των ασεβών μου πόθων

Eίχα ένα φίλο, τον Εμίν,
που χόρευε με το σουγιά στα δόντια
κι ένα τσιγάρο σέρτικο
πίσω στ' αυτί αναμμένο.

Έλα να δεις, μου φώναζε,
παπούτσια δε φορώ,
κορδόνια είναι οι φλέβες
που η μάνα μου μου χάρισε
κι ούτε στα μάτια έχω φως.

Ό,τι μπορώ και βλέπω,
είναι μιά σκιά από αίμα μαύρο
στο χορό
που λέει ότι είναι η Πόλη, η Ιστανμπούλ.

Καταραμένη ας μένει που
μου πήρε την καρδιά,
κι άλλη καρδιά δεν μου 'μεινε
να τη μισήσω
πιό πολύ... απ' όσο την αγάπησα.

*Παλιός αμανές*