Περιφερόμουν στο σπίτι, ήμουν μόνη, είχε δροσιά. Τελευταία μέρα του Αυγούστου. Σε ένα μικρό τραπέζι στο χωλ, πάνω στο καφέ μάρμαρο υπήρχε ένα τηλέφωνο. Άτονο μπεζ γυαλιστερό, με καντράν και νούμερα, και καλώδιο κοντό, χοντρό και στριφογυριστό. Χτύπησε, περπάτησα γρήγορα από το μέσα δωμάτιο, το σήκωσα.
Η φωνή σου ήρεμη, καθόλου ανταγωνιστική. Πιάσαμε την κουβέντα, ήξερα τι θα πεις πριν να το πεις. Μου έκανε εντύπωση που δε θέλησες να με φέρεις σε αμυντική θέση. Τόσο όμορφα ένιωσα που μαζί με την κουβέντα βάλθηκα να συγυρίζω γωνιές του σπιτιού. Πως τριγυρνούσα, μ' ένα τηλέφωνο που ήταν σταθερό δε πολυκατάλαβα.
Τη φωνή σου όμως τη θυμάμαι καθαρά, ίσως γιατί μαζί μου, ποτέ δεν ήσουν έτσι!
Πώς μπορεί μια φωνή, ο τόνος της, η διάθεση της, να κάνει τα σταθερά να μετακινούνται ε?...;)
ReplyDelete*μ'αρέσει πολύ το νέο 'ρούχο' του μπλογκ σου...
Κομμάτια μας έκανες :( !Καλή βδομάδα!
ReplyDeleteΦιλάκια!!!
@ κοβω βολτες
ReplyDeleteξερεις, αν κατι εχω ζηλεψει πολυ ειναι αυτο, και μη νομιζεις οτι υπαρχουν πολλοι που το διαθετουν.. εναν δυο να βρεις εισαι καλα!
*αφου ντυθηκαμε και ξεντυθηκαμε πολλες φορες και σκισαμε και καποια κοστουμια, νομιζω κι εγω πως το τελευταιο μας επεσε θαυμα :)))
@ Λια
ReplyDeleteστη ζωη, μαθαινεις να μη γινεσαι τοσο ευκολα κομματια ;)))
καλημερα