ψίχουλα

K άθε φορά που τον έδιωχνα από δίπλα μου,κυρίως σε κρίσεις αυτοκυριαρχίας κι αξιοπρέπειας,τις πρώτες μέρες ήμουν πολύ ευτυχισμένη.Ήμουν σαν πουλάκι που τιτίβιζε χαρούμενα,ήταν σαν ξαφνικά να ανακάλυπτα πράγματα,που ενώ ήταν πάντα γύρω μου,εγώ δεν τα έβλεπα.

-Ήταν τοσο μεγάλη η σκιά του λοιπόν; αναρωτιόμουν.
Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες,ήταν σαν ο ίδιος ο χρόνος να έπαιρνε ένα μεγάλο βελούδινο πανάκι και να περνούσε μία μία τις σκέψεις μου.Κι όλες οι άσχημες αναμνήσεις γίνονταν μονομιάς όμορφες.Κι η νοσταλγία μου τόσο μεγάλη που με κατάπινε.Βλέπεις μου έλειπε το χέρι που θα εκμηδένιζε το κάθε μου βήμα,την κάθε μου επιθυμία,αναζητούσα με κάθε τρόπο τον άντρα που με εξαφάνιζε,ακόμη και σαν ύπαρξη.
Έκανα τα πάντα για να ξαναβρεθώ κοντά του.Εκλιπαρούσα την συγχώρεση του και το ήξερε.Την έδινε όσο πιό αργά μπορούσε.Για να καταλάβω έλεγε,την αξία του.Κι όταν έβλεπε πως δεν τον έπαιρνε άλλο,όταν πιά αποκαμωμένη φώναζα πως δεν αντέχω,άνοιγε διάπλατα τις παλάμες του και μου ψυθίριζε ερωτικά στο αυτί.
-Γιά δες τι έχω εδώ για σένα;
Έπαιρνα τότε μαζεμένες τις ανάσες,κάτι σαν να μου έκαναν τεχνητή αναπνοή,κι άνοιγα διάπλατα όλες τις αισθήσεις μου ώστε να μπορέσω να γευτώ τα ψιχουλάκια που έκρυβε στην χούφτα του.
Τι ψιχουλάκια,εγώ καρβέλια ολόκληρα έβλεπα μη σου πω πως πολλές φορές στρογγυλοκαθόμουν στο τραπέζι και τα άλοιφα και βουτυράκι.Και γουργούριζα σαν ευχαριστημένη γατούλα , χώριζα τον εαυτό μου σε μικρά μικρά κομματάκια που του τα πρόσφερα ένα ένα χωρίς καθόλου να ντρέπομαι γι αυτό.Απεναντίας.Ένοιωθα πως εκπλήρωνα το χρέος μου. Τον έβαζα μέσα σε όλα τα προσωπικά μου.Ότι είχα καταφέρει κι ότι όχι τις μέρες που πάλευα μόνη.Και δεν ήταν λίγα.Κι αυτός τα έπιανε ένα ένα.Κι έκανε την κριτική του,έλεγε την άποψη του.Ααα ναι,όσο γι αυτό,είχε άποψη γιά τα πάντα,ακόμη και γι αυτά που του ήταν τελείως πρωτόγνωρα,ξένα γιά τα δικά του δεδομένα!
Έλα όμως που κάποιες φορές,όπως είπα ήταν κυρίως σε κρίσεις αυτοκυριαρχίας κι αξιοπρέπειας, εκεί που έγλυφα τα δάχτυλά μου νάσου και μου έμπαιναν ψίλοι στ αυτιά.
Και τότε,βούταγα τα ματάκια μου στα δικά του και τολμούσα να ψελλίσω..
-Μα δε με χορταίνουν τούτα δω τα ψίχουλα,μιά φετούλα τουλάχιστον άντε κι ένα κουταλάκι μαρμελάδα!! Που να ζητούσα να ήταν κι ασημένιο το κουταλάκι!
Έπαιρνε εκείνο το ύφος του ανθρώπου που έχει υποστεί τα πάντα και υπομένει κι έλεγε.
-Εσύ τι νομίζεις πως δίνεις εε;Τι δίνεις;Ορίστε σου έριξα τα ψίχουλα κι εσύ;Τι έκανες γι αυτό;Πως συμπεριφέρθηκες;Ααα γιά να με κερδίσεις εμένα αγαπητή μου,πρέπει να σηκώσεις ψηλά τα μανίκια.Να ανασκουμπωθείς.Να δουλέψεις.Πρέπει εσύ να έρθεις σε μένα κι όχι εγώ σε σένα.Δεν είμαι εγώ σαν αυτούς που έχεις γνωρίσει μέχρι σήμερα!Που έχεις καταφέρει και τους σέρνεις στη φούστα σου.Και χοροπηδάνε κατά πως τραγουδάς!
Κι αφού αυτός έλεγε πως πρέπει να προσπαθήσω γιά να τον κερδίσω μιά φορά,εγώ έπρεπε να προσπαθήσω δέκα.Κι έκανα σχέδια με το νου.Γιά το τι και το πως.Κι έκανα απλωτές με το κεφάλι μέσα κι αυτός απολάμβανε.Το θέαμα.Γιατί μόνο γιά θέαμα θα μπορούσα πλέον να είμαι καλή.
Που και που έβγαζα το κεφάλι έξω για μεγάλες ανάσες και ρωτούσα.
Ευχαριστημένος καρδιά μου;Μπορώ τώρα να έχω το καρβελάκι μου με την κουταλίτσα από την μαρμελάδα μου;
Κι αυτός απαντούσε.
-Τι;μόνο αυτό ήταν;τόσο λίγο;και μετά;αύριο μεθαύριο τι εε;θα κάνεις τα δικά σου πάλι;
Και δώσ του ξανά μέσα στο νερό το κεφάλι εγώ.Αν άντεχα.Γιατί υπήρχαν και φορές που δεν άντεχα.Ήμουν τόσο κατάκοπη,τόσο κομματιασμένη που φώναζα.Σαν τρελλή.Άρχιζα να βλέπω μπροστά μου θολά.Αναρωτιόμουν αν ήταν αυτός ο άντρας γιά τον οποίο τόσο υπέφερα.Μου φαινόταν αγνώριστος.Ξένος.Σαν να μην είχαμε καμμία επαφή,σαν να τον είχα γνωρίσει μόλις εκείνη την μέρα.
-Καλά,καλά έλεγε κι έφευγε,γιατί ήξερε πως μετά δυό τρεις μέρες θα τον αναζητούσα.Θα έψαχνα ξανά τις απλωτές μου στα βαθιά..με το κεφάλι μέσα και την ανάσα αδύνατη.
Πήρε καιρό αυτή η κατάσταση,χρόνια ολάκερα.
Άρχισα να νοιώθω σαν φθαρμένο ρούχο σε καλάθι της λαικής.Σε τιμή προσφοράς.
Ώσπου μία μέρα μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των ιατρικών του εξετάσεων.Στην αρχή έχασα τον ύπνο μου.Έκλαιγα για μέρες.Νόμιζα θα τον χάσω.Πίστεψα πως θα χάσω τις βουτιές μου!
Μετά το είδα αλλιώς.
Κοίτα να δεις λέω,πως εκτός από τις απλωτές τώρα θα έχω και την καθημερινή αγωνία για την υγεία του λεγάμενου.Κι αν τα πράγματα στραβώσουν θα μείνω και με την πίκρα.
Έβαλα στη σειρά τα δεδομένα.
Απλωτές,δύσπνοιες,απλωτές,δύσπνοιες,ψίχουλα,ψίχουλα βάλε και τα τρεξίματα σε γιατρούς και νοσοκομεία,βάλε και την πίκρα αν προκύψει η στραβή.
Ήδη έβλεπα τον εαυτό μου να κλαίει απαρηγόρητα.Κι αναρωτιόμουν γιατί.Ποιό το όφελος και με ποιά ιδιότητα.Της γυναίκας που έπαιρνε τις απλωτές της αγόγγυστα;;
Κι όσο τα σκεφτόμουν όλα αυτά τόσο πιό κουρέλι γινόμουν.
Σήκωσα το τηλέφωνο.
-Τέλος του είπα.
-Ήταν το μόνο που δεν περίμενα μετά τη χθεσινή μας μέρα έτσι είπε.
Φαίνεται θα ήμουν εξαίσιο θέαμα εχθες σκέφτηκα κι άφησα το ακουστικό στη θέση του!

όσο κι αν φανεί περίεργο,τα τρία τελευταία ποστ γράφτηκαν με αφορμή το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη 'το ταξίδι που λέγαμε',χωρίς ανάσα και δίχως δεύτερο κοίταγμα,έτσι απλά κι αυθόρμητα.