Friday, October 01, 2010

κουβέντες εσωτερικές

Έχω ξεχάσει τον τρόπο να στέλνω mail, τα περισσότερα ποιά τα λέμε στο inbox. Επίσης έχω ξεχάσει να μιλάω με φωνή.
Μερικές φορές μου θυμίζω εκείνες τις βουβές ταινίες εποχής. Φοράω καπελάκι, και κρατάω ένα τσιγάρο στο χέρι. Στην παγωμένη σκηνή, το τσιγάρο μοιάζει ατελείωτο, στην πραγματικότητα είναι δυό που συνοδεύουν τη γεύση του καφέ.
Όρθιος. Ο καφές λέω όρθιος από εδώ και στο εξής, ή περπατητός, χαζεύοντας βιτρίνες, τη θάλασσα, τα αυτοκίνητα, τον κόσμο που περνάει κατά μεγάλες ομάδες τα φανάρια των κεντρικών διαβάσεων.
Συναντήσεις πολλές και εκθέσεις σε διάφορα σημεία της πόλης. Έχουν κάνει φουσκάλες οι πατούσες μου. Η ταινία συνεχίζεται βουβή.
Νομίζω πως τόσο λίγο δε μιλούσαμε ποτέ άλλοτε. Δεν αρκούμασταν στο τόσο λίγο ποτέ άλλοτε.
Κάνει ψύχρα και τα γυμνά μου μπράτσα αναζητούν εκείνη την βαμβακερή λευκή ζακέτα, τα απογεύματα μετά από το ''κισμέτ'' που κρύβεται στο κέντρο του μεγάλου δωματίου του σπιτιού μου.
Είναι Οκτώβρης!

16 comments:

  1. Αρκούμαστε στο τόσο λίγο? Γιατί άνθρωποι όπως εσύ, εγώ, άλλοι τόσοι πνιγόμαστε απο το τόσο λίγο? Κακό πράγμα η συνήθεια με αυτή τη μορφή...Η άρνηση μας μόνο μπορεί να μας γλυτώσει...
    υ.γ. καφές στο χέρι, στο όρθιο, εξαιρετική βόλτα...

    ReplyDelete
  2. @ κοβω βολτες

    ολα σιγα σιγα αλλαζουν μορφη.. εμεις, οι αλλοι, ο τροπος που.., τα θα.. τα δεν.. τα μη..

    *θα σου ελεγα να παμε αλλα..

    ReplyDelete
  3. Ένα στριφτό τσιγαράκι, ότι πρέπει για την ψυχρή δροσιά του φθινοπώρου.

    ReplyDelete
  4. @ ηλιογραφε
    στο μπαλκονι;)))

    ReplyDelete
  5. Ωραίο σκηνικό! Υποδέχεσαι με άνεση τον Οκτώβρη...

    ReplyDelete
  6. Επανέρχομαι...Δεν πειράζει να αλλάζουν. Να σου αφήνουν κενό πειράζει, να μην είσαι γεμάτος με όσα έγιναν και άλλαξαν...Ε, να την κάνουμε τη βόλτα ρε φεγγαράκι...Γιατί όχι??

    ReplyDelete
  7. πόσο πολύ δίκιο έχεις!
    αυτός ο διάολος μας έχει αποξενώσει..
    ώρες ώρες θέλω να το σπάσω, αλλά μετά σκέφτομαι τις συνέπειες από την στέρηση και το μετανιώνω.
    σε λίγο θα κάνουμε και παιδί σε αυτό το ινμποξ!

    ReplyDelete
  8. μμμμ...

    Η μαμά τί λέει;

    ReplyDelete
  9. @ caesar

    φοβαμαι πως δε με ψυχανεμιζεσαι καθολου ;((((

    ReplyDelete
  10. @ kovo voltes

    αν πω πως δεν ειμαι γεματη θα ειναι ψεμα..

    καποια μερα θα παμε ναι ;)))

    ReplyDelete
  11. @ tovenito

    ασε που δεν υπαρχουν ποια τα ουσιαστικα.. μας κουραζαν και τα εχουμε εξαφανισει ;))

    δλδ ευτυχως που προλαβα να κανω παιδια με τον παραδοσιακο τροπο ;)))))))))))

    ReplyDelete
  12. @ οδοιπορε

    χεχεχε γυρισα πισω και διαβασα ξανα ολο το κειμενο και παλι ομως δε καταλαβα ;)))))))

    ReplyDelete
  13. αληθεια φεγγαρενια μου ποτε σταματησαμε να μιλαμε...;
    τα μεηλ...τα like...τα chat...ολα βοηθησαν στο να μη λεμε πολλα λογια...
    να μη ξεχασω το χαχαχαχ...γραμμενο παντα γιατι ο αλλος δεν σε βλεπει...

    ολα τωρα φαινονται πολυ γελοια...

    σε φιλω πολυ!
    καλο μηνα!

    ReplyDelete
  14. @ naiada

    ετσι λεω κι εγω..
    αν και πολλες φορες αγανακτω..

    ReplyDelete
  15. Οι φίλοι τα παράθυρα της ψυχής μας.Τα γέλια τους και οι φωνές τους.Τα μάτια τους που πήραν άλλο χρώμα.Η προσμονή τους....Ολα μπαίνουν σιγά-σιγά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΑΛΙ ΑΡΧΗ..

    ReplyDelete
  16. @ jo

    ειναι εκπληκτικο το ποσες φορες μπορουμε να ξεκινησουμε απο την αρχη..

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...