''Ανοιχτοί'' λόγω διακοπών

Aν γλυτώσεις από την κατάθλιψη,  αρχίζεις τις επινοήσεις.  Φίλοι με σπίτια κάπου.  Έξοδα ένα με το χώμα.  Μια θάλασσα κοντά και στα υπόλοιπα ασκητική ζωή.  Με μια παρέα που θα σκότωνες να μην ήσουν με καμμία άλλη και τα μάτια καρφωμένα στο πλοίο,  στη γραμμή του ορίζοντα.  Χαλασμένα ρολόγια,  ελάχιστα ρούχα,  απλωμένος χρόνος και σπαταλημένος στον καλό καιρό.  Όχι σαν διάλειμμα από κάτι,  αλλά σαν συνέχεια.  Για πολλούς αυτά ακούγονται σαν παραδοχή της ήττας.  Λευκή πετσέτα και μια τρύπα να κρυφτούμε.  Άφραγκοι και παραιτημένοι.  Κατ' αρχάς υπάρχουν και καιροί που θα ζούμε ηττημένοι.  Δεν είναι κάτι καινούργιο.  Όμως παραδέξου πως η νίκη και η ήττα είναι από τις πλέον σχετικές έννοιες.  Και σπανίως διακρίνονται απ' έξω.  Τις εμπεριέχεις.  Είμαστε κράματα,  και μόνοι μας νοηματοδοτούμε τις λέξεις.  Είσαι ήττα ή νίκη,  ανάλογα με την αποφαση που ανεβαίνει στα μάτια σου.

*

Κάθε χρόνο και λιγότεροι διακοπές.  Κάθε χρόνο και περισσότεροι πλακωμένοι από νούμερα που δεν βγαίνουν,  από καθημερινότητες που έχουν γίνει πλακούντες.  Όμως βλέπω πως υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός διαχωρισμός.  Εκείνοι που παλεύουν με τις νέες συνθήκες σα να τις ζούσαν από πάντα,  κι εκείνοι που αδυνατούν να ξεμπερδέψουν με το παρελθόν και σκαλώνουν συνέχεια σε μια σύγκριση με τις παλιές ωραίες μέρες,  που τους ματώνει,  δίχως καμμία ελπίδα να βγουν νικητές.


Οδυσσέας Ιωάννου
Μισές κουβέντες
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία