ακινησία

Δεν μπορούσε να προσδιορίσει σε τι διέφερε αυτός ο Δεκέμβρης.  Αρκέστηκε στο ότι ήταν απλά αλλιώτικος.  Τα φώτα των αυτοκινήτων και τα εξωτερικά στολίσματα των σπιτιών μουρμούριζαν μεταξύ τους με βεβαιότητα για λίγα λεπτά,  όσο στο φανάρι κρατούσε το κόκκινο και γρήγορα χώριζαν για να σκορπίσουν εδώ κι εκεί χωρίς όμως να απομακρύνονται από το κάδρο.
Τα δέντρα είχαν γυμνωθεί και το κρύο έκανε τους περιπατητές να χώνουν τα χέρια τους βαθιά στις τσέπες.  Μερικές νιφάδες στροβιλίζονταν εκστατικά λίγο πριν να βρουν το ίδιο τέλος.

Μπερδεύτηκε για μια στιγμή και νόμισε πως ήταν σε ένα δωμάτιο με εκθέματα ζωγραφικής και πως είχε σταθεί μπροστά σε ένα πολύ όμορφο πίνακα.  Τίποτα δεν έμοιαζε με αληθινό.  Υπήρχε ότι ακριβώς έπρεπε να υπάρχει αλλά τίποτα δεν έμοιαζε να περιμένει κάτι γιατί ο χρόνος είχε παγώσει στο μπογιατισμένο πανί.

Ας επρόκειτο για το πιό μικρό.  Το πιό ασήμαντο.  Η προσμονή κρύβει μέσα της την κίνηση. Η βεβαιότητα την ακινησία.  Και το φετινό Χειμώνα η πόλη όλη έμοιαζε παγωμένη  /  παραιτημένη  /  κουρασμένη,  ακίνητη.

Η μόνη εξήγηση που έβρισκε λογική ήταν πως οπωσδήποτε κάπου πολύ μακριά,  έπρεπε να έχει συμβεί κάτι που δε συνέβει.  Κάτι είχε σταματήσει την γλυκιά ρευστότητα των πραγμάτων. Κάτι που δε μπορούσε εύκολα να προσδιορίσει..  ή μήπως;