i 'm happy

Xθες βράδυ,  ανάμεσα σε δυό ποτήρια κρασί κι πολλά τσουγκρίσματα,  ειπώθηκε η εξής ευχή:  ''σ΄αυτούς που μας πόθησαν και δε μας κατέκτησαν''

Σήμερα,  αυτό το ποστ θα το αφιερώσω σ΄αυτούς που μου έκοψαν την καλημέρα αλλά παρ'  όλα αυτά κυκλοφορούν εδώ μέσα,  με διαβάζουν,  με παρακολουθούν και με ακολουθούν.

Ναι ναι,  υπάρχουν κι αυτοί.  Οι λεγόμενοι μουλωχτοί και ολίγον ζηλιάρηδες..  απόλυτα ανασφαλείς!  Αυτοί που κοιτούν από μακριά.  Τι κάνεις,  με τι ασχολείσαι,  πως κινείσαι.  Αν μπορούσαν να καταπιούν την αύρα σου,  ή τέλος πάντων αυτό που νομίζουν ως αύρα σου θα το έκαναν.

Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν βουβοί στη σκιά σου..  φοβούνται να φανερωθούν και παρουσιάζονται ως αδιάφοροι απέναντι σου.

Θα ήθελα να τους ψιθυρίσω στο αυτί αυτό που είχα διαβάσει κάποτε πως οι ζωές των άλλων μας φαίνονται πάντα πιο ενδιαφέρουσες ποτέ όμως δεν είναι.
Επίσης πως ακόμη κι αν κόψεις τα μαλλιά σου στο ίδιο μήκος με τα δικά μου,  ακόμη κι αν αποκτήσεις ότι έχω, ποτέ δεν θα είσαι ''εγώ''  που σημαίνει πως πάντα θα είσαι ένα βήμα πίσω.  Και πως είμαι χαρούμενη..  ναι είμαι πραγματικά χαρούμενη κι αυτό δε μπορεί ούτε να το αμφισβιτήσει ούτε να μου το αντιγράψει κανείς..

καλημέρες!

στον καναπέ ενός cafe

Οι σχέσεις,  είτε φιλικές είτε ερωτικές ξεκινούν πάντα και καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο.  Και εξηγώ..  αρχικά,  βλέπεις αυτό που θα ήθελες να δεις μαζί με αυτό που θέλει να προβάλλει ο άλλος.  Στην πορεία ο καθένας ανοίγει σιγά σιγά τα χαρτιά του κι έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν άλλο χαρακτήρα που στην καλύτερη περίπτωση σε αφήνει αδιάφορο και στη χειρότερη σου δημιουργεί μικρά προβλήματα.

Καθόμασταν εχθές στο γωνιακό καναπεδάκι ενός γνωστού cafe στο κέντρο,  ζεστή ατμόσφαιρα,  καπνός και διάχυτη η διάθεση για κουβέντα.  Η φίλη μου μου μιλούσε για μία φίλη της για ώρα.  Ήταν σχεδόν το κεντρικό θέμα της συζήτησης. '' Τότε έπρεπε να κάνει αυτό και δεν το έκανε''..  ''μου πήρε τηλέφωνο παρεξηγημένη γιατί δεν έκανα το άλλο''..  ''της τηλεφωνώ και δε το σηκώνει''..

Την άκουγα,  νομίζω πως με τους περισσότερους φίλους μου περισσότερο ακούω παρά μιλάω αλλά στο τέλος θα πω αυτό που αισθάνομαι.
''Εγώ,  της είπα όταν έβγαλε όλα τα απωθημένα από μέσα της,  θα είχα φύγει εδώ και καιρό.  Δεν μ' ενδιαφέρουν οι δήθεν φιλίες.  Ή περνάω καλά με κάποιον και δε μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις ή όχι''
''Να φύγεις,  μου απάντησε,  αλλά να πας που;  Αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι που θα σου δημιουργήσει παράπονα.  Μένεις εκεί και το διαχειρίζεσαι.  Τουλάχιστον έτσι δεν είσαι ποτέ μόνος''

η κόκκινη ομπρέλλα

Nα κάτι τέτοιες μέρες σα κι αυτή ήταν που έπαιρνε ανάποδες στροφές το μυαλό του.  Αργία σου λέει,  μέρα ξεκούρασης αλλά αυτός ήταν χωρίς δουλειά τον τελευταίο καιρό.  Μέρα για τραπεζώματα και παρέα αλλά αυτός όσο θυμόταν τον εαυτό του ήταν μόνος. Όλα του φαίνονταν βουνό και πιό πολύ εκείνη.  Ή μάλλον η σχέση του μ΄εκείνη.  Κι αν ήθελε να γίνει λίγο πιο ειλικρινής και πιο συγκεκριμένος,  η εμμονή του μ΄εκείνη.

Κάτι τέτοιες μέρες,  ερχόταν αντιμέτωπος με την αλήθεια.  Εκείνη δε βοηθούσε σε τίποτα.  Κάλυπτε πρόσκαιρα κάτι κενά που μετά αποκτούσαν διπλές και τριπλές διαστάσεις.  Στον εαυτό του δεν έδινε απαντήσεις.  Ίσως γιατί δεν έμπαινε στη διαδικασία να κάνει ερωτήσεις.  Το ''πως'' το ήξερε.  Το ''γιατί'' αγνοούσε.  Συνήθεια,  εξάρτηση ήταν λέξεις που είχαν περάσει πολλά χρόνια πριν από το μυαλό του.  Χάιδεψε το μουσάκι του.  Του φάνηκε σα να χάιδευε τα μαλλιά της.  Πέρασε τη γλώσσα γύρω από τα χείλια του.  Είχαν ακόμη τη γεύση της.  Εκείνο το φιλί που του θύμιζε πάντα Ντουανό.  Και Κάπα.  Είχαν κάτι κοινό αυτές οι δύο εικόνες.  Κάτι που δε μπορούσε εύκολα να προσδιορίσει.

Ή μάλλον ναι.  Ακριβώς αυτό.  Κτύπησε με μια γρήγορη κίνηση τα δυό δάχτυλα του δεξιού χεριού.  Και στις δύο εικόνες που είχε στο μυαλό του,  υπήρχε ένα φιλί.  Ένας άνδρας και μια γυναίκα.  Και πού ήταν το περίεργο;  Μια μικρή βόλτα να κάνεις και συναντάς τόσα ζευγάρια να φιλιούνται.

Όμως εδώ συνέβαινε κάτι άλλο.  Το ανδρικό χέρι κρατούσε τη μέση του κοριτσιού.  Κι αυτό,  το κορίτσι,  ήταν ολότελα παραδομένο.  Αυτό ήταν το κοινό και στις δύο ασπρόμαυρες εικόνες.  Η απόλυτη παράδοση και συγχρόνως μια ευχαρίστηση που σ΄έκανε να χαμογελάς.  Και να ζηλεύεις.

Αυτό ήταν που του πρόσφερε κι αυτή.  Σαν ένα ποτήρι φυσικός χυμός.  Απογείωση.  Ενέργεια.
Απορούσε πως δε μπορούσε να το καταλάβει ο φίλος του.  Να αυτός που μιλούσαν μαζί προχθές.  Και του έλεγε την ιστορία.  Εκείνος τον άκουσε προσεκτικά και του είπε πως όλο αυτό ήταν σαν ένα κατακόκκινο μπάλωμα στο γκρίζο ολόμαλλο παλτό του.  Και πως αυτός πραγματικά δεν έμπαινε στον κόπο όχι μόνο να ξοδέψει χρήματα για ένα καινούργιο αλλά ούτε καν να κάνει μια προσπάθεια,  να χαζέψει ένα περιοδικό μόδας ή να επισκεφτεί έναν ράφτη.

Κοίταξε έξω από το παράθυρο του.  έβλεπε στη διασταύρωση των οδών Δημητρίου Γούναρη με Εγνατία.  Την είδε να περπατά με τα λεπτά της τακούνια στο φαρδύ πεζοδρόμιο.  Έβρεχε.  Ο ήλιος στη δύση του.  Θυμήθηκε και κοίταξε εκεί που είχε αφήσει βιαστικά την κόκκινη ομπρέλλα της την ώρα που την πήρε στην αγκαλιά του.  Την βρήκε στην ίδια θέση.  Την άρπαξε στα χέρια του κι έτρεξε στο ασανσέρ.
Θα την προλάβαινε πριν περάσει το μεγάλο δρόμο απέναντι..

κάποτε στην Ανατολία

Oι αργοί ρυθμοί είναι σπάνιοι στις μέρες μας,  όσο και απολαυστικοί.  Το κάθε λεπτό αποκτά διπλάσια υπόσταση κι έχεις όλο το χρόνο να ταξιδέψεις στην έρημο σαν μια περιπλάνηση στο σκοτεινό μεδούλι της ανθρώπινης συνείδησης.


Της δικής σου συνείδησης.  Αν βέβαια αντέχεις να φτάσεις ως εκεί.  Η αλήθεια είναι χείμμαρος που καμμιά φορά σε πνίγει.  Η άρνηση της πραγματικότητας,  άμυνα αλλά όχι για πολύ.   Πόσο έχεις συμβάλλει σε καταστάσεις που δεν θα συγχωρούσες τον εαυτό σου;  Και μετά τις ενοχές τι;  Ακολουθεί ποτέ η κάθαρση;  Προσωπική και κοινωνική!

Τούρκικη ταινία σε σκηνοθεσία του Νουρί Μπιλγκέ Τσειλάν,  μια καλλιτεχνική πλευρά των γειτόνων μας που πρέπει να γνωρίσουμε.

ο θεός της οργής

Έχει συμβεί σε όλους μας!
Πόσες φορές έχουμε κρυφτεί πίσω από ένα χαμόγελο ευγένειας;  Πόσες φορές θέλουμε να πούμε κάτι, να διαφωνήσουμε,  να ξεσπάσουμε και να εκτονωθούμε και δε το έχουμε κάνει;
Και τι γίνεται όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας;  Γιατί κανένα συναίσθημα δε μπορεί να κρυφτεί για πολύ.  Δυό τρεις γουλιές αλκοόλ,  μια στιγμή αδυναμίας αρκούν για να επέλθει η τελική και ίσως πολυπόθητη έκρηξη..

Πολύ ωραία ερμηνεία και από τους τέσσερις πρωταγωνιστές,  η Κέιτ Γουίνσλετ και η Τζούντυ Φόστερ είναι ούτως ή άλλως αγαπημένες μου.
Μια ταινία του Ρομάν Πολάνσκι καθ' όλα θεατρική,  δυό ζευγάρια που προσπαθούν να λύσουν μια διαφορά που προέκυψε μέσω των παιδιών τους και η όλη κουβέντα τους η οποία ξεκινά ήρεμα και καταλήγει σε ξέσπασμα οργής σε ένα δύωρο που δεν σ΄αφήνει να κοιτάξεις το ρολόι κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό!

σα τσιγάρο

Όταν έχεις φίλους καλούς σου αφιρώνουν όμορφα τραγούδια.. το καλύτερο μου! Πολλές φορές λυπάμαι πολύ που οι πιο αγαπημένοι μου φίλοι, οι άνθρωποι που μ' έχουν και τους έχω νιώσει κι έχουμε μοιραστεί χιλιάδες πράγματα είναι σκορπισμένοι σε άλλες πόλεις.. μακρινές.. σε όλους αυτούς λοιπόν.. καλό σαββατοκύριακο!




 

έρωτας ξανά

Λέγαμε λοιπόν πως ο έρωτας σε κάνει να χάνεις την αξιοπρέπεια σου..  είναι μια περίοδος που συγχωρείς τα πάντα στον εαυτό σου αλλά και στον άλλον..  τίποτα δε δείχνει λάθος αρκεί να είμαστε μαζί..  εσύ κι εγώ..  το κέντρο του κόσμου..

Τι γίνεται όμως όταν όλη αυτή κατά τα άλλα μαγευτική κατάσταση φτάσει στο τέλος της;
Συνήθως ο ένας από τους δυό δίνει το τέλος,  ο άλλος ίσως ακόμη διεκδικεί.  Όμως ο χρόνος δείχνει ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη ευκαιρία.  Την ημερομηνία λήξης την έχουμε περάσει προ πολλού.
Μετά τι;
Θυμός;
Αποδοχή;
Όλα τα στάδια είναι μπροστά σου.  Παλεύεις,  κολυμπάς και το ξεπερνάς.  Και το αποδέχεσαι.  Και το μόνο που θέλεις είναι αυτός ο άλλος που υπήρξε κάποτε το κέντρο της ζωής σου να είναι φίλος σου.  Να συνεχίσει να είναι ο άνθρωπος που εκμυστηρευόσουν τα πάντα κι αυτός σε καταλάβαινε.  Δεν υπήρξε ποτέ κάποιος που να του πεις τόσα πολλά για σένα και να σε καταλαβαίνει τόσο πολύ.

Και μετά ξυπνάς από το όνειρο.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει,  γιατί έχει αλλάξει όπως έχεις αλλάξει κι εσύ κι όπως καθημερινά αλλάζουμε όλοι μας.
Και κυρίως..  γιατί μπορείς να αποδεχτείς τα πάντα, όπως π.χ  ένα καινούργιο πρόσωπο στη ζωή του,
αλλά δε θα μπορέσεις ποτέ να αποδεχτείς ότι εξ αιτίας αυτού του ανθρώπου έβγαλες προς τα έξω εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που ποτέ δεν ήξερες και που στην πορεία μίσησες.
Γιατί πάντα στο πρόσωπο του θα βλέπεις αυτό..  κι οι άμυνες που προβάλεις εξ αιτίας αυτού του γεγονότος είναι που σε κάνουν ψυχρό,  εγωιστή και  κυνικό..

Σωστά;

bonnie

έρωτας

Έρωτας είναι όλη αυτή η κατάσταση που σε γοητεύει,  παθιάζει,  αποδιοργανώνει.
Έρωτας είναι η εμμονή σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Ημερομηνία λήξης είτε σύντομη είτε διαρκείας.
Λησμονιέται με το πέρασμα του χρόνου.

Εκτός κι αν εγώ έχω θέμα μνήμης..
ή αν δεν έτυχε να ερωτευτώ ποτέ..

τις αναμνήσεις τις συλλέγουμε, δεν τις μοιραζόμαστε ποτέ

Aπογοητεύτηκα..
Πρώτα απ' όλα επειδή μου έχετε στερήσει τα σχόλια σας..  να υποθέσω πως δε σας έκανε εντύπωση κάτι;  ούτε ένα ''κλικ'';

Προσωπικά νιώθω ότι διάβασα ένα γεμάτο βιβλίο το οποίο όμως δε με γέμισε.  Τουλάχιστον όχι με τις εικόνες και τα συναισθήματα που θα ήθελα.
Κάτι άλλο περίμενα και ξέρω πιά πως αν δε το πάρεις αυτό από τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου δεν περιμένεις να το πάρεις στις τελευταίες..

Υπογράμμισα αρκετά κομμάτια του,  τίποτα όμως τόσο σημαντικό για να το μεταφέρω εδώ..

Κλείνω με την τελευταία φράση ''τις αναμνήσεις τις συλλέγουμε,  δεν τις μοιραζόμαστε ποτέ'' και περιμένω τα σχόλια σας..

οι δύο αδελφές από την Πράγα

η φωτογραφία από την dee dee (ευχαριστώ)


Μόλις έχω μπει στο κεφάλαιο 8 σελ. 66.  Πολλές αναφορές σε τίτλους κινηματογραφικών ταινιών και βιβλίων..  παραμένει η ωραία ατμόσφαιρα,  οι λεπτομερείς περιγραφές,  οι σκληρές παρομοιώσεις,  η αναφορά στον Αύγουστο του ΄68 και την Πράγα..

Μου λείπει ο ουσιαστικός χρόνος,  με ταλαιπωρεί και ένα κρυολόγημα οπότε το καταπίνω λίγο αμάσητο το βιβλίο.  Δεν θα γράψω κάτι άλλο,  σας αφήνω να το κάνετε εσείς..  ενώ θα προσπαθήσω να το φτάσω στο τέλος,  στα διαλείματα μου,  στα όποια τέλος πάντων..



Θα μεταφέρω εδώ τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια της summertime (πολύτιμες σκέψεις ευχαριστώ πολύ)

1)  καλημέρα.
κεφάλαιο 4
ΜΑ ΕΓΩ ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΖΗΣΩ σελ.40


Κατ Στήβενς
http://www.sansimera.gr/biographies/133
και μουσική
http://www.youtube.com/watch?v=1RH1p1iFc40&feature=related

2)  κεφάλαιο 5

και μία ανατροπή.
λογοτεχνική;
στη σελίδα 49 λέει
" αλλά δεν είχα την παραμικρή διάθεση να γνωρίσω τον εαυτό μου"
ουπς!


στην ίδια σελίδα - 49- λέει το δικό του Ιανίκουλο 
έχει κάποια σχέση με τον Ιανό
απ τον οποίο βγαίνει και τ όνομα Ιανουάριος;
μήπως μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει;

3)  κεφάλαιο 6

Stabat Mater - Pergolesi.
Ορατόριο του G.B. Pergolesi (Ο Τζιοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι έζησε μόνο 26 χρόνια (1710-1736). Αλλά στη σύντομη ζωή του πρόφτασε να συνθέσει μουσική εξαίσιας ομορφιάς και μεγάλης ποικιλίας, από τη φημισμένη κωμική όπερά τουLa serva padronaως το σπαρακτικό Stabat Μaterτου, τις δύο κορυφαίες στιγμές της δημιουργίας του.)που βασίζεται σε έναν από τους συγκινητικότερους θρησκευτικούς ύμνους που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα, το ίστατο η Μήτηρ (Stabat Mater),
Λατρευτικό ποίημα του μεσαίωνα προς την παρθένο που θρηνεί μπροστά στο σταυρό.


http://www.youtube.com/watch?v=yGOweCpPxpg&feature=related

4)  σελ. 55

ντρεσάρω (ρήμα) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :ντρεσ (γαλλ. λ. dresser = εκπαιδεύω, ανατρέφω) -άρω] εκπαιδεύω κάποιον με αυστηρότητα και πειθαρχία.

black coffee

Κάνει κρύο.  Κάνει πολύ κρύο.  Τόσο που σκέφτεσαι πως αν βγεις έξω,  όσο καλά και να ντυθείς θα παγώσει η ανάσα σου.  Το ότι χιονίζει ανεπαίσθητα δε το συζητώ.  Αυτό λέγεται ''γκαντεμιά''  κι εγώ προσπαθώ να βλέπω τα θετικά..

Αυτή την εβδομάδα περιτριγύριζαν διάφορα τις σκέψεις μου,  με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου ούτε χρόνος ούτε διάθεση για διάβασμα..  θέλω όμως να το διορθώσω αυτό μέχρι το σαββατοκύριακο ώστε να αναρτήσω κάτι σχετικό με τα κεφάλαια 4, 5 και 6..

Είμαι σίγουρη ότι το έχετε διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο ήδη,  αλλά κάντε λίγο υπομονή και ταξινομήστε τα σχόλια σας ώστε να σας προλάβω κι εγώ..

εε πσιτττττ  φωτογραφίες είπαμε..  που είναι;

σας αφήνω μ ένα τραγούδι που μου χάρισε φίλος στο f/b
''black coffee''