ευχές

Ένα ταξιδάκι, βοηθάει πάντα τις σκέψεις μου να μπουν σε μία σωστή σειρά, μα ποιός άραγε μπορεί να πει ποιό ακριβώς είναι το σωστό;
Σωστό είναι αυτό που χρειάζομαι σήμερα, αλλά πιθανόν να χλεύαζα εχθές και να απορίπτω αύριο.
Σωστό είναι αυτό που θα με κάνει να μυρίσω βαθειά την Άνοιξη.
Ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι γης γεμάτο χαμομήλι και παπαρούνες.
Μιά αγκαλιά βαμμένα κατακόκκινα αβγά.
Διάθεση!
Τρέλλα!
Πάθος!

Εν τω μεταξύ, καλό πάσχα σας εύχομαι, από καρδιάς ;)))

υ.γ. η υπέροχη φωτό από το deviantart..

''φωτογραφία''

– Πώς να σταθούμε;
– Εσύ μπροστά ο πιο καλοντυμένος.
Η χρονιά πήγε καλά και αυτό πρέπει να φανεί στη φωτογραφία.
– Κι η μοναξιά;
– Αδιάφορο.... Περισσότερα
Θυμάσαι την έκφραση του προσώπου μου καθώς λογαριάζαμε τα κέρδη;
Αυτή να πάρεις.
– Κι η φτώχεια των άλλων ανθρώπων;
– Αδιάφορο.
Η φωτογραφία πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο όμορφη.
Γι' αυτό άλλωστε φορέσαμε όλοι τα πιο ακριβά ρούχα και κοσμήματα.
– Κι η δυστυχία των ανθρώπων; Οι πόλεμοι; Τα παιδιά με τα κομμένα χέρια;
– Αδιάφορο.
Είναι τόσο μακριά απ' το πλάνο που δεν θα φαίνονται.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε και γι' αυτό.
Επιτέλους, ας αρχίσουμε! …

Το βράδυ καθώς γύρισε στο σπίτι
για να ξεγελάσει τη μοναξιά
πήρε να κοιτάξει παλιές φωτογραφίες.
Χρόνια και χρόνια μέσα στα χαρτιά και στα γραφεία
ίδιες μέρες, ίδιες σκέψεις, ίδιες φωτογραφίες,
σαν κι αυτή που βγήκε σήμερα.
Κι αν κρατούσε μια απ' αυτές, το ίδιο θα ‘τανε.
Κι αν τις πετούσε όλες, πάλι το ίδιο θα ‘τανε.
Κι έτσι καθώς τις κοίταζε
έπεσε πάνω σε μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία
με κείνο τον θαλασσινό γέρο
που γνώρισε σαν ήταν παιδί ένα καλοκαίρι.
Και θυμήθηκε πως κοντά του συνάντησε τη θάλασσα
με τα τραγούδια της, τους γλάρους και την ελευθερία.
Και κείνη τη βάρκα θυμήθηκε
και πως ψαρεύοντας, άκουγε τις ιστορίες του:
«Ο κόσμος είναι εύκολος. ένας απλός παλμός»[1], έλεγε.
Κι ύστερα, πως ζητώντας του να σταθεί μπροστά στη μηχανή για τη φωτογραφία,
δεν ήξερε.
Αδιάφορο.
Πώς να κλείσεις μια τέτοια ζωή μέσα σ' ένα κομμάτι χαρτί;
Κι όμως τούτη η φωτογραφία η κιτρινισμένη
χωρίς χαμόγελα, χωρίς στολίδια και ωραία ρούχα
του θύμισε την φλόγα που έκαιγε,
που σώθηκε και πάει.
Πού χάθηκε η ζωή; που την πήρε λάθος;
(Ο κόσμος είναι εύκολος. ένας απλός παλμός)
………
Αδιάφορο.
Αύριο έχει δουλειά.

Το ποίημα "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ" του Χ. Μανωλάχη ανήκει στη συλλογή "Αντίρροπα Ποτάμια".

κάποιες μέρες ξημερώνουν με ανεξήγητη χαρά

*
*

*

*

*

*

*

απόψε πίνω Άνοιξη

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

άσπρο πάτο!!!

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
απόριψη

ένα παράθυρο

Ο πίνακας του Edward Hopper

''Kοιτάζω τα κτίρια που απλώνονται αντικριστά στις σιδηροτροχιές και αναρωτιέμαι ποιό παράθυρο να είναι δικό της. Σκέφτομαι τη θέα από εκείνο το παράθυρο και προσπαθώ να καταλάβω που θα μπορούσε να ήταν. Αλλά δε μπορώ ποτέ να θυμηθώ.

Ίσως να μη μένει πιά εκεί. Αλλά αν μένει, μάλλον θα ακούει ακόμα εκείνο τον ίδιο δίσκο του Burt Bacharach από την άλλη πλευρά του παραθύρου της.
Θα έπρεπε να έχω κοιμηθεί μαζί της;

Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα αυτού του διηγήματος.
Η απάντηση με υπερβαίνει. Ακόμα και τώρα, δεν έχω ιδέα.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα καταλαβαίνουμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν αφιερώσουμε, όση εμπειρία κι αν συγκεντρώσουμε. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω από το τραίνο ψηλά στα παράθυρα των κτιρίων εκεί που μπορεί να είναι και το δικό της. Το καθένα από αυτά θα μπορούσε να είναι το δικό της παράθυρο, μου φαίνεται κάποιες φορές, κι άλλες φορές σκέφτομαι ότι κανένα από αυτά δεν μπορεί να είναι το δικό της. Απλά υπάρχουν τόσο πολλά από αυτά.''

Το κείμενο από το βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι ''Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ εξαφανίζεται'' (ένα παράθυρο)



Δεν ρώτησα ποτέ σε ποιά ακριβώς οδό ζεις, σε ποιά γειτονιά, σε ποιό παράθυρο..
Θα μπορούσα και τώρα ακόμη να μάθω, στο όνομα κάποιας περιέργειας, ψάχνοντας το ονοματεπώνυμο σου σ ένα τηλεφωνικό κατάλογο, τι πιό εύκολο..

Αποφεύγω να προσδιορίσω τα σημεία σου.. θέλω να είσαι παντού.. πίσω από κάθε φωτισμένο παράθυρο.. κάποιες ερμητικά κλειστές κουρτίνες, το τρεμόσβημα μιάς τηλεόρασης, τους ψίθυρους κάποιας συνομιλίας, τους ήχους ενός cd κλασσικής μουσικής..

Κι όλη σου η κίνηση να πλανάται στον αέρα..
Κάθε νύχτα / μέρα..

στη δίνη του έρωτα

''Σ αγαπώ γιά εκατομύρια εκατομυρίων πράγματα, ρολόγια και βαμπίρ και βρώμικα νύχια και μπερδεμένες ζωγραφιές και όμορφα μαλλιά και ωραία μεθύσια και έκπτωτα όνειρα..'', έγραφε ο ποιητής Ντίλαν Τόμας στην αγαπημένη του Κέιτλιν ''...μπορείς να με διδάξεις να περπατάω στον αέρα, κι εγώ θα σε διδάξω να βγάζεις χαριτωμένους ήχους απ΄το πιάνο δίχως διόλου μουσική, θα έχουμε ένα κρεββάτι σε κάποιο μπαρ, και δεν θα έχουμε πεντάρα τσακιστή και θα ζούμε με δανεικά κι αγύριστα από άλλους..''.


Δεν ξέρω τι είναι όλο αυτό που σε κάνει στριφογυρίζεις αδύναμα γύρω από ένα πρόσωπο, να αναζητάς ένα μοναδικό σώμα, μία συγκεκριμένη κίνηση. Τι είναι αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι με ένα ιδιαίτερο τρόπο, και να δίνεις υπόσταση στα ασήμαντα. Χάνεις τον εαυτό σου, την αυτοεκτίμηση σου, την ισορροπία σου..
Ο αυτοέλεγχος σου είναι τόσο μακριά..
Αξίζει όλη αυτή η διαδικασία;
Γιατί;
Και ως πότε;
Ως το επόμενο πρόσωπο που θα βρεθεί στον δρόμο σου γιά να σε τυλήξει με το πάθος του..
Ως εκεί μόνο!

η φωτό του αμερικάνου φίλου μου Darin

49

ήταν γεμάτα όνειρα
πάθος
έρωτα
αγάπη
έμπνευση
δημιουργία
γέλιο
κλάμα
διασκέδαση
θέλω
παίρνω
δίνω
έκφραση
ΗαλήθειαΕίναιΠωςΔενΜουΈχειΛείψειΤίποτα
49 χρόνια γεμάτα με όλα αυτά που ήθελα :)

η φωτό ολόδικη μου..

το νησί των καταραμένων (shutter island)

O νους του ανθρώπου είναι απρόβλεπτος. Ποικιλία αντιδράσεων. Αδυναμία αντίληψης μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίωσης. Άλλωστε ποιός γνωρίζει τα αληθινά όρια τους; Την άμυνα που αναπτύσεις καθώς όλα γύρω σου διαλύονται; Όταν το μέσα σου καταστρέφεται;
Πότε ακριβώς αντιλαμβάνεσαι πως από ''κυνηγός'' έχεις μετατραπεί σε ''θύμα'';

Αν ποτέ μπορέσεις να πατήσεις το stop και να κάνεις replay, θα δεις εκείνο ακριβώς το λεπτό σημείο που προέβλεπε μία διαφορετική εξέλιξη. Τόσο λεπτό καμμιά φορά, όσο μιά κλωστή. Σχεδόν αόρατο.

Η ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο εξαιρετική. Η ατμόσφαιρα μυστηριώδης και δραματική. Φαίνεται πως ήμουν υποψιασμένη, γιατί από την μέση, ίσως και νωρίτερα, και μετά, η ταινία μου φάνηκε προβλέψιμη. Και σαν το σενάριο να είχε εμπνευστεί από διάφορες ταινίες που έχω ήδη δει. Πχ μου θύμισε πολύ το ''ένας υπέροχος άνθρωπος'', την αληθινή ιστορία του σχιζοφρενή Νος..

Και τελικά.. τι είναι καλύτερο, αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής λίγο πριν την λοβοτομή '' να ζεις σαν τέρας ή να πεθαίνεις σαν καλός άνθρωπος;''