εκείνη

K άθε φορά που επέστρεφα από το σπίτι της αισθανόμουν τουλάχιστον δέκα πόντους ψιλότερη.Ένα χέρι αόρατο σαν να μου έδινε μία μυστηριώδη ώθηση,κι εκείνο το περίεργο συναίσθημα σαν να είχα βουτήξει τις μέρες μου σε ζεστό,απαλό βούτυρο.
Δεν ήταν η ομορφιά της που τα προκαλούσε όλα αυτά.Κι ας ήταν σαν άγγελος.Με σκούρα μαύρα μαλλιά και ηλιοκαμμένο πρόσωπο.Χειμώνα καλοκαίρι.Κι ένα ζευγάρι κατάλευκα γυαλιά να καλύπτουν το μισό πρόσωπο.
Οι πιό πολλές εικόνες που είχα από αυτήν,ήταν μπροστά σε κάποιους από τους αναρίθμητους καθρέφτες του σπιτιού της.Να χτενίζει τα μαλλιά της μ εκείνη τη φαρδιά βούρτσα,να ισιώνει το περίγραμμα των φρυδιών της,να βάφει ρίζες ανά δεκαπενθήμερο,να φοράει μεικ απ,να δοκιμάζει ακριβά αρώματα,είχε μιά τόσο αστείρευτη φιλαρέσκεια,που μερικές φορές νόμιζα πως δεν ήθελε πολύ να ρωτήσει τον καθρέφτη ''καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιά είναι η ομορφότερη από όλες;''
Ούτε το σπίτι ήταν η αιτία,παρ όλο που ήταν πάντα πολύ τακτοποιημένο και όμορφα διακοσμημένο.Είχε το προσόν,ακόμη και ένα φτηνό μαξιλάρι επάνω στον πανάκριβο καναπέ της να το κάνει να φαίνεται αξιόλογο.Μέρος μιας σπάνιας συλλογής.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όποτε την επισκεπτόμουν ήταν να μου φτιάχνει καφέ σ εκείνα τα διάφανα μικροσκοπικά φλυτζανάκια και να ξεχνιόμαστε έξω στην βεράντα.Στην πλευρά του σπιτιού που έβλεπε στον κήπο και στο κομμάτι της πισίνας .
Κουβεντιάζαμε πολύ αλλά ποτέ χωρίς διακοπές.Ήταν αεικίνητη.Την μιά έπαιρνε ένα ποτήρι να ξεπλύνει στον νεροχύτη,την άλλη κτυπούσε γιά δουλειά το κινητό.Χάζευα με τις ώρες τα νευρώδη δαχτυλά της,ναι δάχτυλα και αστράγαλοι έδειχναν να συγκεντρώνουν όλο το βάρος,σαν να κατέληγαν όλα τα σημαντικά νεύρα του σώματος της στα συγκεκριμένα σημεία.
Φορούσε ένα απλό μπλουζάκι και έδειχνε σημαντικό επάνω της.Μάζευε τα μαλλιά της ψηλά με ένα πιαστράκι όλο στρας και θαρρούσες πως έφεγγε ολόκληρη.Δεν ξέρω αν ήταν ο τόνος της φωνής ή οι μορφασμοί των χειλιών της που την έδειχναν τόσο επιβλητική.
Νομίζω πως ήταν όλα αυτά μαζί κι ακόμη ακόμη η αύρα της μιά αύρα αγγέλου,που όταν βρισκόμουν στο σπίτι της ήταν σαν όλα να είχαν περαστει με ένα μαλακό πινελάκι με μεταξωτή τρίχα και χρώμα ροζ.
Άφηνα κι εγώ τότε το φοβισμένο εγώ μου να βουλιάξει στην δική της πνοή.Έπαιρνα μιά γενναία σταγόνα αισιοδοξίας και θάρρους και φεύγοντας από το σπίτι της ήταν σαν να κουβαλούσα μαζί μου ένα αστέρι όλο στρας.Το ένοιωθα στην διάρκεια του ταξιδιού,στον τρόπο που οδηγούσα,που αγόραζα καφέ που πλήρωνα τα διόδια.Σκορπούσα κομμάτια από το δανεικό αστέρι της ακόμη κι όταν έβαζα το κλειδί στο διαμέρισμά μου.
Αλλά δεν κρατούσε.Το πολύ έως την επομένη το πρωί.
Και τότε της τηλεφωνούσα αλλά μάταια.Η αύρα της δεν μπορούσε να φτάσει έως εδώ.
Πολλές φορές με καταλάβαινε και με ρωτούσε..
-Τι φοβάσαι; μου έλεγε.
Δεν ήξερα τι να της απαντήσω.Ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω τους φόβους μου.
-Όλους κι όλα.. απαντούσα.
Γελούσε.
-Αν ζούσαμε τουλάχιστον στην ίδια πόλη..της ψιθύριζα..