Sunday, April 22, 2007

τόσο όμορφο κάδρο

Μια μέρα,ίσως ένα πρωινό Κυριακής,μ’ έναν ήλιο ανοιξιάτικο ή μιά βροχή Φθινοπωρινή,θα μου δίνεις φιλιά στα βλέφαρα να ξυπνήσω,θα χαιδεύει ο ήλιος τα μάτια μου,η βροχή θα μιλάει στ’ αυτιά μου,θα με πειράζεις κάτω από τα χνουδωτά σκεπάσματα,θα έχεις φτιάξει καφέ,θα σου βάζω στο στόμα μπουκιές από κρουασάν σοκολάτα,ο ήλιος θα είναι δυνατός,η βροχή καταιγίδα,θα κατεβάσουμε τις τέντες,θα διορθώσουμε τα μπερδεμένα κρόσια,ο ήλιος θα ψάχνει χαραμάδες,η βροχή θα ζωγραφίζει λίμνες,μικρές και μεγάλες στο μωσα’ι’κό.

Θα χαζεύουμε με τις ώρες τη θάλασσα,τα δελφίνια,θα περπατάμε στο βουνό,στις λίμνες,θα βάλεις το κεφάλι μου στην άκρη του ώμου σου,θα κλέβουμε τα χρώματα της αυγής και του δειλινού,σημάδι πως ζήσαμε,θα υπογραμμίζει το πράσινο του βουνού τα μάτια σου και το γαλανό της θάλασσας το χαμόγελό μου,θα πάμε μιά βόλτα,θα πατήσουμε στις λάσπες,θα βρούμε πεθαμένα κοχύλια,σπασμένα μπουκάλια προχθεσινών ψαράδων,”μη πατάς εκεί θα βουλιάξεις,έλα από δω” θα μου φωνάζεις,οι γλάροι θα είναι μαζεμένοι ομάδες ομάδες,θα πετούν γιά μας κι έπειτα θα ξεκουράζονται,θα συνομιλούν κι εμείς θα πατάμε στα δάχτυλα και δε θα λέμε κουβέντα,μόνο το κρώξιμό τους θα ακούμε,θα κοιταζόμαστε στα μάτια και πιό μέσα από αυτά,θα γελάμε,πολύ θα γελάμε,όταν θα σου λέω αστεία θα ξεκαρδίζεσαι στην αγκαλιά μου,θα έχουμε κοινά μυστικά,τον ίδιο πόνο,θα μου φτιάχνεις ζεστό όταν θα πονάει η κοιλιά μου,θα σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό,θα με πιέζεις να διατηρώ την ψυχραιμία μου,να παλεύω,να μη με παίρνει από κάτω,οδηγίες ζωής θα μου δίνεις,κι εγώ θα θαυμάζω τη δύναμή σου,την προσωπικότητα και τα κριτήριά σου,θα έρχεσαι στο σπίτι με την τσάντα γεμάτη χαρτιά,κρεμασμένη στον ώμο,θα με φιλάς και δε θα σου αφήνω χρόνο να δουλέψεις,θα σε παίρνω δίπλα μου και θα σου μιλάω ασταμάτητα,θα ρωτάω,θα σε ταίζω,και θα αφήνω χαραμάδες κι αινίγματα,τάχα πως έχω μυστικά,να σε μπερδεύω και να ρωτάς τι συμβαίνει,να βάζεις στο ραδιόφωνο το ‘να μ’ αγαπάς’ πάλι και πάλι και να μας βρίσκει το πρωί αγκαλιά και κάθε πρωί,να περνούν οι μέρες με γεύση φράουλας βουτηγμένη σε κατάλευκη σαντιγύ και παγωτό σοκολάτα,να σου δίνω να γλύψεις και να γίνονται τα χείλια σου καφετιά κι άλλες μέρες με γεύση στο γλυκόξινο του λεμονιού,να απολαμβάνω τις γκριμάτσες σου και δε θα απαιτείς τίποτα,γιατί θα ξέρεις πως πάντα θα κάνω όσο μπορώ κι ένα δαχτυλάκι παραπάνω,θα σου έχω εμπιστοσύνη,όταν θα λείπεις τα ταξιδιάρικα βράδια,ποτέ δε θα βάλω με το νου κακό για εσένα,γιατί το γέλιο σου θα μου απλώνει τη σκέψη σου ανοιχτή.

Δε θα μ’ αφήνεις να σταυρώσω σελίδα από βιβλίο,γιατί θα με θέλεις δική σου,θα είμαστε μαζί ακόμη κι όταν θα κάνουμε ώρες και μέρες να βρεθούμε,θα θέλεις να μου κόψεις παπαρούνες κι εγώ δε θα σ’ αφήνω,μόνο το κόκκινό τους, θα κρατάω στη μνήμη μου,θα βγάζω την τσίμπλα από το μάτι σου,θα σκουπίζω τα γυαλιά σου,δεν θα έχω μπλογκ γιατί δε θα μου μένει χρόνος, αλλά θα είμαι πολύ μα πολύ ευτυχισμένη θα τσακωνόμαστε παιχνιδιάρικα για να ακούω δυνατά τη φωνή σου να μου δαγκώνει τα αυτιά, τις κουβέντες σου να με καρφιτσώνουν και μετά θα παίρνω το χέρι σου μέσα στο δικό μου,ζεστό και μ’ ένα φιλί όλα θα γίνονται όπως πριν,θα μου βάζεις μπουκιές σαλάτας στο στόμα,θα με χα’ι’δεύεις με την ανάσα σου την ώρα που θα τακτοποιώ το πλυντήριο των πιάτων,θα γελάω όταν θα αγοράζεις χαρτομάντηλα από τον μικρό πλανόδιο,θα σ’ αφήνω να μου σκουπίσεις τη μύτη,να μου αφαιρείς το make up,να βάλεις το χέρι σου μέσα στα παπούτσια μου,να οδηγείς απότομα,δε θα μιλάω,δε θα λέω τίποτα,δε θα ζητάω τίποτα αλλά θα είμαι πολύ πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη και θα ακούμε εκείνο το cd με την έθνικ μουσική και το άλλο με το χαμόγελο της Τζοκόντα,θα σκαλίζεις τα λουλούδια κι εγώ θα χαίρομαι τα χρώματα και τις ικανότητές σου και θα περπατάμε χεράκι χεράκι,πέρα από το χρόνο,στο βουνό που σ’ αρέσει,να ακούμε τα πουλιά,να μου ψυθιρίζεις στο αυτί γλυκόλογα κι εγώ μετά θα γεμίζω τα χαρτιά με χρώματα και μολύβια και λέξεις, πολλές λέξεις.



Θα είναι τόσο όμορφο αυτό το κάδρο..
Αλλά εμείς δεν θα είμαστε μέσα…

59 comments:

  1. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις ευχές. :)))

    ReplyDelete
  2. Ο απόλυτος έρωτας...Το απόλυτο ΜΑΖΙ...Το τέλος με τσάκισε...

    ReplyDelete
  3. Δεν χρειάζεται να μπουν σε "πλαίσιο/κάδρο" oύτε και χωρούν, παρά μόνον όταν γίνουν ιστορία/παρελθόν ;))

    ReplyDelete
  4. @..κουκλα..πολυ με συγκινησες κι ακομη πιο πολυ χαιρομαι που εισαι μια χαρα..σιδερενια σου ευχομαι κι απο τα μερη μου..
    φιλι..

    ReplyDelete
  5. @..tradescadia..ναι ο απολυτος ιδανικος ερωτας..στα ονειρα μας..σαν παραμυθι κατι τι..

    ReplyDelete
  6. @..caesar..μπαα..και το μελλον μπαινει σε καδρο..ετσι σαν ενα ονειρο να θυμομαστε..

    ReplyDelete
  7. Πολύς έρωτας - αλλά μου το χάλασες, στο τέλος!!!
    ;-))

    ReplyDelete
  8. @..αστεροειδη..ναι πολυς ο ερωτας στο μυαλο μας..στη ζωη ειναι τα δυσκολα..
    ειναι περα απο καθε ιδανικο πιστευω..ανεφικτο ειναι..

    ReplyDelete
  9. νοιωθω την αναγκη να πω πως διαβασα το ποστ http://kismyattitude.blogspot.com/
    της Στελλας και εμπνευστηκα..
    εε δεν αντεξα και εγραψα σε προσωπικο επιπεδο με την ιδια φιλοσοφια..
    φιλια Στελλακι..

    ReplyDelete
  10. Η ζωή δε χωράει σε κάδρο.

    Ούτε η αγάπη η αληθινή.

    Ούτε οι άνθρωποι.

    Μόνο τα όνειρα. Αυτά, που αν τα πιστέψουμε, πραγματοποιούνται.

    0:)

    ReplyDelete
  11. @..αγγελε..κι αυτα τα ονειρα που μονο ονειρα θα μεινουν..παραμυθενια ονειρα..

    ReplyDelete
  12. Γιατί αυτό το απαισιόδοξο τέλος, όμως;; Ένα όνειρο δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαφορετική έκφανση της πραγματικότητας...

    ReplyDelete
  13. @..sunshine..το απαισιοδοξο τελος ειναι γιατι η ζωη με προσγειωνει καθημερινα..και η ζωη και οι ανθρωποι..:)

    ReplyDelete
  14. "θα με πιέζεις να διατηρώ την ψυχραιμία μου,να παλεύω,να μη με παίρνει από κάτω...."
    + ΟΛΑ τ' άλλα, με τη διαφορά ότι έχω μπλογκ και ....τσακωνόμαστε παιχνιδιάρικα....

    Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  15. @..φυρδην-μιγδην..τυχερηηη..!!φιλια..

    ReplyDelete
  16. @..αρχιμηδη..καλως τον..!!

    ReplyDelete
  17. ....μα γιατί να μην είμαστε μέσα; έ;;;

    ReplyDelete
  18. Μάλλον πρέπει να μπείτε στο κάδρο.Αλλιώς δε θα είναι ωραίο!

    ReplyDelete
  19. @..elmelissaki..μου..αυτα τα πραγματα ή γινονται αυθορμητα,ή ποτε..οσο ποιο πολυ τα πιεζεις και τα κορνιζαρεις τοσο σε κενο πεφτεις..
    φιλια..!!

    ReplyDelete
  20. @..david santos..THANKS..Ι love you very much..:)))

    ReplyDelete
  21. Και γιατί να μην είστε μέσα?

    Πάρε ένα πινέλο πάρε μπογιά και ζωγράφισε στον πίνακα αυτό που του λύπει.
    Την δική σου ονειρική πραγματικότητα.
    Μια χαρά χωράει...

    ReplyDelete
  22. @..φοινικα μου..απο παραμυθενιες ζωγραφιες αλλο τιποτα..αυτες δε λειπουν..

    ReplyDelete
  23. ...μα τοση ομορφια που περιεγραψες πριν ..πωσ να χωρεσει σε ενα καδρο ;;εδω θελεις ολοκληρη εκθεση με τετοιες ομορφιές...

    ReplyDelete
  24. @..sevarose..το ονειρο χωραει σε καδρο..χωραει..οπως και οι απαιτησεις..αριθμημενες..1..2..3..

    ReplyDelete
  25. Σιγά την έμπνευση βρε !!!
    Είναι δικό σου κι είναι όμορφο.. πολύ όμορφο..
    Σε φιλώ πολύ πολύ ::))))

    ReplyDelete
  26. @..στελλιτσα μου(ειμαστε κ συνονοματες)ειχα τις εικονες στο μυαλο μου και δεν ηξερα πως να τις βαλω σε σειρα..οταν ειδα το ποστ σου,ειπα αυτο ειναι..:)))..αλλα πηρα και την αδεια εε??

    ReplyDelete
  27. Aν ζητουσα απο ενα φημισμενο ζωγραφο να ζωγαρφισει τον ερωτα νομιζω θα υστερουσε μπροστα στις εικονες που μου δημιουργησε το ποστ σου.Κριμα να λειπει η τελευταια πινελια που να το κανει πιο ζωντανο κι αληθινο
    kostis

    ReplyDelete
  28. @..kosti..ζωντανευουν ποτε τα ονειρα??γινονται αληθινα τα παραμυθια??

    ReplyDelete
  29. Το τέλος της απόλυτης αγάπης εκπληκτικό. Ναι έτσι πρέπει. Μια τέτοια αγάπη δεν θα μπορούσε να χωρέσει σε κανέναν κάδρο/πλαίσο. Δεν το αξίζει να κλειστεί κάπου. Πρέπει να μείνει ελεύθερο για να μπορεί να ζεί για πάντα.
    Αγκαλιά και φιλί. Με συγκίνησες !!

    ReplyDelete
  30. Γιατί μου το χάλασες στο τέλος; Αλλά ίσως να ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό ε;
    :-(

    ReplyDelete
  31. ο έρωτας και η συντροφικότητα σε όλο τους το μεγαλείο...
    "αλλά εμείς δεν θα'μαστε μέσα..." καλά το είπες στο τέλος! τι μου θύμισες τώρα...

    ReplyDelete
  32. Eίναι ποίημα τελικά; Μου αρέσει το σχεδόν αφηρημένο ύφος.

    ReplyDelete
  33. με "διέλυσες" σε μικρά κομματάκια... όμως γόνιμα και γεμάτα συγκίνηση... σ'ευχαριστώ γι' αυτο... θα σε διαβάζω τακτικά πια... mauve

    ReplyDelete
  34. ή λαθος καδρο...
    ή λαθος ανθρωποι...

    ReplyDelete
  35. καλημέρα και από μένα...

    Ένα μικρό σχόλιο....
    πολύ φοβάμαι ότι η αγάπη αυτή που τόσο ποιητικά περιγράφεις και που μου αρέσει, είναι παρελθόν , είναι ''πεθαμένη ΄΄ γι' αυτό δεν χωράει στο κάδρο .....παρόλ' αυτά είναι ωραίο να τη θυμάσαι ...αν κάνω λάθος να μου το πεις

    ReplyDelete
  36. Γιατί να είναι μόνο στα όνειρα;Γιατί; :(

    ReplyDelete
  37. "τόσο όμορφο κάδρο " ...

    και τι κρίμα στο τέλος να στο περνάνε κολάρο ...




    ( sorry ,αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό της παραπάνω εξυπναδούλας... Φυσικά και το κειμενό σου είναι πολύ καλό.)


    Γιάννης

    ReplyDelete
  38. @..george..τιποτα δε ζει σε καδρο..χρονια πολλα κι απο εδω..

    ReplyDelete
  39. @..nosy..ενα παραμυθι ηταν..φιλια..καληνυχτα..

    ReplyDelete
  40. @..σαν παλιο σινεμα..φαινεται πως καποια πραγματα ή μας αποφευγουν ή τα αποφευγουμε..:))

    ReplyDelete
  41. @..κατερινα..:)))..φιλια..!!

    ReplyDelete
  42. @..mauve..καταπληκτικο νικ..:))

    ReplyDelete
  43. @..βασιλικη..ενα απο τα δυο παιζει..παντα..!!φιλια..καληνυχτα..

    ReplyDelete
  44. @..fatale..μακαρι να ηξερα..καληνυχτα..!!

    ReplyDelete
  45. @..amo..εε ναα γιατι μετα τι θα ειχαμε να ονειρευομαστε εε??φιλια..

    ReplyDelete
  46. @..insomnia..:)))..καληνυχτες..

    ReplyDelete
  47. Θέλω να σου πω ότι αυτό το υπέροχο, αυτό το μεγαλειώδες "θα" που ζωγραφίσες δεν υπάρχει χωρίς εσάς... Εγώ πιστεύω ότι και τα όνειρα υπάρχουν, είναι η ουσία μας και η φαντασία μας μπλεγμένες με τους φόβους και το μπλε μας... Και όνειρο να λες ότι ήταν, όχι αυτό το "θα" δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν υπάρχει...
    Πέρασα κάποια χρόνια με ένα αντίστοιχο "θα" για κάποιον και στο δικό μου κάδρο πάλι δεν ήμασταν εμείς... Όμως το "θα" έγινε "τώρα", με έσπρωξαν βίαια στο κάδρο, δειλά εγώ στην αρχή, και τώρα ζωγραφίζουμε παρέα "θα" που ούτε ονειρευόμουν. Για αυτό σου λέω, υπάρχουν τα όνειρα. Δεν είναι θέμα τύχης... Πίστεψέ το, σε παρακαλώ, είναι πολύ ωραίο αυτό το ρημάδι το "θα"... Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete
  48. @..industrialdaisies..εγραψες τοσο ομορφα..με συγκινησες..
    να εξηγησω..στο δικο μας το 'θα'..δεν ειμαστε μεσα 'εμεις' δε συμμετεχουμε για πολλους και διαφορους λογους κι ο πιο σημαντικος,οταν ο ένας ζηταει τα ματια του αλλου..ο αλλος κοιταζει αλλου και το αντιθετο..δε ξερω πως ονομαζεται αυτο..
    να σου πω την αληθεια..δε μ ενοχλει πια..ξερω πως ειναι μονο ενα παραμυθι..και αυτο θα παραμεινει..

    ReplyDelete
  49. Σ'αυτό το κάδρο που ζωγράφιζες, μ' ενα "θα", που αιωρείται η ύπαρξη του στην πραγματικότητα, είχα την αίσθηση οτι ζούσα είκοσι τόσα χρόνια. Μόνο που το "θα" έλειπε. Πάλευα να το βρώ, να το δημιουργήσω...υπόσταση να του δώσω, πνοή για να το βιώσω. Μα όπως είπες ήδη, ένα κάδρο ήταν, και το παραμύθι ήταν μόνο διήγηση. Όσπου το κάδρο και το παραμύθι, ενα έγιναν με την δική μου πραγματικότητα, κι άρχισαν να με παρασέρνουν, να με κάνουν να το ζήσω...και το ζώ. Νομίζω όνειρο είναι και ξάφνου τα μάτια θ' ανοίξουν, και τ' όνειρο θα χαθεί. Μα πιστό παραμένει, κι επιμένει...να το ζήσω...
    Είναι τέλειο αυτό το όνειρο, και μάλλον θα προσπαθήσω να καθηστερήσω το ξύπνημα μου..

    ReplyDelete
  50. Μου φτάνει πως στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το κάδρο πήρε ζωή. Μην είμαστε και πλεονέκτες. Τίποτα δεν κρατάει ως το τέλος...Ελάχιστα πράγματα. Πολύ όμορφο κείμενο Φεγγαρόλουστη μου!

    ReplyDelete
  51. δεν ήθελα ούετ να φανώ αδιάκριτη, ούτε να σε βάλω να εξηγείς... Έγω πληγωθεί αφάνταστα απλά από ένα δικό μου "θα" για χρόνια, και για αυτό αν και δεν γνωριζόμαστε από κοντά, ένιωσα πολύ κοντά σου... Να σου πω και ένα αστείο, για να δεις με τι γέλαγα τότε για να διασκεδάσω τον πόνο. Τις φορές που βρισκόμασταν, που ήμασταν ένα και μαζί κι ας μην ήμασταν ζευγάρι, εγώ τότε 17, έτρεμα και σπαρταρούσα σαν ψάρι μόλις τον έβλεπα, δεν άντεχα να τον κοιτάζω στα μάτια χωρίς να γίνομαι κατακόκκινη, και για αυτό του μιλούσα και έπαιζα με τα δάχτυλά του ή κοιτούσα το πάτωμα... Αυτός έκανε τέτοιες μα τέτοιες καραγκιοζιές για να με κάνει να γελάσω, να λυθώ και να ξεπεράσω το τρακ μου, που καταλήγαμε απλά να κλαίμε από τα γέλια... Στα γράφω τώρα, δεν ξέρω γιατί -εκτός από αυτόν κι εμένα δεν τα ξέρει κανείς άλλος αυτά μέχρι σήμερα-, απλά μου ήρθε στο μυαλό που μίλησες για τα βλέμματα... Να προσέχεις και να ονειρεύεσαι. Είσαι πολύ όμορφη, για αυτόν τον λόγο...

    ReplyDelete
  52. @..mist..το ζεις κι αυτο ειναι μαγικο..κι εχεις δικιο που νομιζεις πως καποια στιγμη θα ξυπνησεις απο ενα ονειρο..κι εγω την ιδια αισθηση θα βιωνα..καληνυχτα..

    ReplyDelete
  53. @..bebe..κι αυτη η πλευρα σωστη..φιλια..

    ReplyDelete
  54. @..industrial..ειναι το πιο ομορφο συναισθημα,να εισαι με καποιον που να σε κανει να γελας..να ξεκαρδιζεστε κι οι δυο και να πεφτει ο ενας στην αγκαλια του αλλου..να ειστε καλα να αγαπιεστε..και καθολου δε μ εβαλες να εξηγω..φιλια..καληνυχτες..

    ReplyDelete
  55. διαβάζω σε ένα κείμενο τον καθρέφτη μου. αυτή την άδεια εικόνα. τσακίστηκα και ράγισα. να σαι καλα.

    ReplyDelete
  56. @..λυγξ..σ ευχαριστω πολυ..καλο βραδυ..!!

    ReplyDelete
  57. Πρόσφατα σε ανακάλυψα.
    Μου αρέσει το μπλογκ σου.
    Μου αρέσει ο τίτλος του.
    Μα πιο πολύ μου αρέσει το αβαταρ σου:)

    Καλή σου μέρα

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...