ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας

Έ λοιπόν ναι.. χθες βράδυ βρέθηκα στην πρόβα τζενεράλε της θεατρικής ομάδας του δήμου Πυλαίας.
Άλλη αίσθηση το να μπαίνεις στα άδυτα των παρασκηνίων.

Θεατράκι ανοιχτό, καλοκαίρι γαρ και μικρό όσο και ζεστό. Το μπρίο και το ταμπεραμέντο να ξεπερνούν τα τετραγωνικά της σκηνής. Τα χρώματα να ξεχειλίζουν. Το ίδιο κι η αγωνία γιά την επόμενη μέρα.
Τα λάθη να επαναλαμβάνονται και να διορθώνονται με αποκορύφωμα ένα black out που από ότι έχω μάθει εξ αιτίας του άγχους συμβαίνει πάντα πριν τη μεγάλη μέρα της πρεμιέρας.

Εκεί, κάπου στις πρώτες κερκίδες, είναι σα να εισχωρείς κάτω από τα φουστάνια, τα παντελόνια και τα καπέλα των καλλιτεχνών. Χορεύεις και γελάς μαζί τους. Αγχώνεσαι και νευριάζεις. Θυμώνεις και μαλώνεις. Τσιτώνεσαι κι έπειτα αφήνεσαι και χαλαρώνεις.

Βραδιά δροσερή και φεγγάρι από πάνω να υπογραμμίζει τον υπόλοιπο φωτισμό. Ο ιδρώτας να παγώνει μέσα από την μπλούζα. Να χτυπάει το κινητό και να κάνεις πως δεν ακούς.

Κι η σκηνή να πλημυρίζει θέαμα και ρούχα εποχής. Πλούσιες πτυχές κι ακριβές δαντέλες. Κι όμορφη μουσική.

Ένα.. δύο.. τρία φύγαμε..

Απόψε και αύριο βράδυ, στις 9.00, στο θεατράκι πίσω από το δημαρχείο της Πυλαίας, από την θεατρική ομάδα του δήμου Πυλαίας, η κωμωδία του Εζέν Λαμπίς, ''ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας''.

Η παράσταση είναι δωρεάν, το μόνο ίσως που θα χρειαστεί να δώσετε είναι το χειροκρότημα σας.

Εγώ θα είμαι εκεί..