απόσπασμα από το βιβλίο 'στη σκιά της πεταλούδας'Δυο αγόρια ψηλά,με καλούς τρόπους,πιασμένα χέρι χέρι,που ανακατεύονταν στις αλάνες της Πάνω Πόλης και στα άχτιστα οικόπεδα της Ολύμπου και της Αγίου Δημητρίου.Παιδιά λογικά και εύστροφα,λίγο όμως ευφάνταστα,ψωμωμένα με τα παιχνίδια του στενού διαμερίσματος,μεγαλωμένα με Μονόπολι,Γκρινιάρη,Φιδάκι,Φωτεινό Παντογνώστη και στρατιωτάκια.
Οι αληθινοί στρατιώτες ήταν όμως στα στενά της οδού Ησαία,πίσω απ' το τούρκικο προξενείο,και στο μεγάλο δίτερμα στο κτίριο του Χημείου στο πανεπιστήμιο.Οι αληθινοί στρατιώτες ήταν τα παιδιά από την Κασσάνδρου κι απ' τα παλιόσπιτα της Ολυμπιάδος,στρατιώτες με κεφάλια κουρεμένα γουλί και μάλλινες μπλούζες στο χέρι.Ήταν οι στρατιώτες που δεν ήξεραν πως κάτω από την Εγνατία ήταν ένας άλλος μεγάλος κόσμος,παρά πολεμούσαν αδιάκοπα με ξύλινα σπαθιά και κοντάρια στα χαρακώματα,εκεί στα κατουρημένα οικόπεδα της Αποστόλου Παύλου και στα γιαπιά της Ευριπίδου,όπου έκανε στοίβες το αμμοχάλικο.
Μέσα στις ξεκάθαρες εντολές της Υπαπαντής καθώς τριγύριζαν μόνοι τους τα απογεύματα της κάθε άνοιξης,ήταν να μην περάσουν ποτέ την Εγνατία.Συχνά τότε έκαναν οι δυο τους βόλτες στην παραμεθόριο,νομοταγείς και περίεργοι,από το συντριβάνι ως την Αριστοτέλους και τα λουτρά.Η βουή του μεγάλου δρόμου με τις εξατμίσεις και τα κορναρίσματα ήταν ένα ψηλό συρματόπλεγμα αδιαπέραστο.Η επιστροφή τους στη γειτονιά είχε παγωτό με μία δραχμή το χωνάκι και δύο το κύπελλο,γεύσεις μόνο δύο,σοκολάτα και κρέμα,καφέ και άσπρο,σαν τις παλιές ταινίες σε μαύρο άσπρο.
στον Δημήτρη που με τις αμέτρητες διηγήσεις των παιδικών του χρόνων μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω και να ξαναζήσω τις μοναδικές του στιγμές.
Διαβάζοντας αυτό το υπέροχα περιγραφικό κομμάτι από το βιβλίο του Ζουργού,τις έζησα άλλη μια φορά.
Η φωτογραφία από κάποια γειτονιά της θεσσαλονίκης γύρω στα 1960..
oι ζωγραφιές μου
Ακόμα και μένα που δεν εχω σχέση με Θεσ/κη συγκίνησε...
ReplyDeleteΘα ενημερώσω όμως τον Μπαρούφο, τον συντοπίτη σου.., και πρόσφατο ανεκτίμητο απόκτημα στο μπλόγκ μου!...
είμαι σίγουρος οτι θα του αρέσει...
(ωραίο επίσης το μπλόγκ με τις ζωγραφιές σου...)
Είναι φορές που νιώθω τούτο τον πόλεμο να εξακολουθεί.
ReplyDeleteΈχω σημάδια από τα ξύλινα σπαθιά, από τα αυτοσχέδια όπλα, τα φυσοκάλαμα, τις πέτρες.
Δεν έπαψε ποτέ ο πόλεμος στους μαχαλάδες.
Μήτε εκείνους της ψυχής μήτε κι εκείνους της πόλης μας.
Καμιά φορά λέω, μεγάλωσα στις αλάνες της Μαρτίου μα τώρα τίποτε από εκείνες δεν υπάρχει.
Ακόμα και στις μνήμες λοιπόν, ακόμα κι εκεί υπάρχει κάποιος μ’ ένα όπλο στη γωνιά του δρόμου που πολυβολεί της ζωή μας.
Μπορεί να μην έζησα τη Θεσ/κη, πρόλαβα όμως την εποχή και είμαι διπλά ευτυχισμένη και υπερήφανη για 'κείνα τα ανεκτίμητα, τα άδολα χρόνια: "...στη γειτονιά είχε παγωτό με μία δραχμή το χωνάκι και δύο το κύπελλο,γεύσεις μόνο δύο,σοκολάτα και κρέμα,καφέ και άσπρο,σαν τις παλιές ταινίες σε μαύρο άσπρο."
ReplyDeleteΓλαρένιες αγκαλιές
Είναι μια εποχή που είχε την δική της μαγεία.
ReplyDelete@..taki..πως ειχα την εντυπωση πως εσυ εισαι ο μπαρουφος..
ReplyDelete:))
την καληνυχτα μου..οι ζωγραφιες εκ των τνοντων,απο οτι υπαρχει προς το παρον
@..ηχε..Mαρτιου??
ReplyDeleteεκει πηγα γυμνασιο-λυκειο,πισω απο την πυροσβεστικη!!
μπαλλα επαιξα εκει στην αγ.τριαδος με μπιζανιου,αετορραχης κλπ..
ωραιες στιγμες,αλλα νομιζω των παιδιων της πανω πολης κ συγκεκριμενα εκεινης της εποχης,ανεπαναληπτες.
@..γλαρενια μου..θυμαμαι να σκαλωνω στα καγκελα του δημ σχολειου μου..να φωναζω στον κυρ γιαννη που ειχε απεναντι το γαλακτοπωλειο,
ReplyDelete-ενα χωνακι κακαοοοοο
κι ο κυρ γιαννης να επαναλαμβανει
-ενα χωνακι κακαααααααα...εφτασεεεεεε!!!
αχ..εκεινες οι στιγμες..μονο εκεινες να ξαναρχονταν!!
@..ilia..μαγεια..ακριβως οπως το λες!!
ReplyDelete