της στιγμής

κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι γίνομαι τόσο μικροσκοπική,  όπως στο παραμύθι που η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων είχε πιεί το μαγικό υγρό..
και γύρω μου προβάλλονται σε μεγέθυνση όλα τα πράγματα που έχω κατά καιρούς φτιάξει με τα χέρια μου..  σχεδόν απειλητικά..

και το κρύο τεράστιο,  και το πεντάλεπτο χιόνι που χάζευα το μεσημέρι πίσω από το τζάμι μ έκανε να βγάζω κραυγές χαράς..  μετά έκρυψα το πηγούνι μου στο μάλλινο με τα χρώματα..

επί εικοσιτέσσερις ώρες πάνω από 100 άνθρωποι μου εύχονταν χρόνια πολλά..  τους πιό πολλούς τους αγαπώ πολύ κι ας μη τους ξέρω..  τι παράξενοι καιροί,  να αγαπιόμαστε πολύ όταν δε γνωριζόμαστε..

πόσο πιό περίεργες μπορούν να γίνουν οι σχέσεις; πόσο ακόμη μπορούν να διαφοροποιηθούν;