Thursday, July 08, 2010

σε άσπρο μαύρο

Απόψε, οι δύο άνθρωποι που έχω μέσα μου περπατούν ξυπόλητοι στην άσφαλτο. Έχουν φορά αντίθετη και σκιά που συμπτίπτει κάτω από το φως του ίδιου ήλιου. Μετρούν απώλειες. Καταγράφουν τον χρόνο. Θυμώνω με οποιαδήποτε αναφορά. Δεν δέχομαι να συμβιβαστώ. Μέχρι χθες ΔΕΝ.. σήμερα ΠΩΣ;

Εικόνες κολλημένες σε πλέξιγκλας και αναρτημένες με σπάγγο λεπτό.
Πρώτα είναι το φως. Διαπερνά το χαρτί και ακουμπάει στο βυθό των ματιών. Τώρα οι άνθρωποι μου είναι ένας! Οι χάρτινες εικόνες ουρλιάζουν μέσα από το νερό της βροχής. Χαρακώνουν τον αέρα.
Καθώς πέφτει το σούρουπο ανάβουν τα νυχτερινά. Κάτω από ένα φωτισμένο παράθυρο, είναι απλωμένο ένα λευκό φόρεμα. Σχεδόν το τρυπάει το φως. Φλέγεται! Θέλω να το σκίσω σε μικρά κομματάκια. Να το κάνω σκόνη που θα την εξαφανίσει η βροχή. Καίγομαι!

Βροχή και καφές. Ο αέρας κτυπάει με δύναμη μεταξύ τους τις ομπρέλλες από πάνω μας. Φασαρία πολύ. Κουβέντες κοριτσίστικες. Ένα φλας. Φως και πάλι.

Απόψε η θάλασσα είναι τόσο μακριά, κι η έρημος ατέλειωτη..
Κι ο χρόνος, αχ αυτός.. κάτσε του λέω.. κάτσε να τα πούμε λίγο.. μα πριν προλάβω να τελειώσω την κουβέντα μου..

*ακούγοντας το Fire

15 comments:

  1. ..πάντα κάτι μένει στη μέση,πρίν τελειώσει η κουβέντα..

    ακόμη κι αν έχει τελειώσει..

    φιλί+φιλί

    ReplyDelete
  2. @ anima

    ειναι γεγονος-φαινεται πως ειναι τοσο βιαστικες ολες οι κουβεντες, τοσο συντομες, πως να προλαβουμε να τα συνειδητοποιησουμε ολα αυτα μου λες; πως;)

    *πως εισαι;;;

    ReplyDelete
  3. δισυπόσαστο. ίσως όλοι είμαστε τόνοι γκριζου τελικά.
    άσε που μερικοί είναι πάνω από δυο ανθρώπους μαζί

    ReplyDelete
  4. @ tovenito

    θα ελεγα πως ολοι ειμαστε κυκλοθυμικοι.. ακομη και οσοι δυσκολα το παραδεχομαστε..

    και πεντε και εξι ;))

    ReplyDelete
  5. Δεν ξέρω πώς το ένιωσες εσύ, όταν όμως οι μέσα μου άνθρωποι γίνονται ένας, νιώθω υπέροχα.

    ReplyDelete
  6. @ loulita

    ενοειταιιιι..
    στην προκειμενη περιπτωση ομως του ποστ ηταν δυο..
    δυσκολη κατασταση..

    σημερα καλυτερα.. αραγε καταπιε ο ενας τον αλλον; συμβιβαστηκε με την παρουσια του;

    μα τι μαγικο κι αυτο να αναδυονται εκ της τεφρας..

    ReplyDelete
  7. Αυτό το "δεν δέχομαι να συμβιβαστώ" είναι ευχή και κατάρα μαζί.

    Κι αυτός ο χρόνος, μα πότε μας περίμενε ο χρόνος, εμείς περιμένουμε πάντα, να βιαστεί, να αργήσει ή να σταματήσει. Φιλιά

    ReplyDelete
  8. @ maximus

    να δεις τι ευχη και καταρα μαζι ειναι εκεινη η στιγμη της ζωης σου που πρεπει να συμβιβαστεις με τον χρονο..

    δυσκολο πολυ..

    και φοβαμαι πως ακομη πιο δυσκολα ερχονται..
    να συνηθισω μονο ;)))

    ReplyDelete
  9. φωτιά... σε καθετι μαυρο....

    ReplyDelete
  10. @ cook

    κι αν ειναι γεματο φως;;;)))

    ReplyDelete
  11. Ένα καλοκαίρι ήμουν για αρκετό καιρό στη Νίσυρο και όπως καταλαβαίνεις ξέχασα τι σημαίνει παπούτσια...
    Όταν επέστρεψα περπάτησα αρκετές φορές ξυπόλητη στην άσφαλτο όχι γιατί το ήθελα αλλά γιατί ξέχναγα να βάλω παπούτσια και συνήθως το θυμόμουν μέσα στο ψιλικαντζίδικο...
    Νομίζω ότι τότε πραγματικά ήμουν απόλυτα χαλαρή...
    Η φώτο είναι υπέροχη αλλά χρειάζεται διακοπές...λέω εγώ τώρα...
    φιλί

    ReplyDelete
  12. @ roundel

    ειναι φανερο ;)))

    ReplyDelete
  13. τότε δε θα είναι μαύρο!!

    ReplyDelete
  14. @ cook

    τιποτα δεν ειναι απολυτα μαυρο..

    ReplyDelete
  15. Πόσο καιρό έχεις ξαναρχίσει να γράφεις; Δεν κυκλοφορώ πολύ... καλά είσαι;

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...