.. είναι που τις νύχτες βάφω τα βλέφαρα με σκουριά και οι μέρες μου πλημμυρίζουν από μπλε κι αλμύρα..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Θαρρώ... πως πολλοί θα μπορούσαν να πουν το ίδιο... ίσως καλύτερα να αντιστρέφονταν οι όροι... ή ίσως να ισορροπούσαν κάπου... μεταξύ γαλάζιου, αρμύρας και σκουριάς...
ReplyDeleteΦιλί
Πανέμορφα
ReplyDeleteΛόγος και εικόνα!
@ οδοιπορε
ReplyDeleteσε σκεφτομουν ξερεις.. εχω ακομη το διλημα.. εκεινο που λεγαμε..
αλλα βλεποντας τις φωτογραφιες κλεινω μαλλον προς την απολυτη λατρεια..
στο ειπα, ειναι μαζοχισμος μα να δεις πως θα ξαναπαω;)))
*ισορροπημενα ειναι..
@ sotiri kanell.
ReplyDeleteχαιρομαι οταν αυτο που νιωθω βγαινει και εξω απο εμενα!
και καλα θα κάνεις!!!!!!!!!!!!!!
ReplyDeleteΕμένα ποιος θα με πάει στη Σαμοθράκη που τό ΄χω καημό...;
ReplyDelete@..sigmataf..
ReplyDeleteπου εισαι εσυ;;;;))))))))))
@ 3parties
ReplyDeleteελα να σε παω ;)))
και δικο μου ονειρο ηταν..
δεν εχω δει πιο ασχημο νησι..
εχει ομως και καποια πραγματα μαγικα..
...σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά...
ReplyDelete@ caesar
ReplyDeleteμ αρεσει που τα εχεις στο τσεπακι τα ομορφα λογια ;)))