χαμομηλόλαδο

Περπατούσε σέρνοντας σχεδόν το αριστερό του πόδι, έψηνε χαμομήλι στην κουζίνα, πρόσθετε μέλι, καθόταν στον καναπέ, το ρουφούσε όπως ήταν ζεστό, μαλάκωνε, έπαιρνε τα σχετικά αντιφλεμογνώδη, καθόταν στο p/c, μιλούσε στο msn με τον μοναδικό φίλο που έβρισκε στο σπίτι, πιανόταν πάλι το νεύρο, πονούσε, ζητούσε συγγνώμη, ξανακαθόταν στο καναπέ, ζεστό τσάι και το μαξιλάρι μια κάτω από το γόνατο, μια ανάμεσα στα δύο πόδια και βολεψιά πουθενά.

Πέντε μέρες η ίδια επανάληψη. Συν το ότι δεν μπορούσε να κλείσει μάτι τα βράδια από την ενόχληση και τον πόνο. Αυτό, το αριστερό του πόδι κι ένα κομμάτι από την μέση του, συμπεριφέρονταν σαν ξένα αντιδραστικά στοιχεία σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του που ακόμα τον υπάκουε. Μάλωναν άγρια τις τελευταίες νύχτες μεταξύ τους τα μέλη του.

Υπομονή είχε μπόλικη, κι οπλίστηκε με ακόμη περισσότερη, άμυνα του οργανισμού σ αυτές τις περιπτώσεις, μα τα νεύρα του άρχισαν να κάνουν απρόβλεπτα και βίαια κορδελάκια.

Μιλούσε σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο με την κολλητή του, φιλαράκια από το δημοτικό, κολητάρια στο γυμνάσιο, φίλη εμπιστοσύνης (πουθενά αλλού δεν το βρήκε αυτό), μα έλα που έλειπε σ ένα συνέδριο στο Παρίσι κι ούτε λόγος να την ανησυχήσει. Άλλον άνθρωπο δεν είχε, ζούσε ολομόναχος τα τελευταία δύο χρόνια, ακριβώς από τότε που τον είχε αφήσει σύξιλο η Μαίρη, φεύγοντας με τον καλύτερο του φίλο.

Τον άκουσε να μιλά βεβιασμένα, κάτι υποψιαζόταν στα τελευταία τηλεφωνήματα, τον ρώτησε από δω, τον ξεψάχνισε από κει, σιγά σιγά της τα ΄πε όλα, το καστανό, κακό μάτι της τροφαντής κυρίας που τον κοίταξε με λαχτάρα, και προφανώς έμεινε πάνω του, το ρεύμα που τον πηρούνιασε, το βάρος που πιθανόν να σήκωσε και να το αποτέλεσμα, φοβεροί πόνοι, μούδιασμα, δυσκολία στο ύπνο κι ένα πόδι ανυπάκουο, σερνάμενο.

-Μίλα Χριστιανέ μου τόσες μέρες, σου κλείνω κατ ευθείαν ραντεβού με την γιατρό μου του είπε την μια στιγμή, και σε δυό λεπτά του ξανατηλεφωνησε για να επιβεβαιώσει την ώρα.

Το ίδιο απόγευμα, με πολύ δυσκολία έκανε ένα ντουζ, φόρεσε ένα τζην κι ένα μαύρο μακώ μπλουζάκι από πάνω, και βγήκε κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας. Πήρε ένα ταξί που τον άφησε μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, Τσιμισκή 34, Ελισάβετ Κυριόγλου, ιατρός ορθοπεδικός-ρευματολόγος, ισόγειον, έγραφε σε μία τετράγωνη μπρούτζινη ταμπελίτσα καρφωμένη στον μαρμάρινο τοίχο, κάτω από το ταμπλώ με τα κουδούνια.

Η εξώπορτα ήταν κλειδωμένη, κάνοντας μία γκριμάτσα από τον έντονο πόνο, κτύπησε το κουδούνι που έγραφε το όνομα της.

Ανέβηκε στο ισόγειο, βρήκε την πόρτα ορθάνοιχτη, και την γιατρό στο γραφείο της, ευχαρίστησε την τύχη του που δεν τον άφησε να περιμένει άλλο κι άρχισε να διηγείται το τι και το πώς.

-Κάθησα πλάι σ ένα παράθυρο ιδρωμένος, κάτι πήγα να σηκώσω από το πάτωμα, μάλλον τελικά υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου κι όλα τα σχετικά.

Τον άκουγε προσεκτικά. Ξαφνικά σηκώθηκε.
Του ζήτησε χαμογελώντας να βγάλει το παντελόνι του, όσο έβαζε σε ένα μικρό κατσαρολάκι,περίπου..

1 φλυτζανάκι του καφέ ελαιόλαδο
Κι όσο χαμομήλι από το βάζο μπορούσαν να πιάσουν τα δάχτυλα της.

Τα ζέστανε καλά, έως ότου άρχισε να τσιρτσιρίζει το λάδι, και έβαλε το μίγμα σε ένα μπωλ.
Έως ότου να ξαναπάει δίπλα του είχε πάρει την κατάλληλη θερμοκρασία.
Του ζήτησε να ξαπλώσει σε ένα κρεββάτι, και τράβηξε το υφασμάτινο παραβάν.Βούτηξε τα δάχτυλα της στο λάδι, και το μετέφερε επάνω του. Άρχισε να τον τρίβει ελαφρά, κι έπειτα με περισσότερη δύναμη. Αρχικά στο σημείο όπου ξεκινούσε ο πόνος, κι έπειτα περιφερειακά και κατά μήκος όλου του ποδιού.
Αισθανόταν βαθιά ανακουφισμένος. Η θερμοκρασία και η πλαστικότητα του λαδιού, σε συνδιασμό με την χαλαρωτική επίδραση του χαμομηλιού, ήταν κάτι παραπάνω από βάλσαμο.
Μάλαζε το σώμα του με τα επιδέξια δάχτυλα της δυνατά και συγχρόνως του μιλούσε με φωνή ζεστή και ψιθυριστή.
Έπεφτε σχεδόν με όλο της το σώμα επάνω του και ένιωθε στην ανάσα της αυτή την μυρωδιά λαδιού και χαμομηλιού που είχε πλημυρίσει όλο το δωμάτιο.
Τον είχε φτιάξει για τα καλά, σχεδόν τον είχε ναρκώσει, όταν του ζήτησε να σηκωθεί και να ντυθεί.
-Θα πρέπει να έρθετε δυό τρεις φορές ακόμη του είπε χαμογελώντας, δίνοντας του την κάρτα της.
-Εεε καλά έκανε να διαμαρτυρηθεί, το έχω το τηλέφωνο σας, μα αντί για αυτό, έβαλε την κάρτα στο πορτοφόλι του, πλήρωσε κι έφυγε ανακουφισμένος..

Στο σπίτι, έφτιαξε πάλι ένα τσάι, ξάπλωσε και κάλεσε την κολητή του στο κινητό.

-Έλα..πώς είσαι;
-Η γιατρός σου έχει απίστευτα δάχτυλα, ήταν το πρώτο που της είπε.
Σιγή από την άλλη άκρη της γραμμής.
-Μαγεία σου λέω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό μου έκανε το μασάζ…
-Μασάζ;;
Πνιχτό γελάκι από την άλλη πλευρά που εξελίχτηκε σε γέλιο τρανταχτό.
-Γιατί γελάς;
-Άσε άσε..
-Μα πες μου γιατί γελάς..

Κι ενώ αυτή από τα γέλια δεν μπορούσε να του μιλήσει, αυτός έβγαλε μηχανικά από το πορτοφόλι του την κάρτα της.
Την κοίταξε και δεν πίστευε στα μάτια του.

Αγγελική Σταματοπούλου
Εκπαιδευμένη μασέρ εις……

Μα καλά πως;;;

Και τότε κατάλαβε.

υ.γ.

κάποιοι σίγουρα θα είδατε ένα ποστ εχθές εδώ, που σήμερα εξαφανίστηκε.

Προτίμησα να γράψω όλο αυτό που περνάω εδώ και μιά εβδομάδα με έναν άλλο τρόπο, πιό τρυφερό και πιό ζεστό, που με εκφράζει περισσότερο. Το ποστ το αποθήκευσα έτσι ώστε να έχω να το θυμάμαι μαζί με τα σχόλια σας.

:)))