το ροζ που άλλαξε μορφή

Σήμερα,  παρ όλο τον ήλιο που γλύφει από το πρωί το παραθυρό μου,  έχω ανάγκη από κάτι πουπουλένιο,  μαλακό και ροζ,  κάτι ζεστό περίπου σαν εκείνα τα παραμύθια με τους πρίγκηπες και τις πριγκίπισσες που διάβαζα παιδί..
Ψάχνοντας συνειδητοποίησα πως έχει εκλείψει αυτό το χρώμα από τα πράγματα που αγοράζω τον τελευταίο καιρό,  κόκκινα πολλά,  πράσινα,  μωβ,  μαύρα,  γκρι  σε ροζ τίποτα..

Μετά σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που είναι γύρω μου και μ αγαπούν είναι πολύ ροζ,  ίσως κι η ίδια η  η αγάπη να έχει αυτό το χρώμα,  κυρίως όταν είναι ανιδιοτελής και δίνεται με τρόπο φυσικό και αυθόρμητο και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..

Και πως δεν υπάρχει πιό ροζ από μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση μ' αυτούς τους ανθρώπους,  που σε έχουν αποδεχτεί όλα αυτά τα χρόνια όπως είσαι,  που δεν προσπάθησαν ποτέ να σε αλλάξουν,  που δεν πάτησαν ποτέ επάνω στις αδυναμίες και τις στραβοτιμονιές σου,  που σε θαυμάζουν και στέκονται στο πλάι σου,  όταν είσαι στα ψηλά,  αλλά κι όταν πέφτεις στα πατώματα,  που δεν χρειάστηκε να σου πουν ποτέ εξώφθαλμα ψέμματα για να φανούν στα μάτια σου,  ούτε κρύβονται πίσω από βαρύγδουπες έννοιες,  γιατί είναι αυτό που είναι,  αισθάνονται αυτό που αισθάνονται και ούτε ντρέπονται για αυτό και επειδή ακριβώς δε νιώθουν ''λίγοι'',  δεν είναι εγωιστές,  δεν σε καταπιέζουν και δεν προσπαθούν να σε προσαρμόσουν στα δικά τους καλούπια..

*στη φωτογραφία κάτι κόκκινο..  μια που το ροζ μου άλλαξε μορφή ;)))