Σκόπελος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ακουμπισμένη με τα πλαινά των χεριών στην κουπαστή ενός μεγάλου πλοίου, παρακολουθώντας την θάλασσα που αφήναμε πίσω μας, συνάντησα γιά άλλη μιά φορά το αγαπημένο μου νησί.
Δεν ξέρω εάν τούτη η λατρεία είναι λόγω της ομορφιάς που πλημυρίζει τα μάτια μου, ή εξ αιτίας περασμένων μα όχι ξεχασμένων στιγμών, ένα σφουγγάρι αναμνήσεων που αφήνονται ελεύθερες και στάζουν σταγόνα σταγόνα σε κάθε νέο αντίκρυσμα.
Είχα στις αποσκευές μου ένα χειμώνα που σκόρπισα στο φως του ήλιου και στην αλμύρα των νερών. Τον έδιωξα από πάνω μου δίχως οίκτο, κι άφησα το σώμα μου ελεύθερο πιά να ερωτευτεί.

Μη με ρωτήσεις τι, δεν είναι πως θέλω να σου κρατώ μυστικά, είναι που είναι τόσα πολλά τα ερωτεύσιμα, που αδυνατώ να βρω απάντηση. Είναι που κι εγώ είμαι τόσο ευάλωτη στον έρωτα. Ότι προλάβουν τα μάτια μου, από ένα κορδελάκι που δεν θέλει να λυθεί,

μέχρι τις καλογραμμένες σελίδες του βιβλίου μου που σημαδεύονται από σελιδοδείκτη, χάντρα θαλασσινή.

Με την ψηφιακή κρυμμένη στη χούφτα μου, αποθανάτισα τα πάντα. 299 φωτογραφίες.

Όμορφα σοκάκια

Την πληρότητα των δωματίων :) Αυτή ήταν η πίσω μας αυλή. Μπροστά, βυθιζόμασταν στο πράσινο της ελιάς και στο αγνάντεμα μιά που είχαμε απλωμένη όλη δικιά μας την χώρα.

Μία μικρή έκταση καμμένου δάσους

Η Μηλιά, την μέρα που είχε ψύχρα και κύμα

Η θέα (θεά) από το δωμάτιο, ή χώρα στο λόφο (όλες οι φωτογραφίες που τράβηξα από το μπαλκόνι του δωματίου μας ήταν αποτυχημένες, μάλλον κάτι είχα ξεχάσει να ρυθμίσω)

Ο βράχος με τον Αι Γιάννη στην κορυφή

Ο βράχος από διάφορα σημεία

Το τυρκουάζ

Στο προηγούμενο ποστ, σου άφησα πινελιές από το μπλε του αιγαίου, έτσι σου είπα μα ήταν φτιαχτό, ψεύτικο, του μυαλού μου. Το αληθινό μπλε είναι αυτό που σου φέρνω σήμερα, αυτό που γέμιζε την ψυχή μου μέρες τώρα.

Ο βράχος που αναφέρω, έχει πολλές γωνιές που προσφέρονται όχι μόνο γιά φωτογραφίες μα και γιά καρτ ποστάλ (υπάρχουν άραγε σήμερα;) ή ακόμη και γιά ζωγραφική, αν σου βρίσκεται το ταλέντο.

Άκουσα ένα μικρό κορίτσι, να λέει πως τα σκαλοπάτια που μας οδηγούσαν στην κορυφή του βράχου, ήταν κοντά στα 203. Τα ανέβηκα όλα.

Δεν θα σου πω εάν άξιζε τον κόπο. Θα σου θυμίσω πως ήταν κάτι σαν ξόρκι, κάτι σαν αντίδοτο, μη με ρωτάς σε τι, δεν είναι που κρατάω μυστικά, είναι που δε θέλω να θυμάμαι ότι με βασάνισε, ή αν θέλω να είμαι πιό σωστή, ότι άφησα ανόητα να με βασανίσει.

Στην κορυφή του μεγάλου βράχου, ήταν ένα εκκλησάκι, όχι πολύ όμορφο, λίγο πρόχειρο μα γραφικό. Από το ξύλινο παγκάκι όπου κάθησα, λαχανιασμένη ακόμα να πάρω δυό ανάσες και μιά γουλιά νερό, φαινόταν έτσι ακριβώς μιά γαλανόλευκη σημαία.

Κερί δεν άναψα μα φωτογράφισα ότι υπήρχε

Η θέα κάπου στο δρόμο

Καπουτσίνο freddo στην αμμουδιά

Στην στροφή γιά την Μηλιά. Εάν θα ήθελα να περιγράψω το νησί με χρώμα, θα έλεγα μπλε-πράσινο. Το πράσινο δεν υπογραμμίζει μόνο όλες τις ακτές μα χαρακτηρίζει και όλο το νησί.

Μ αρέσει να περνώ καλά, και μου έχει λείψει, όχι ακριβώς αυτό, περισσότερο λέω πως έλειπαν οι αισθήσεις μου γιά ένα διάστημα από αυτό που ονομάζουμε ''περνώ καλά''.

Όμως τώρα είμαι Εδώ κι αυτό γιά μένα είναι ήδη πάρα πολύ. Να χαίρομαι με ότι έχω, μικρό ή μεγάλο μηδαμινή η σημασία του.

Γιατί αν όλο αυτό που σου περιγράφω σήμερα δεν είναι ευτυχία, τότε Τί;

Δεν θυμάμαι εάν σου έχω πει ποτέ πως εγώ το ουζάκι το πίνω ανέρωτο ε;

Η φωτογραφία, θολή μα δεν άντεξα να την παραβλέψω.

Βαρκάκι στο λιμάνι της χώρας

Αυτό είναι από τα πιό αγαπημένα σημεία της χώρας. Μόνο να σου πω πως από 27 χρόνια πριν, έχω φωτογραφίες τυπωμένες σε χαρτί, εμένα με λευκό μακώ φόρεμα και κίτρινη ζώνη, ακριβώς εδώ, (καλά καλά θα πω πως ήμουν και ''μαζί'' του ''αγκαλιά'') στο ανέβασμα της ασβεστωμένης σκάλας που σε οδηγεί σε όμορφα, γραφικά σοκάκια, στο πίσω μέρος του βράχου (στη χώρα πιά), όπου συναντάς και πάλι την θάλασσα, κι αν

ακολουθήσεις αυτή την ξύλινη ταμπέλα, κι ανέβεις αρκετά ακόμη σκαλιά, φτάνεις σε ένα πανέμορφο ταβερνάκι, με γευστικά μεζεδάκια, και μιά καταπληκτική ρεμπέτικη φωνή, του Γιώργου Ξηντάρη.

Από τέτοια ουυυ ένα σωρό

Γαλάζιο παράθυρο

Σιέλ. Έκλεψε τα μάτια μου. Μαζί μ αυτό η μυρωδιά σπιτικού φαγητού, κάτι σαν πιπεριές ψητές με δυόσμο μαζί και το

το κλάμα ενός αγοριού, που το πρόλαβα στο τσαφ

Χόρτασα μαγεία, γεύτηκα μπλε, γέμισα..

Αν αυτό δεν είναι στιγμιαία ευτυχία τότε Τι;