Monday, August 09, 2010

μοιραία συνάντηση

δυο ζευγάρια σανδάλια, σώματα που κουμπώνουν, βλέμματα αγαπησιάρικα, στόματα ξελιγωμένα μετά τις εξερευνήσεις και τη θάλασσα, μια ζωγραφιά από σπιτάκια σκαλωμένα σ ένα βράχο, ο ήλιος που βασιλεύει σε τόνους του ροζ και του μωβ, ένα κομμάτι καθαρού ουρανού και μουσικές συνθέσεις φτιαγμένες μοναδικά για τέτοιες στιγμές..
*ακούγοντας το χαμόγελο της τζοκόντας κι εδώ κι εκεί
*η φωτογραφία από τη χώρα της Σαμοθράκης

18 comments:

  1. Είχα υπόψη μου τη ...σύντομη συνάντηση
    οι εικόνες, οι συναντήσεις και τα όμορφα τοπία είναι και οι μοναδικές μας αποσκευές στο ταξίδι του χρόνου...

    ReplyDelete
  2. μοιραια συναντηση ομορφων πραγματων, δε συμβαινει συχνα αυτο..

    ειναι πολλα που μπορουν να γινουν αποσκευες στο ταξιδι του χρονου..
    μ αρεσει οταν τα ανακαλυπτω..

    ReplyDelete
  3. Μοιραίο...Τι υπέροχη, απόλυτη λέξη. Τόσο απόλυτη όσο και η μουσική του Χατζιδάκι... (μου έδωσες έμπνευση για ανάρτηση...)

    ReplyDelete
  4. "Μοιραία συνάντηση"

    ήταν τίτλος ραδιοφωνικού σινερομάντζου, πολλά πολλά χρόνια πρίν..

    πρέπει να ήμουν 7-8 ετών!

    κάπως έτσι (θα) πρέπει να ήταν η εικονογράφηση του..

    πόσα χρόνια πίσω με πάς!!

    καλησπέρα :)

    ReplyDelete
  5. Καταπληκτικη φωτογραφια!!!! Και το χρωμα που σκεφτηκες να τονισεις πολυ καλη επιλογη!!!!!!

    Καλη εβδομαδα φεγγαρενια μου!

    ReplyDelete
  6. Χμμμμμμμμμμμμμ...
    Είδες που όλα τα μπορείς και τα μπορείς καλά;
    ;-)

    ReplyDelete
  7. δυό όμοια ζευγάρια σανδάλια,
    ο άντρας κοιτά μπροστά,
    η γυναίκα πίσω,
    τι άλλο χρειάζεται μια φωτογραφία;;

    σε φιλώ

    ReplyDelete
  8. τι υπεροχη φωτογραφια!!!
    τι υπεροχο αυτο που απεικονιζει...!

    ποσο μπορεις να ταυτιστεις με μιαν εικονα και ποσο να σε ταξιδεψει...;

    εισαι τοσο τυχερη που τοσο ομορφα αποτυπωνεις αυτα που βλεπεις...
    κι εμεις τυχεροι που αντικρυζουμε καποια απο αυτα μεσα απο σενα...

    σε ευχαριστω...
    αληθεια με ταξιδεψε!

    φιλια σου κοριτσακι νεραιδενια κι αγαπημενα!!!

    ReplyDelete
  9. @ kovo voltes

    μ αρεσει να δινω εμπνευση και να παιρνω βεβαιως!

    ReplyDelete
  10. @ ευρυνοε

    εγω παλι μονο το ''σπιτι των ανεμων'' θυμαμαι.. μα τοοοσο παλια πια ;)))

    ReplyDelete
  11. @ dee dee

    καλησπερα κατερινα ;)

    ReplyDelete
  12. @ asteroid

    ασε.. μη ξυνεις πληγες.. εε ενταξει καλουτσικα.. οχι οπως τα σκεφτομουν.. αλλα ειπαμε.. εμεις οι καλλιτεχνεςςς ;)))))

    ReplyDelete
  13. @ naiada

    μαλλον εγω ειμαι τυχερη που εχω αναμνησεις μεσα απο αυτη τη στιγμη..

    ReplyDelete
  14. Ωχ, το σπίτι των ανέμων ήταν με τον Λαμπίρη.. χαχα

    κοίτα τι θυμάμαι..

    η μοιραία συνάντηση είναι πολύ αμυδρή ανάμνηση..

    προσπαθώ, προσπαθώ, αλλά μόνο τον τίτλο θυμάμαι..
    είναι σοβαρό λές;)

    ReplyDelete
  15. @ ευρυνοε

    που να ξερεις τι συνειρμους εχει το δικο μου το μυαλο με το σπιτι των ανεμων.. ααα ναι και το ''μεινε κοντα μου αγαπημενη''

    τι χρονια ρε ευρυνοε..
    σαν ενα ονειρο που περασε κι εσβησε..
    σα να μη υπηρξε ποτε το τοτε, και μονο η φαντασια μου που με ξεγελα..

    ααα ειπα δε θα μελαγχολησω..____

    ReplyDelete
  16. Όταν κουμπώνουν τα σώματα ...οι καρέκλες παίρνουν το χρώμα τους! Κινηματογραφική φωτογραφία, θα μπορούσε να είναι αφίσα! :))

    ReplyDelete
  17. @ radio marconi

    πολυ μου αρεσε οπως το ειπες.. θα συμπληρωσω πως οταν κουμπωνουν τα σωματα ολα ειναι υπεροχα και μαγικα ;)))

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...