ελληνικός καφές+λουκουμάκι+έκθεση φωτογραφίας

Πρωινό Σαββάτου και το ξύπνημα αβίαστο γύρω στις 10;
Κάτι ντουζάκια, κάτι ξυρισματάκια, λίγα ψώνια, γιά καφέ φτάσαμε περασμένες δωδεκάμιση.
Καφωδείον ''το ελληνικόν''.
Πανέμορφο, διαφορετικό, ατμοσφαιρικό, φοιτητικό και όχι μόνο, πλούσιο σε διάκοσμο, επιβλητικό.
Καφές ελληνικός, γιατί και να μη σου αρέσει, η εικόνα του ψησίματος στην άμμο σχεδόν μπροστά σου, σου διώχνει και τους τελευταίους ενδοιασμούς.
Τσιγάρο απαραίτητα, κι οι κάφτρες στο μπρούτζινο τασάκι.
Έχω βάλει μέσα στο τσαντάκι, γάντια, γυαλιά ηλίου.
Έχω βγάλει, πακέτο από τσιγάρα, αναπτήρα, φωτογραφική.
Κοιτάζω γύρω, στους τοίχους παλιές φωτογραφίες, γκραβούρες, αφίσες, όργανα μουσικά κι ένα κάτι ανάμεσα, σαν πιάτο, σαν κύμβαλο, σαν ασπίδα, με μία μεγάλη πορφυρή πέτρα στο κέντρο, που λάμπει κάτω από του μικρούς πολυέλαιους. Κρύσταλα ορθογώνια, λάμπες επιτραπέζιες σε αποχρώσεις θαμπού χρυσού, ήχοι από ζάρια και πούλια που χτυπούν με μανία στο τάβλι, τσιγάρο ξανά και ελληνικός καφές σε μπακιρένιο μπρικάκι. Λουκουμένια μπουκιά στο πλάι.
Το όλο θέμα με ερεθίζει αφάνταστα. Κοιτάω την φωτογραφική μου, κοιμάται μέσα στην θήκη της. Θέλω να την βγάλω και να τα απαθανατήσω όλα, μεγάλος ο πειρασμός, όλα, πρόσωπα και αντικείμενα, κυρίως εκείνο τον παππού με την εγγόνα του, που κατέβηκαν θαρρείς από το 1960 στο σήμερα γιά να την τρατάρει σοκολάτα ρόφημα με μπόλικη σαντιγύ.
Θέλω να φωτογραφίσω την βουλιμία του μικρού κοριτσιού, καθώς βουτάει χείλια και γλώσσα στην άσπρη κρέμα, τις ρυτίδες του παππού, τον χάρτη που ζωγραφίζεται στο ταλαιπωρημένο γεροντίστικο πρόσωπο.
Η παρέα μου μου κάνει νόημα, όρμα το, που θα βρεις άλλη τέτοια ευκαιρία, το σκέφτομαι, δεν αγγίζω καν την ψηφιακή, ντρέπομαι.
Στο τρίτο τσιγάρο, μη σου πω τέταρτο, στο φλυτζάνι μου υπάρχει μόνο το κατακάθι του καφέ, ο παππούς έχει πάρει με την εγγόνα το δρόμο γιά το σπίτι, τραπέζια έχουν κάνει αλλαξιές από πελάτες, πληρώνουμε τα 5 ευρώ, πάφτηνο το αντίτιμο, κι ανεβαίνουμε τα σκαλάκια προς το πατάρι του μαγαζιού.
Άλλος χώρος έκπληξη εκεί, βιβλιοθήκες με σπάνια βιβλία, και μία έκθεση φωτογραφίας, τόσο μικρή μα και τόσο όμορφη. Χρώματα, πορτοκαλοκόκκινα ρόπτρα, μπλε θάλασσες, ώχρες, σέπια, άσπρο μαύρο..
Είναι απίστευτη η δουλειά που κάνουν άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη.
Υπογράφω στο βιβλίο των εντυπώσεων, και φεύγω, άλλη μιά φορά, έχοντας κατά νου μιά Θεσσαλονίκη, όπου σε κάθε βήμα, θα ανταμώνεις στέκια καλλιτεχνικά, κι εκθέσεις τόσο ερασιτεχνών, όσο κι επωνύμων.
Της πάει της πόλης μας, μιά πόλη, που εάν ξεβάψεις το πάνω πάνω στρώμα χρώματος, το γκρι, θα ανακαλύψεις, σοφιστικέ επιθυμίες και εικαστικές φαντασιώσεις.
Δεν ξέρω εάν η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική, αλλά μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά πως είναι θέση και φύση καλλιτεχνική.
Έστω γιά όσους το βλέπουν!

Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα, γιά τις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες..

Η αφίσα της έκθεσης, εκπληκτική! Το θέμα, από την φωτογραφία που μου άρεσε και πιό πολύ!