σημειώσεις

Tότε ήταν που σε γνώρισα;  Δεκαετία του '80.  Τα πρώτα Χριστούγεννα.  Τότε το ''Χ'' το γράφαμε κεφαλαίο.  Το προφέραμε παχύ.
.  
Το '80 λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που πρόσεξα τους αριθμούς.  Πρώτη και τελευταία.  Το ''8'' και το ''0''.  Ολοστρόγγυλα.  Καθαρά δίχως αμφιβολία.  Τα ερωτηματικά αφορούσαν μόνο το νεαρό της ηλικίας.  Πως ο κόσμος ήταν σαν ένα κουτί που δεν είχε ανοίξει ακόμη.  Και πως θα ήταν άραγε όταν θα άνοιγε!


Λίγο πριν έρθεις,  είχα βαρεθεί να είμαι μόνη.  Είχα αγοράσει ένα ριχτό κόκκινο φόρεμα με μεγάλες τσέπες και εξώραφα γαζιά.  Μετά βρήκα τους  αριθμούς μου και τους έκρυβα..  το ''8''  και το ''0''.  Είχα δάχτυλα ευλίγιστα  και τους έριχνα,  μια στη μια τσέπη και μια στην άλλη. 
Αγαπούσα το σχήμα τους.  Την υφή τους.  Τις μέρες που κυλούσαν σα βώλοι το ένα δίπλα στο άλλο.  Τις νύχτες που κρυφά ακουμπούσαν μεταξύ τους.  Κανείς δεν είχε ιδέα.  Όλοι έβλεπαν δυο απλά αριθμητικά στοιχεία.  Εγώ τα άκουγα.  Ψιθύριζαν ατέλειωτα. Φιλιόντουσαν. Χωρίς πάθος.  Ήρεμα. Σα να ήταν από πάντα εκεί.  Σα να είχε πάρει το ένα το χέρι του άλλου και να περπατούσαν μαζί σε μια πόλη που μόλις άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της.  Που φτιασιδονόταν για να γίνει όμορφη και αξιοπρόσεχτη.  Που γέμιζε με ''καλούδια''..


Έπαιζαν και μαζί τους έπαιζα κι εγώ.  Τρύπωναν σε δυο βαλίτσες και ταξίδευαν.  στις κουκέτες των πλοίων.  Στα παράθυρα των τραίνων.  Στις σταγόνες τις βροχής που έσκαγαν με δύναμη στην άσφαλτο.  Στα κύματα της θάλασσας.  Στα σοκάκια των νησιών.


To ''8''  και το ''0''..  άλλοι αριθμοί,  τόσο ποτέ δε μ απασχόλησαν..