή την ίδια, μερικές φορές...
    :-((

    ReplyDelete
  2. @..aster-oid..πολυ πολυ αληθινο..αλλα ποτε προλαβες και το διαβασες..μαθαινεις..!!

    ReplyDelete
  3. Δεν είχε άλλο τρόπο η κυρά Δόμνα;
    Κρίμα.
    Καληνύχτα.

    ReplyDelete
  4. @..amo..αχ δεν θελω να μου την κατηγορησει κανεις..ο΄τι κι αν εκαναν ηταν γιατι ετσι εμαθαν ή γιατι μεχρι εκει εφτανε το μυαλο τους..αλλα η καρδια καρδια..με ποναει η σκεψη της..ακομη..φιλια..:)

    ReplyDelete
  5. ωραια η ιστορια της κυρα δομνας σου καλοκαγαθη αγαπησιαρικη ειλικρινης αληθινη γιαγια, μην την κρατας κακια δεν ηταν σκληρη οι συνθηκες της εποχης ηταν σκληρες
    kostis

    ReplyDelete
  6. Συγκινητικό αλλά και τόσο αληθινό...Μέχρι να τη δεις αυτή την πλευρά των ανθρώπων, προτιμάς να πιστέυεις ότι δεν υπάρχει...

    ReplyDelete
  7. Δυστυχώς το κάνουν συνέχεια αυτό στην επαρχία. Να σκεφτείς ότι το έκανε κάποτε μια κοπέλα, φίλη μου στενή εκείνη την εποχή στο νησί που περνούσαμε μαζί τα καλοκαίρια, που έλεγε μάλιστα πως αγαπούσε τις γάτες!
    Δεν έχει να κάνει με το καλό ή το κακό, πάντως. Γι αυτούς είναι κάτι το συνηθισμένο, θεωρούν πως κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει.

    ReplyDelete
  8. Πανέμορφο κείμενο....πραγματικότητα που πονάει...
    έτσι έκανε και η γιαγια μου στο χωριό με τα γατιά που γενούσε η γάτα της...και για τον ίδιο λόγο δεν την αγαπούσα όσο θα ήθελα....:(

    ReplyDelete
  9. Πώς να την παρεξηγήσει κανείς, άσχετα με το αν διαφωνεί?
    Έτσι είχε μάθει πως πρέπει, εξάλλου είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Κι αυτό το μάθαιναν απ΄την καλή και την ανάποδη οι γυναίκες, τότε και τώρα! ;)

    ReplyDelete
  10. η ζωή έχει πολλά πρόσωπα!
    οι άνθρωποι ο καθένας μας έχει την λογική του σε μερικά θέματα σπάνια
    ταιριάζουν με του διπλανού μας!
    καλημέρα σου

    ReplyDelete
  11. "μαθημα" η κυρα Δομνα...
    μαθημα ζωης...

    ReplyDelete
  12. Εγώ με τί απ'όλα δάκρυσα?Μάλλον πρέπει να το ξαναδιαβάσω για να μπορέσω να σου πω...

    ReplyDelete
  13. Δεν μπορώ να στην κατηγορήσω...γιατί έχω βιώσει ακριβώς το ίδιο, και ξέρω πώς πονά η καρδιά, και η σκέψη. Όπως λές έτσι έμαθαν...απλά η ίδια η ζωή κάποτε μας πονά..

    ReplyDelete
  14. Υπέροχο! Γλαφυρότατη περιγραφή μιας εποχής που σημάδεψε τη γνωριμία μου με τούτο τον κόσμο.
    "..μια τσιχλόφουσκα απλή τυλιγμένη σα καραμέλα,ολόχρυση σε σχήμα λίρας ή την πιο μοντέρνα σε σχήμα τσιγάρου..."
    Τα γατάκια πάλι, έτσι έκαναν τότε όλοι. Σκέψου όμως, πως δεν είχαν να φάνε οι ίδιοι, γάτες θα τάϊζαν:.....(η φτηνή δικαιολογία)
    ΄Οσο για τη φατσούλα της φωτογραφίας σου είναι ίδια η Ρόζα μου!
    Καλό σου βράδυ

    ReplyDelete
  15. εκείνα τα χρόνια της "αθωότητας"... δεν ήσαν τόσο αθώα. Μάλλον στάθηκα τυχερή που δεν είδα κάτι αντίστοιχο και κρατώ γλυκές μνήμες...

    Η σκληρότητα, πίσω από την "καλοσύνη"..

    φιλιά !!!

    ReplyDelete
  16. η μάνα μου πάντα φώναζε όταν κουβαλούσα στο σπίτι διάφορα, κακομοιριασμένα και μη γατιά. φώναζε, έλεγε ότι θα τα πετάξει, ότι θα με δείρει...
    πρώτη της έννοια το πρωί ήταν πάντα να τα ταϊσει και να παίξει μαζί τους.
    κι είναι ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της που με έκαναν με τα χρόνια να τη λατρεύω.
    ναι, το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας. υπάρχουν στις εμπειρίες και στα βιώματά μας. αλλά η τελική επιλογή είναι στο χέρι μας.
    και το τελικό ζητούμενο είναι ότι τα ζώα είναι εντελώς ανυπεράσπιστα απέναντι μας!

    ReplyDelete
  17. καλημερα!
    ομορφη, ρεουσα γραφη, οπως κι οι αλλες σου αλλωστε
    επι του θεματος..;
    πως το ειπε η Βασιλικη;
    μαθημα ζωης η κυρα Δομνα

    [ αληθεια!
    αν εκεινο ηταν σκληρο και μαλιστα αναπαντεχα σκληρο.. κατα aster-oid, ποσες γατες -με τα γατακια τους- βρισκουν καταφυγιο και προσοχη στις αυλες και τις πυλωτες των πολυκατοικιων σημερα; ]

    ReplyDelete
  18. φεγγαρένια? Χρόνια πολλά σου εύχομαι και καλό Πάσχα να περάσεις.
    Ε ναι. Θα λείπω, εξου και οι ευχές από σήμερα.
    φιλιά πολλά :)

    ReplyDelete
  19. Μας φαίνεται παράξενος, τόσα χρόνια μετά, ο τρόπος με τον οποίο φέρονταν οι άνθρωποι. Απίστευτη γλυκύτητα (την οποία επιζητούμε απεγνωσμένα μερικές φορές), αμέριστη αφοσίωση (ας όψεται η επανάσταση που μας έκανε όχι ίσους αλλά τύποις ίδιους) και σκληρότητα -την οποία με τα σημερινά δεδομένα δεν κατανοούμε. Όμως έτσι ήταν τότε -με αυτά που καταλαβαίνουμε και με αυτά που όχι- κι εξάλλου αν ένα ζευγάρι ήταν πιο ευτυχισμένο τότε ή τώρα κανείς δεν ξέρει. Ούτε αν τώρα φονεύονται περισσότερα ζώα από τότε... Καλημέρα (λίγο αργοπορημένη)!

    ReplyDelete
  20. Το καλό και το κακό.. η αιώνια πάλη, έτσι; Αλλά όλοι είμαστε ικανοί και για τα δύο, όπως είπες.. απλά ξαφνιαζόμαστε όταν το συνειδητοποιούμε.. Όμορφο κείμενο!

    ReplyDelete
  21. @..kosti..καλοκαγαθη ναι ηταν,οπως και αγαπησιαρικη,ειλικρινης χμμμ..
    δεν της κρατω κακια..με αγαπη πολυ τη θυμαμαι..

    ReplyDelete
  22. @..Tradescadia..ναι προτιμας να μην υπαρχει..υπαρχει ομως..στον καθενα διαφορετικα..

    ReplyDelete
  23. @.. 3 parties a day..ετσι ακριβως..αλλα εντυπωσιαζομαι με την φιλη σου..ειχα την εντυπωση πως τωρα πια δεν..

    ReplyDelete
  24. @..julia..κι η δικη σου εε??αχ αυτες οι γιαγιαδες..

    ReplyDelete
  25. @..Ρενάτα..ακριβως..το παιχνιδι της ζωης..διαφορετικο για τον καθενα..

    ReplyDelete
  26. @..melomenos ..αν ταιριαζαμε ,αν ειμασταν ολοι ιδιοι..φαινεται δε θα ειχε γοητεια η ζωη..καποιος λογος θα υπαρχει που δεν..

    ReplyDelete
  27. @.. Βασιλική..ετσι ακριβως..σμακ..

    ReplyDelete
  28. @..Giorgia_is_coming_to_town..ισως κατι θυμηθηκες..καλο βραδυ..

    ReplyDelete
  29. @..Mist ..εχουμε την ιδια εμπειρια εε..??

    ReplyDelete
  30. @..ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ..στεκομαι στη ροζα σου..θελω να μου τη συστησεις..οπωσδηποτε..φιλια..γιατι εχεις κλειστα τα comments??

    ReplyDelete
  31. @.. kyriayf..εισαι τυχερη..κι ουτε να αποκτησεις..

    ReplyDelete
  32. @..Natalia..στη δικη μου μανα δε τολμησα ποτε να φερω ζωακι..δε το σηκωνε..φιλια..

    ReplyDelete
  33. @..ορελια..σου αρεσει η γραφη μου??σημερα θυμηθηκα το βαθμο που ειχα στην εκθεση..:)

    ReplyDelete
  34. @..industrialdaisies..δικιο εχεις..καλο βραδυ..!!

    ReplyDelete
  35. @.. sunshine..ακριβως..ολοι μας ικανοι και για τα δυο..μεσα μας ειναι..

    ReplyDelete
  36. @..χνουδενια..θα σε ξεχνουσα..καλο ταξιδακι σου ευχομαι..να περασεις υπεροχα..ευχες..!!

    ReplyDelete
  37. χμ...θνητοι που ειμαστε.

    ReplyDelete
  38. @..αιολε..ναι ειναι μια καλη δικαιολογια αυτη..καλο απογευμα..
    καλως ηρθες..

    ReplyDelete
  39. Και όχι μόνο μια φορά...

    ReplyDelete
  40. @..mist..καλησπερα..!!

    ReplyDelete
  41. Πάνω που πήγαινα να συμπαθήσω αυτήν την κυρία...Δεν ξέρω πώς μπορούν και το κάνουν αυτό.Δε μπορώ να το συγχωρήσω.

    ReplyDelete
  42. @..γιτσακι μου..εχω συγχωρησει πολλα..αλλα παλι οχι..επιμενω..μεχρι εκει εφτανε η σκεψη τους..τοσο ηξεραν..ετσι εμαθαν..τουλαχιστον εμεις ειδαμε αλλοιως καποια πραγματα..

    ReplyDelete
  43. Για τη Ρόζα μου και άλλες δυό μου ...αγάπες έγραψα στις 13/2/2007. Τώρα είναι 2 ετών, στειρωμένη, αλλά παρέμεινε μικροσκοπική. ΄Ενα κουκλί είναι
    Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  44. @..φυρδην-μιγδην..να τα χαιρεσαι τα κουκλια σου γλαρενια..καληνυχτα..

    ReplyDelete
  45. αν ειχα κριτηρια Φιλολογου, πιθανον να σε εκρινα διαφορετικα
    ωστοσο, Φιλολογος δεν ειμαι

    καλο πασχα ναχεις!

    ReplyDelete
  46. @..orelia..οσο χαιρομαι δε ξερεις..:))
    καλο πασχα επισης ευχομαι..να περασεις καλα..

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...