Sunday, January 02, 2011

εκείνο το μικρό κοριτσάκι

Aν στα επτά μου,  ή στα οκτώ ή στα δέκα,  ήμουν τόσο έξυπνη,  δραστήρια και με έντονη προσωπικότητα,  ώστε να πάω σε ένα συμβολαιογράφο και να του δώσω εντολή,  σαράντα χρόνια μετά να μου παραδοθεί,  ναι σ εμένα την ίδια,  ένα γράμμα,  που έγραψα τότε,  και αφορούσε το πως ήθελα τον εαυτό μου στο μέλλον,  θα υπήρχε με γράμματα καλλιγραφικά μία και μόνη λέξη..  ''τέλεια''..

Στην πορεία,  αν έμαθα κάτι,  ήταν πως το ιδανικό δεν υπήρχε.  Άνοιξα κύκλους και τους διεύρηνα πάντα με μεγάλες προσπάθειες,  κυνηγούσα το τέλειο μα δε το έφερα βόλτα ποτέ.  Από τους πιό απλούς ως τους πιό σύνθετους,  οι κύκλοι μου άνοιγαν,  άνοιγαν και μετά έσκαγαν σα εκείνες τις σαπουνόφουσκες που βλέπουμε να φτιάχνουν φυσώντας το ειδικό εργαλείο,  στους παιχνιδότοπους τα παιδιά. 

Κι αν είχα τη δυνατότητα να δω τον εαυτό μου του σήμερα σ ένα μαγικό γυαλί τότε ;
Το πιό πιθανό θα ήταν πως δε θα το πίστευα.  έλεγα πάντα,  πως για μένα,  η ζωή θα κάνει την εξαίρεση,  πως θα είναι πιό γλυκιά,  πιό καταδεκτική,  πιό μαλακή!
Δεν θα μπορούσε σ εμένα να συνέβαινε αυτό,  ή εκείνο,  αφού ήμουν ένα extra συναισθηματικό κι ευαίσθητο πλασματάκι,  σαν η κυρά ''ζωή'' να ήταν μια μαμά κι εγώ το χαιδεμένο της!

Όπως επίσης δε θα πίστευα τους τοίχους που θα έβλεπα να έχω κτίσει γύρω μου.  Την υπομονή,  την προσμονή,  την επιμονή, και καμμιά φορά τον εγωισμό. 
Την τρέλλα μου και την θλίψη μου.  Τις υπερβολές μου.  Τον κυκλοθυμισμό μου. 
Τις κακές μου στιγμές.  Τα όσα και τους όσους έχω απορίψει.

Το μόνο που ίσως θα ήταν από τότε προβλέψιμο,  κάτι που μάλλον το πήρα κι από τους δυό μου γονείς,  είναι το να μπορώ να κρατάω δυνάμεις στα δύσκολα.  Να μη τα κοιτάω κατάματα τόσο,  ώστε να με παίρνουν από κάτω.  Να γλυκαίνω τις όποιες στιγμές μου.  Να σηκώνομαι και να ξαναπέφτω για να ξανασηκωθώ.  Να θέλω να ουρλιάξω και να ηρεμώ με μια ταινία.  Με μια σκέψη ευχάριστη.  Να πατάω όσο χωρούν τα πόδια μου και να μην με ενοχλεί αυτό!

Δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως φαίνονται.  Περνάμε δύσκολους καιρούς.  Κι αν ακόμη διατηρούμε τις δυνάμεις μας σε προσωπικό επίπεδο,  είναι όλοι εκείνοι γύρω μας που χρειάζονται την βοήθεια μας,  που μελαγχολούν και πέφτουν,  και μετά έρχεται η μιζέρια που δεν την επιτρέπω,  όσο μπορώ,  ούτε στον εαυτό μου ούτε στους ανθρώπους που αγαπώ.

Φτιάχνω όμορφες εικόνες για να τις βλέπω όταν θλίβομαι και να αισιοδοξώ.  Κι αν ακόμη έχω πέσει τόσο που δεν βλέπω μπροστά μου,  τις κρατάω για να είναι το πρώτο που θα αντικρίσω μόλις σηκωθώ. 

Ίσως τελικά,  εκείνο το μικρό κοριτσάκι,  των επτά,  οκτώ ή δέκα χρόνων να ήθελε όταν μεγαλώσει να μου μοιάξει έστω μόνο σ αυτό.  Ίσως να ένιωθε περήφανο,  ίσως και να με ζήλευε λιγάκι!

27 comments:

  1. Συνέχισε έτσι, μόνο αυτό μπορώ να σου πω. Να νιώθεις, να ζεις!!!
    Και να πέφτεις για να ξανασηκωθείς!!
    Και να ελπίζεις και να μοιράζεις την ελπίδα σου και σε όλους τους υπολοιπους γύρω σου.
    Συνέχισε....

    ReplyDelete
  2. @ sweetruth

    ο καθε ανθρωπος εχεις χιλιες δυο πλευρες σωστα;

    ποτε ετσι, ποτε αλλιως ή αν θελεις και ετσι και αλλιως..

    ReplyDelete
  3. ...και να του ψιθυρίσεις (του κοριτσιού "σου") πως οι πιο Ωραίοι άνθρωποι,πέφτουν και σηκώνονται!Και πως μετά από κάθε τέτοιο πέσιμο,όλο και ¨ομορφαίνουν"...

    Φιλιά κοριτσάκι...

    ReplyDelete
  4. Αυτό το μικρό κοριτσάκι είναι ακόμη μέσα σου ζωντανό. Και νιώθει περήφανο και για πολλά άλλα να'σαι σίγουρη. Μη το αφήσεις ποτέ μόνο του. Πότε έτσι, πότε αλλιώς όπως λες όλα κυλάνε...Και το πέσιμο, αποκτά πολύχρωμες διαστάσεις όταν ξανασηκώνεσαι ;)

    ReplyDelete
  5. Πολύ τρυφερό... Υπέροχο κέιμενο.

    ReplyDelete
  6. @ agrampeli

    λες να μη το ξερει;)

    ReplyDelete
  7. @ κοβω βολτες

    οι δυο τελευταιες σου προτασεις αποδιδουν απολυτα την πραγματικοτητα..

    ReplyDelete
  8. @ δειμε

    υπαρχει βεβαια παντα και η αλλη πλευρα ;)

    ReplyDelete
  9. χμ..

    πολύ τροφή για σκέψη!

    τώρα που το λές, μάλλον χαίρομαι για την μέχρι τώρα πορεία μου..
    συνεσταλμένος όσο δέν παίρνει απο μικρός..
    μεγάλωσα και τώρα μπορώ να πώ οτι έκανα αυτά που ήθελα και περισσότερα, στη ζωή μου..
    απο παιδί μετρούσα το περι-εχόμενο και όχι το περι-τύλιγμα..

    πάντα λάτρης της Γνώσης και της Σοφίας..
    πάντα απομονωμένος στον μικρόκοσμο μου, έμαθα να πέφτω και να σηκώνομαι, να πεινάω και να το σκέφτομαι σαν Μύηση..
    ακριβές στιγμές..

    συλλογή εμπειριών..
    τί καλύτερο;

    μονάκριβα δώρα της Ζωής..

    ασπασμοί σε ένα όμορφο μέτωπο :)

    ReplyDelete
  10. Εκείνο το κοριτσάκι θέλει μόνο να του κρατάς το χέρι...κι αυτό απλά θα συνεχίσει να σ'αγαπά,φεγγαρένια μου!

    ReplyDelete
  11. Ακόμη έτσι είσαι...
    ακου που σου λέω...
    ήταν και η πρώτη μου εντύπωση όταν σε είδα! :)))

    ReplyDelete
  12. @ ευρυνοε

    φανταζεσαι ομως εαν εστελνες ενα γραμμα στον εαυτο σου τοτε με σκοπο να το παραλαβεις σημερα τι μπορει να εγραφες; ε;;;)))

    ReplyDelete
  13. @ ψυχη μου

    μ αγαπαει λες ε;
    σιγουρα δεν ειναι πολυ μα πολυ θυμωμενο;)

    ReplyDelete
  14. @ φαραωνα

    ;)))
    αυτη ειναι η πρωτη εντυπωση οσων δε με γνωριζουν καλα ;)

    δυστυχως οι καταστασεις μας ''ψηνουν'' με αλλο τροπο..

    αληθεια εσυ τι γραμμα θα εστελνες στον εαυτο σου τοτε;)

    ReplyDelete
  15. τελειότητα δεν υπάρχει φεγγαρένια μου, όπως όλοι κάποια στιγμή διαπιστώνουμε.
    απλά ο κόσμος μοιάζει στα μάτια των παιδιών ιδανικός, όταν αυτά δε μεγαλώνουν με προβλήματα, και μέσα σ'αυτόν τον κόσμο μπορούν να δουν και τον εαυτό τους ιδανικά.

    κάνεις πολλά πράγματα που αγγίζουν την τελειότητα φεγγαρένια. ζωγραφίζεις ωραία, φωτογραφίζεις ωραία κι έχω διαβάσει θαυμάσια κείμενά σου.

    οι δυσκολίες που συναντάμε είναι πάντα το αντιστάθμισμα της χαράς μας.
    και το να παλεύουμε σημαινει πάντα ένα πράγμα : είμαστε ζωντανοι


    Καλή χρονιά!

    (σορρυ που αργησα λιγο...ελλειψει ιντερνετ)

    ReplyDelete
  16. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας εκείνο το μικρό παιδί που είμασταν κάποτε...

    ReplyDelete
  17. Γιατί δεν πας σήμερα σε έναν συμβολαιογράφο; Ποτέ δεν είναι αργά...

    Χρόνια πολλά και καλή σου χρονιά.

    ReplyDelete
  18. @ μελιαν

    ευστοχο το σχολιο σου, χρονια πολλα και καλα!

    ReplyDelete
  19. @ σκρουτζακο

    τι ομορφες ευχες !
    απλα ανταποδιδω, απο καρδιας ;)

    ReplyDelete
  20. @ caesar

    ειμαι πολυ περιεργη να δω την ταινια που εχει ενα παρομοιο θεμα, με τη Σοφι Μαρσο ;)))

    ReplyDelete
  21. @ τελευταιε

    δυσκολο θα ελεγα..
    να εκμυστηρευτω ολους τους φοβους μου;

    και αραγε 10 χρονια μετα θα εχω διαθεση να διαβασω κατι για μενα;

    *στα υπ οψιν

    ReplyDelete
  22. φυσικά και την είδα τη ταινία!
    Μόλις εχθές, ήταν εύστοχη με απίστευτα εικαστικά όπως και στο "αγάπαμε αν τολμάς" το οποίο αν δεν έχεις δει να το δεις επειγόντως! Μου άρεσε πολύ πολύ!

    Τώρα για σένα και το μικρό κοριτσάκι των παιδικών σου χρόνων...είναι όμορφο να αναγνωρίζεις ότι μετά από μια μεγάλη πορεία είσαι σε ένα σημείο έστω κοντινό σε αυτό που θα ήθελες σαν παιδί να γίνεις! Ακόμα πιο όμορφο να μπορείς να ομορφαίνεις τις στιγμές σου και να τις αποτυπώνεις! Αυτό είναι μαγεία...

    υ.γ.Je t'aime

    ReplyDelete
  23. @ roundel

    ειμαι εγω κοντα σ αυτο που ισως ονειρευομουν τοτε;

    μα στο μυαλο μου υπηρχε το ιδανικο, το τελειο..
    τελεια μαμα
    τελεια νοικοκυρα
    αγαπημενη γυναικα
    λεφτα, καριερα κλπ

    που ειναι ολα αυτα μου λες;;;

    ReplyDelete
  24. εγω το αγαπησα αυτο το κοριτσακι βλεποντας το τροπο που κραταει ψηλα το κεφαλι και βαδίζει χωρις φοβο,(τουλαχιστον ορατο...)αναλαφρα πατώντας,μα σταθερά...τελικα αυτο δεν ειναι που μετρά στο δρομο της ζωης μας?
    καλη,ειρηνική,φωτεινή,τυχερή χρονια!
    ΥΓ΅ασε που ξετρελλαθηκα με τα ροζ καλτσακια!

    ReplyDelete
  25. @ cook

    ;))))
    απο τις πιο αγαπημενες μου φωτογραφιες..

    ReplyDelete
  26. Καλή χρονιά και καλώς σας βρίσκω στον μπλογκοχώρο. Μου θυμίζεις το βιβλίο '' Ο λύκος της στέππας'', στο οποίο, αν και ο ήρωας ήταν ένας μεσήλικας, ωστόσο υπήρχε η περίοδος της ζωής του που νόμιζε πως τα γνώριζε όλα, ή μάλλον αυτό που πίστευε ήταν και το σωστό και ξαφνικά ο Λύκος μέσα του ηρέμησε και άρχισε πραγματικά να απολαμβάνει τη ζωή με τις γλυκειές και πικρές γεύσεις της... Ένα μεσήλικας λοιπόν με εφηβικά ένστικτα δεν διαφέρει και πολύ από από μία γυναίκα η οποία μπορεί και να αποτελεί τη μετενσάρκωση ενός κοριτσιού...

    ReplyDelete
  27. @ μαβια κουφεταρια

    μου αρεσε τοσο πολυ οπως το εθεσες..

    μα ολοι μας εχουμε εναν ανικανοποιητο λυκο μεσα μας, και μαλιστα πιστευω πως καποιοι θα ζουν ως την τελευταια τους στιγμη μαζι του !

    οπωσδηποτε ειναι το ιδιο ;)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...