Αυτό που φοβάμαι, είναι οι μαχαιριές πίσω από την πλάτη κι αυτή η επιμονή αποδοχής κι επιβεβαίωσης.. το ψεύτικο χαμόγελο που σβήνει μετά το τέλος της συνάντησης κι αυτό το συνεχές αράδιασμα του ''εγώ'' και των ''επιδόσεων''..
Αυτό που χαίρομαι, είναι οι άνθρωποι που έχουν να δώσουν και μη με ρωτήσεις πως τους αναγνωρίζω, φωτεινά σημάδια.. που φωνάζουν από μακριά..
Που να τους βρεις όμως τέτοιους ανθρώπους, σπανίζουν...
ReplyDeleteτελευταιε μου, σπανιζουν αλλα υπαρχουν και μαλιστα λαμπουν σα τα διαμαντακια στην αμμουδια..
ReplyDeleteολοι ζητανε αλλα κανεις δεν δινει..
ReplyDelete@ siren girl
ReplyDeleteεξαρταται απο το γιατι..
Οι άνθρωποι οι διαφορετικοί, με άποψη, με προσωπικότητα, έχουν καταντήσει σπάνιοι... Ή εστώ υπάρχουν αλλά κρύβονται πίσω απ'τους γοργούς ρυθμούς της πόλης.
ReplyDeleteτους ισοπεδωνει η καθημερινοτητα και ο ανταγωνισμος sarper..
ReplyDeleteη δεύτερή σου παραγραφος περιγράφει αυτούς, που ο καθένας με τον τρόπο του, μας διοικούν, μας κυβερνούν
ReplyDeleteη τρίτη τους ανώνυμους, που ευτυχισμένοι ζουν ανάμεσά μας
και μακάρι να τους συναντάμε στο δρόμο μας!
από τους άλλους...κράτα αποστασεις...
Αυτους τους ανθρωπους κι εγω σαν φαρους τους ειχα παρομοιασει καποτε. Τους βλεπουμε και απο μακρυα οταν χρειαζεται :)
ReplyDeleteΚαλη εβδομαδα!!