Wednesday, August 22, 2007

μονόδρομος

Η ανάσα δύσκολη,η ζέστη αποπνικτική.Ο ιδρώτας δεν σ αφήνει να ξεχωρίσεις την μάζα από υγρή σάρκα , εσώρουχα και σεντόνια τυλιγμένα γύρω σου.Τα απομακρύνεις με νωχελικές κινήσεις.Ανοίγεις το ψυγείο και γεμίζεις ένα ποτήρι παγωμένο νερό.Το κατεβάζεις μονορούφι.
Ανοίγεις το μικρό ξύλινο παραθυρόφυλλο.Η θέα στον πέτρινο δρόμο.Η υγρασία υφαίνει γλοιώδη ιστό στο δέρμα σου.Όλα τα παράθυρα αριστερά και δεξιά κλειστά.Δουλεύουν κλιματιστικά κι ανεμιστήρες.Στο φουλ.Το δρομάκι μικρό,τουλάχιστον το κομμάτι που πιάνουν τα μάτια σου.Ένα και μοναδικό,χωρίς παρακλάδια χωρίς επιλογές.Ή μάλλον τούτο δω ήταν η επιλογή.Και μάλιστα ύστερα από πολύ σκέψη.Και τακτοποίηση συναισθημάτων και όχι μόνο.Όλα όπως έπρεπε.Σωστά και συνετά.Το καθένα στο δικό του συρταράκι.Με τάξη.Μακριά από υπέρμετρα συναισθήματα και ουτοπικές παρορμήσεις.Το καθένα προστατευμένο και προφυλαγμένο καλά.Τοποθετημένο με προσοχή στο κουκούλι του.Τουλάχιστον στο σημείο του δρόμου που ρίχνει φως η παλιά λάμπα.Εκεί όπου όλα είναι καθαρά.Εκεί που δεν φοβάσαι.
Οι σκιές μόνο σε τρομάζουν ,εκείνο το βαθύ μπλε σχεδόν μαύρο.Κι εκείνα τα σκουριασμένα καρφιά που τρυπούν σαν βελόνες τα κομμάτια σου.Όχι πάντα,μόνο κάποιες φορές.Όταν τους το επιτρέπεις!
Να προσέχεις λοιπόν.Μικρές ανάσες,σταθερά βήματα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου.Όλα μετά από σκέψη και σύνεση.Να μην αφήνεις χαραμάδες να καραδοκούν.
Έτσι κι αλλοιώς πλησιάζει το ξημέρωμα..μιά άλλη μέρα!!Ίσως λίγο πιό δροσερή.

12 comments:

  1. καλό ξημέρωμα λοιπόν....

    ReplyDelete
  2. @..dolphin..και καλο βραδυ να εχουμε :)))
    φιλια πολλα δελφινακι

    ReplyDelete
  3. ...πιο δροσερη σιγουρα
    διαφορετικη οπως κ να χει θα ναι η επομενη μερα
    δεν μενει κατι στασιμο
    ισως οι σκεψεις να τρωνε καποια κολληματα
    αλλα κ αυτες προχωρανε...
    σταδιακα
    καλο ξημερωμα
    και με το καλο να δεις τις αλλαγες σου

    ReplyDelete
  4. Ακόμα και οι μονόδρομοι, καρδιά μου, έχουν την διέξοδό τους.
    Αν κοιτάξεις ψηλά, θα δεις τον ουρανό.
    Ακόμα κι ο σκοτεινός, νυχτερινός ουρανός κρύβει ένα καμιόνι πλάι στα σύγνεφα για του μελλοντικούς δραπέτες.
    Και το πιο όμορφο είναι, όπως κι εσύ λες, πως έρχεται και το ξημέρωμα, αλλάζουν τα χρώματα και οι δρόμοι που ανοίγονται οδηγούν όλοι στην ελευθερία.
    Ακόμα και το βήμα να μην κάνεις, η αίσθηση και μόνο της δυνατότητας απόδρασης ή τουλάχιστον του μη περιορισμού βοηθά στο να χαθούν οι σκιές, στο να μην αλλάζουν τα χρώματα, στο να μην αλλάζουν μορφή τα πράγματα.

    Ψηλά μάτια μου, ψηλά να κοιτάς.
    Εκεί βρίσκονται οι ελευθερίες μας.

    ReplyDelete
  5. Oλα μεσα στο μυαλό ειναι...
    Ακομη και στο σκοταδι μπορεις να νιωθεις ασφαλής..
    Φιλια και καλημερα

    ReplyDelete
  6. Γραφή αυθόρμητη, αβίαστη, καθόλου στημένη.
    Μού άρεσε το blog σου!
    Ανάσες και σκέψεις στη φωτεινή πλευρά τού δρόμου. Στη σκοτεινή κλείνουμε το μάτι ή της γυρίζουμε την πλάτη... εκτός κι αν κάποιες φορές αφηνόμαστε, βουλιάζουμε οικειοθελώς ή κι ανεξέλεγκτα...προς τα εκεί. Αρκεί να επιστρέφουμε. Είναι κι αυτό ένα ταξείδι.

    ReplyDelete
  7. μονόδρομος που φέρνει αλλαγές...

    τα σέβη μου

    ReplyDelete
  8. @..ηχε μου..
    μερικες φορες γραφω κατι,το ποσταρω κι οταν το ξαναβλεπω τρομαζω κι εγω η ιδια.
    ετσι εγινε κ μ αυτο το κειμενο.
    αλλα ειναι τα σχολια σας που με οδηγουν σε ιδιαιτερες σκεψεις και λεω χαλαλι!!
    φιλια

    ReplyDelete
  9. @..bliss..
    πιο δροσερη σιγουρα,διαφορετικη τσεκαρισμενο,για τις αλλαγες δεν μπορω να εγγυηθω..αδυνατω!!
    φιλια

    ReplyDelete
  10. @..ηλιαχτιδα..
    ποσο δικιο εχεις..ολα μεσα στο μυαλο..!!
    φιλια

    ReplyDelete
  11. @..ariel..κι απο την αλλη,αξιζει η ζωη χωρις το ταξειδι;
    καλως ηρθες
    φιλια

    ReplyDelete
  12. @..σπυρο μου..
    μαζευομαστε σιγα σιγα και πολυ μ αρεσει αυτο!!
    φιλια

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...