O ήλιος έπεφτε στο παλιό κουζινάκι.Ήταν κτισμένο χωριστά από όλο το υπόλοιπο σπίτι.Έβαζε σημάδι η γριά τον ήλιο κι έβλεπε την ώρα!Ένας τσιμεντένιος νεροχύτης,μία παγονιέρα κι ένα μεγάλο φανάρι.Στο πάτωμα χώμα τσιμεντωμένο πρόχειρα και βιαστικά.
Η γριά τσιρτσίριζε κοχλιούς.Μικρούς,κατάλευκους,τους βούταγε πρώτα στο αλάτι,μετά στο αλεύρι κι έπειτα σε λάδι καφτό.Μπουμπουριαστούς τους έλεγε!
Ο μπαμπάς ,δοκίμαζε κι επιδομακίμαζε!
Κι ο θείος Γιώργος,το μικρότερο από τα έξι αδέρφια,τα τρία πεθαμένα από χρόνια και τα άλλα τρία εν ζωή,με έπαιζε προστάζοντας..
-Σήκω..κάτσε..σήκω..κάτσε..
Μη του χαλάσω χατήρι,που ήταν από τους αγαπημένους μου,παιδάκι δυό τριών χρονών,καθόμουν την μιά στα γόνατα και την άλλη τιναζόμουν όρθια ψηλά!Πάλι και πάλι!
-Κουράστηκες; με ρώταγε κάθε τόσο.
-Όχι όχι,κι άλλο κι άλλο ικέτευα εγώ!
Έξω έκανε ζέστη,Αύγουστος μήνας ήταν,αλλά μέσα είχε πολύ δροσιά!
Και μόλις ο ήλιος φλέρταρε με το δοκάρι της πόρτας κι έφτιαχνε ένα αυτοσχέδιο ηλιακό ρολόι,ήταν πιά μεσημέρι και η γριά μας καλούσε στο καλοστρωμένο τραπέζι.
Παράξενο,μα όταν ακούω κοχλιούς,και λέω ακούω γιατί πιά δεν τους τρώω,αυτό το σκηνικό θυμάμαι..και κάποιον να με παίζει..σήκω..κάτσε..σήκω..κάτσε..
Καλησπέρα σας! πολύ ωραίο το κειμενάκι σας!....μου άρεσε γιατί έχει μιά πολύ νοσταλγική ατμόσφαιρα....και ποιός δε θυμάται τα παιδικά του χρόνια και ότι έζησε σε αυτά....και ποιός δεν θα ήθελε να γυρίσει πάλι πίσω σ αυτά και να τα ξαναζήσει!......πάντοτε οι πιό γλυκές και οι πιό όμορφες αναμνήσεις είναι αυτές που έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια....και είναι και αυτές που πάντα τις κουβαλάμε μέσα μας ίσως και για όλη μας τη ζωή....Δε συμφωνείτε;;Με αγάπη.Αθανασία.
ReplyDeleteΩραίο... Ταξιδιάρικο...
ReplyDeleteΔεν εχω φαει ποτε κοχλιους :) Τι γλυκιες αναμνησεις..... ξυπνας και σε μας πολυ τρυφερες θυμησες! :)
ReplyDeleteΚαλησπερα φεγγαρενια μου!
@..αθανασια..και βεβαια συμφωνω..καλως ηρθες!!
ReplyDelete@..dolphin..ναι..και μενα με ταξιδεψε την ωρα που το εγραφα!!
ReplyDelete@..dee dee..χανεις..ειναι πεντανοστιμοι..ειδικα μπουμπουριαστοι..
ReplyDeleteαν και πια δεν μπρω να τους φαω!!
καλο βραδυ.
καλοκαιρι μετα απο βροχη ξαφνικη, αν βρεθεις σε καποιο εξοχικο μερος, θα δεις πολλες ηλικιωμενες κυριες να μαζευουν κοχλιους σε σακουλιτσες τους οποιους τηγανιζουν με το που γυρισουν και πολυ το ευχαριστιωνται!!!
ReplyDeleteκαλο βραδυ : ))
Nα κρατήσεις πάντα μέσα σου, δώρο μοναδικό, τις παιδικές σου αναμνήσεις. Ετσι πάντα θα μπορείς πιο εύκολα να διακρίνεις το καλό από το κακό :). Καληνύχτα και με συγχωρείς για το απόλυτο των απόψεών μου στο προηγούμενο.
ReplyDeleteΠάντα κάποιος μας έχει σήκω..κάτσε..σήκω..κάτσε!Το μόνο που αλλάζει είναι η ηλικία μας και η ιδιότητα του άλλου ;-))
ReplyDeleteΚαλό βράδυ
τι ομορφες αναμνησεις..υπεροχες..
ReplyDeleteεμεις πρεπει να φροντιζουμε να κανουμε τις ιδεες ομορφες αναμνησεις και για τα παιδια μας να θυμουντε..μη το ξεχναμε αυτο!!
καλημερα και καλο μηνα!!!
:)
Φεγγαρένια μου, μήπως έχουμε την ίδια γιαγιά;
ReplyDeleteΑκριβώς τα ίδια σκηνικά θυμάμαι κι εγώ!
Βεβαια, τα αδέρφια της μαμάς είναι 5, τα 4 εν ζωή, αλλά όλα τα άλλα σκηνικά είναι ίδια!
Καλημέρα και καλό μήνα... ταξιδιάρικο! :)
Aναμνησεις καποιας αλλης εποχής.. Και γω θυμαμαι κατι τετοια..
ReplyDeleteΟμορφα ειναι παντως..
Καλημερα φεγγαρένια μου και καλο σου μήνα..
Οτι σκεπτεσαι να δινει μονο ευχαριστες εικονες ευχομαι
μ' αρέσουν τέτοιες νοσταλγίες, κι ιδίως όταν κουβαλούν δροσιά που ακόμη νοτίζει.
ReplyDeleteΚι είναι πολύ αυτό για το θυμάμαι και το ζω, να συντροφεύει και να συνεχίζει το ταξίδι.
Φεγγάρι μου σήκω-κάτσε, σήκω-κάτσε, και ξέρω δεν κουράζει καθόλου.
Πανέμορφο κείμενο φεγγαρένια μου!!
υ.γ.
Οι μπουμπουριαστοί κοχλιοί είναι τέλειοι!!!!
Καλά είσαι φοβερή.Μπήκα τυχαία και τρελάθηκα με τις ζωγραφιές σου. Μπράβο σου.
ReplyDeleteΑυτες οι αναμνησεις τις παιδικης μας ηλικιας ειναι ολα τα λεφτα.
ReplyDeleteΚαλο το ποστ.