πρωινό σαββάτου

Πήγαμε για καφέ σήμερα,όπως κάθε πρωινό Σαββάτου.
Καθήσαμε από την πλαινή πλευρά,γιατί έχει ένα αεράκι φερμένο από τη θάλασσα από εκεί και αναζητούσαμε την δροσιά.Έπινα τον καφέ μου,ένα παγωμένο καπουτσίνο που μου θυμίζει πιό πολύ αναψυκτικό παρά καφέ,κάπνιζα και διάβαζα το city.Φυσούσε και ήταν το μόνο όμορφο ,μετά τόσες μέρες καύσωνα.Κάπνιζα,έπινα καφέ-αναψυκτικό,διάβαζα και έριχνα κλεφτές ματιές γύρω τριγύρω,στο ζευγάρι με το μικρό παιδάκι δίπλα,στις τεράστιες ανοιχτές ομπρέλλες που κουνιόνταν επικίνδυνα στον αέρα,τα μαύρα σύννεφα πέρα μακριά στον ουρανό που πλησίαζαν απειλητικά,στο πέτρινο δρομάκι,στην προσπάθεια να δημιουργηθεί η έννοια της 'αυλής'στο κέντρο της πόλης,η έννοια της 'εξοχής',με τα πορτοκαλί πράσινα και λευκά μαξιλάρια στους καναπέδες,τα ανθισμένα λουλούδια στις γλάστρες,τα ξύλινα τραπέζια κι οι καρέκλες.

Δυό βήματα πέρα,στον ίδιο πέτρινο πεζόδρομο,ένα μπαράκι είναι πολλά τα χρόνια που έχουμε να πάμε θυμήθηκα,τότε μ εκείνη την παρέα που χαθήκαμε πιά,εκείνη τη βραδιά,χειμωνιάτικη να ήταν ή φθινοπωρινή άραγε;
Είχαμε βολευτεί στον επάνω όροφο,δίπλα σ ένα παράθυρο που έβλεπε σ αυτό το πέτρινο δρομάκι είχα καθήσει εγώ..κι όλο το λάθος μου φαίνεται πως ήταν όταν με ρώτησε η σερβιτόρα 'παρακαλώ τι θα πάρετε;'και τότε εγώ θυμήθηκα εσένα που μου είχες πει όταν θέλεις ουίσκυ ,μαύρο johny να ζητάς,και το ζήτησα'ένα johny μαύρο' είπα ,τι ήταν να το πω,από εκείνη τη στιγμή δεν έφυγες καθόλου από δίπλα μου κι ας ήσουν μίλια μακριά κι ήταν αυτό το παράθυρο,ίσως αυτό να έφταιγε,που έπαιρνε το βλέμμα μου στο δρόμο κι όλο είχα την αίσθηση πως θα σε δω,μάταια όμως κι ήταν και τα τραγούδια στίχοι μελωμένοι,τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως και να έφταιγαν αυτοί που βούρκωσαν τα μάτια μου κι εγώ έκανα πως με πείραξε ο καπνός και δοσ΄του και τα έτριβα να γειάνουν.

Ξαναβολεύτηκα σήμερα στην καρέκλα μου,ακριβώς απέναντι κι έκανα πως διάβαζα με ενδιαφέρον το city,ενώ σκεφτόμουν πόσο επιρρεπής ήμουν όλη μου τη ζωή στο κλάμμα,πόσο εύκολα βούρκωναν τα μάτια μου,όμως ποτέ δεν κατάφερνα να κλάψω όταν ήθελα,αλλά πάντα όταν δεν ήθελα κι όταν δεν έπρεπε.Και να το χειρότερο,στις κινηματογραφικές ταινίες όταν πιά άναβαν τα φώτα,πάντα ντρεπόμουν γιατί ήμουν η μόνη με κόκκινα υγρά μάτια,ακόμη και στις κωμωδίες ,μέχρι που είπα μιά μέρα δεν θα αφήσω τα μάτια μου να ξανακλάψουν,κι έτυχε να ειναι στο 'χορεύοντας στο σκοτάδι' με την Μπγιόρκ,και κρατήθηκα,τρεις ώρες ταινία,όλο θλίψη και στεναχώρια,αλλά εγω ήμουν χαρούμενη που κρατούσα τα δάκρυα μου,ακόμη και την αναπνοή μου κρατούσα,αλλά τα τελευταία πέντε λεπτά ήρθε και βγήκε με το έτσι θέλω ένα ποτάμι δάκρυα κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς,μέχρι που γυρνούσε κόσμος άγνωστος να δει τι έχω πάθει και εγώ προσπαθούσα να συγχρονίσω την καταπιεσμένη μου αναπνοή με τα ελεύθερα πια δάκρυα.

Ο αέρας γινόταν όλο και πιό δυνατός,οι υπάλληλοι των γύρω καφέ άρχισαν να μαζεύουν τις τεράστιες ομπρέλλες,δε μου άρεσε καθόλου αυτό,κουκούλωναν με αδιάβροχα τους καναπέδες κυρίως τα βραδινά μαγαζιά,εμείς είμασταν αισιόδοξοι και λέγαμε δεν θα βρέξει αλλά οι χοντρές κι απότομες σταγόνες μας διέψευσαν.Πήραμε στα χέρια τους καφέδες-αναψυκτικά,το ζευγάρι με το παιδάκι είχε πληρώσει και είχε φύγει ήδη,και μπήκαμε μέσα.Δεν μου αρέσουν καθόλου τα καφέ εσωτερικά το καλοκαίρι,κάπνισμα και κλιματιστικό,μου θυμίζουν περισσότερο δημόσια υπηρεσία,παρά ατμόσφαιρα κατάλληλη γιά να αφαιθείς και να χαλαρώσεις.
Είχε όμως πολύ όμορφη μουσική και μελωδική,ξεχώρισα αυτό το τραγούδι..και πάλι εσένα σκέφτηκα άθελα μου..

Καθήσαμε δίπλα στο παράθυρο,η βροχή έπεφτε πολύ δυνατή πια,σχημάτιζε χοντρές φουσκάλες στον πέτρινο δρόμο κι ήμουν χαρούμενη που δεν είχαμε φύγει κι εμείς όπως το ζευγάρι με το παιδάκι.
Συνέχισα να χαζεύω το city,μετά τους πίνακες που είχε μέσα το μαγαζί,αναρωτιόμουν με πιά λογική τους είχε φτιάξει ο ζωγράφος- κατασκευαστής,ήταν ό,τι πιο κιτς έχω δει στην ζωή μου,δίπλα μας ήταν δύο άντρες που μιλούσαν έντονα μεταξύ τους,μετά ο ένας από τους δύο μίλησε λίγο στο κινητό,βγήκε έξω και ξαναγύρισε με μία γυναίκα μουσκεμένη και ταλαιπωρημένη από την βροχή.
Κι όλη αυτή την ώρα ,σκεφτόμουν πως αν τελικά ήμουν κι εγώ έξω στη βροχή,απροετοίμαστη,χωρίς αδιάβροχο ή ομπρέλλα,θα ήταν ίσως η μοναδική ευκαιρία να άφηνα τα μάτια μου ελεύθερα να τρέξουν ποτάμια,χωρίς να χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις..

Ήταν ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο πρωινό,χωρίς εσένα.
Σε φιλώ