Monday, February 25, 2008

στο σταθμό

Το σφύριγμα ενός τραίνου που σέρνεται στις σιδηρογραμμές. Μυρωδιά από τριμμένα σίδερα, ταξίδι και φυγή. Κάθομαι σ ένα κόκκινο παγκάκι και παρακολουθώ τον χρόνο στο διπλό κρεμαστό ρολόι. Θα προλάβω λέω και χώνω τα χέρια μου το ένα μέσα στο άλλο. Η ζέστη μπαίνει στο σώμα μου από τις χαραμάδες της φούστας μου, εκεί ανάμεσα σε ύφασμα και πόδια. Σκυθρωπιάζω. Κάτι άλλο ήθελα, κάτι άλλο θέλω. Ευτυχία είναι να δέχεσαι την ζωή σου όπως είναι. Να εκτιμάς αυτά που σου ανήκουν. Γεννήθηκα ανικανοποίητη από μιά μάνα που δεχόταν τα πάντα στωικά. Παρ όλο που προσπάθησα δεν.. Κι απορούσε. Μόνο αυτό θυμάμαι, το βλέμμα που έλεγε 'γιατί δε βλέπεις πως αυτό είναι'; Φρόντισε να χαρείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις!
Πως γίνεται να βγαίνεις από ένα σώμα και να υπάρχουν τόσες διαφορές; Αυτό που σε γεννάει να σε εκμηδενίζει; Πως γίνεται να μην είσαι η συνέχεια του νου και της σκέψης μου; Διορθώνω τα μαλλιά μου κάτω από το καπέλλο μου. Πράσινο με μωβ λουλουδάκια. Τα χείλια μου έχουν αφυδατωθεί από τα θέλω και τα δεν μπορώ. Ακούω το σφύριγμα, μυρίζω δέρμα με σίδερο και ιδρώτα μαζί. Τα κουπέ των τραίνων είναι τελείως δραματικά. Κουβαλούν ψυχές χρόνων και χρόνων. Σηκώνω τη φούστα γιά ν ανέβω. Με φωνάζεις από μακριά. Μιά φωνή απελπισμένη και γεμάτη γνώση μαζί. Όποτε σ ακούω να λες το όνομα μου, νοιώθω πως σε κάτι πρέπει να ανταποκριθώ που δεν ξέρω ούτε τι είναι, ούτε το πως. Γνωρίζεις περισσότερα από όσα δείχνεις. Γυρνάω και σε κοιτώ. Δεν σε αναγνωρίζω μα έρχομαι και ξανα έρχομαι μαζί σου. Είκοσι χρόνια θέλω να είμαι αλλού σου είπα χθες κι αμέσως το πήρα πίσω. Δύσκολο να σ αρνηθώ. Αρνιέται ο πατέρας το παιδί ή το παιδί τον πατέρα; Σου έδωσα το χέρι μου. Πριν καλά καλά να φύγω, γύρισα. Κι είδα πάλι εκείνο το όνειρο, πως όλα ήταν φτιαγμένα από χώμα.
Είμαι τόσο αισιόδοξη κάποιες φορές. Ανόητα αισιόδοξη.

16 comments:

  1. Τι ζωή την πλάθουμε,φεγγαρένια μου,πριν ξεραθεί το χώμα,με επιμονή και υπομονή!Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται με μια λέξη αισιοδοξία,αλλά σίγουρα οδηγεί κάπου!

    Σε φιλώ:)

    ReplyDelete
  2. ψυχη μου..υπαρχει και η αλλη αισιοδοξια,αυτη που δημιουργει ροζ επικαλυψη,ροζ φαντασιωσεις σε πεζη ζωη..συμβιβασμενη αν θες..
    φιλια κι απο μενα..

    ReplyDelete
  3. Ετσι είναι, γιατί έχεις την συναισθηματική δυνατότητα να τα βλέπεις και να τα αισθάνεσαι όλα αυτά με έντονη διάθεση. Πολλές φορές λέμε ν' ακολουθήσουμε την διαίσθηση, αλλά δεν είναι εύκολο...

    ReplyDelete
  4. Αυτο το αναπαντητο ερωτημα ειχα κι εγω για χρονια. Πως γινεται να βγηκα απο το σωμα αυτης της γυναικας και να ακολουθησα τοσο διαφορετικο δρομο; Που χαθηκα, ποια στροφη πηρα στραβα; Κι οσο παω τοσο την απογοητευω γιατι νιωθει πως δεν μεγαλωνω....τοσο με απογοητευει γιατι νιωθω ματαιη οποιαδηποτε αλλαγη....και ειναι σκληρο να απογοητευεις και να απογοητευεσαι απο εναν τοσο κατασαρκα δικο σου ανθρωπο.

    Μου ελειψες φεγγαρενια μου.

    Υπεροχο το κειμενο σου. Εχω και μια αγαπη στα τρενα!

    ReplyDelete
  5. @..caesar..δυνατα τα συναισθηματα..κινηματογραφικα σχεδον..
    διαισθηση εντονη..μα πως να την ακολουθησεις;;

    φιλια καλε μου

    ReplyDelete
  6. @..dee dee..αν και με τον καιρο το συνηθιζεις,σε πληγωνει παντα..και δεν αλλαζει..απλα πρεπει να βρισκεις τροπους να απαλυνεις τις σκληραδες..

    κι εγω σας εχω πεθυμησει..ειναι δυσκολο να εισαι σε τοπους που αγαπας και συγχρονως να μην εισαι..

    φιλια πολλα..

    ReplyDelete
  7. Υπάρχουν φορές που κάτι είναι "αλλιώς" στα κείμενα σου
    (ίσως η διαδοχή των εικόνων ίσως ο ρυθμός των σκέψεων)
    που με κάνει πολύ "υπάκουο" αναγνώστη.

    Ωραία βόλτα σήμερα....

    ReplyDelete
  8. @..ψουξ..τις χαιρομαι πολυ αυτες τις μερες..και μετα τις νοσταλγω..αληθεια..
    φιλι για καληνυχτα

    ReplyDelete
  9. Φεγγαραγκαλίτσα έχεις μια πρόσκληση στη τελευταία μου ανάρτηση!
    Σε περιμένω
    φιλάκι γλυκό για όνειρα γλυκά

    ReplyDelete
  10. Η αγάπη αυτή θέλουμε δε θέλουμε είναι αμφίδρομη κι ας μη έχουμε πολλα κοινά μαζί τους.Απλά τους αγαπάμε.

    ReplyDelete
  11. Φεγγαρένια μου, καλλιτέχνιδά μου,
    Το ότι έχεις ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής που φυλακίζει το αναγνώστ, το έχω ξαναπεί...να μην επαναλαμβάνομαι.

    Ξέρεις εγώ πού "κόλλησα;"
    ...στο καπελάκι "Πράσινο με μωβ λουλουδάκια"...
    Σιγά που δε θα ήξερε η καλή μου φίλη να "ζωγραφίσει" την εικόνα...

    Καλή σου μέρα κι' όμορφη!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  12. Εκεί στις αποβάθρες δεν είναι δίπλα μας όλα μας τα όνειρα, όλες μας οι εμπειρίες; Εκεί που το ρολόι κυλάει ασταμάτητα και οι συρμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Αποφασίζεις να μπεις σε ένα βαγόνι και να φύγεις όταν ξέρεις ότι τα παιρνεις μαζί σου όλα. Από αποσκευες κι από εσένα. Έτσι κι αλλιώς πάντα μας ακολουθούν και στο τρενο της ζωής συνεχώς προστίθενται νέες. Μέσα σε όλα είναι και ο αέρας που διαπερνά νού και δέρμα από τις χαραμάδες και μας θυμίζει ότι έχουμε και ανθρώπινη διάσταση, πέρα από πνεύμα και προσωπικότητα. Και στα παράθυρα του τρένου γίνεται τόσο δυνατός που μπορεί να σε πάρει μαζί του. Ισως να ναι και η καλύτερη λύση. Καλημέρα.

    ReplyDelete
  13. @..mariel μου την ειδα την προσκλησουλα και σ ευχαριστω πολυ..μονο που δεν εχω διαβασει τοσο ποιηση ωστε να θυμηθω ενα τετοιο ποιημα..θα προσπαθησω ομως..
    φιλια

    ReplyDelete
  14. @..χελωνα..καθ οτι φυση ρομαντικη,θα ηθελα να ηταν διαφορετικα τα πραγματα..
    σε φιλω

    ReplyDelete
  15. @..φυρδην-μιγδην..γλαρενια μου..κι εγω μεσα στα ματια της φαντασιας μου το εχω ζωντανο..καταπρασινο με με πεταλα λουλουδιων..

    σε φιλω

    ReplyDelete
  16. @..βασιλη μου..ησουν εκει,αναμεσα στο ρολοι,την βαλιτσα,το καπελο,το αερακι,ησουν εκει και μ εβλεπες ε;;

    σε φιλω

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...