Μοναδική μου επανάσταση ήταν δυό ονόματα, τόσο σημαντικά για μένα και τα δυό, και μια αγάπη, τόσο σημαντική για μένα εκείνη η αγάπη.
Δεν κατάφερα να πάω πιο μακριά, ακόμη και το γραφείο ήταν τόσος δρόμος, όσο να κάπνιζες ένα τσιγάρο, από το σπίτι.
Και τώρα το σπίτι είναι ένα κουτί χωρίς παράθυρα, αναγκαίο, συμβατικό, πιεστικό κουτί.
Κι οι κινήσεις μου όλο και πιό αργές.. όλο και πιό αργές..
Κουτή!
ReplyDeleteΗ ζωή είναι μπροστά!
:)
@ ολιγιστε
ReplyDeleteμα δεν το αμφισφητω
ουτε το ενα αναιρω ουτε το αλλο :)
καλημερουδια!
Το καλό με τα κουτιά, είναι ότι τα πας όπου θες.
ReplyDeleteΝα χαμογελάς πάντα κοριτσάκι μου γλυκό!
Καλό απόγευμα σου εύχομαι να έχεις, γεμάτο χρώματα και όμορφες στιγμές.
@ marina
ReplyDeleteή που κλεινεσαι / χανεσαι μεσα τους :)
τα κουτια κρατουν αναμνησεις , καλες η κακιες αναλογως τι επιλεγεις να βαλεις μεσα..
ReplyDeleteΕπισης τα περνεις τα πας οπου θες, σε αλλα μερη ομορφα.. μοναδικα ταξιδια, να τα γεμισεις αλλες ισως πιο σημαντικες αναμνησεις.. για το μελλον..
Σε φιλω
@ siren girl
ReplyDeleteμου ηρθαν στο νου τα σαλιγκαρια που κουβαλουν το σπιτι τους μαζι οπου κι αν πανε..
εφτιαχνα πολλα τετοια κουτια κατα καιρους κι απο οτι θυμαμαι ολο ομορφες αναμνησεις μαζευα, ειδικα καποτε
τωρα πολυ απλα, τα κουτια μου περιεχουν λιγο απ ολα :)
καλο βραδυ!
ReplyDeleteΤα κουτιά δεν αλλάζουν σχήμα φεγγαράκι, μπορούν όπως όμως είπαν και οι προλαλήσαντες να αλλάξουν εμφάνιση,, θέση κτλ.
Για μένα όταν ένα κουτί σε πνίγει, άλλαξε το μέσα του, ή βγες έξω από το κουτί πριν...ξε-κουτι-άνεις!!!
Όσον αφορά το πρακτικό του θέματος, στις μεγάλες μου κλεισούρες μέσα στο δικό μου κουτί και για να καταπολεμήσω την κατάθλιψη άλλαζα πάντα εποχιακά τη διακόσμηση! Ναι, άλλα μαξιλάρια το καλοκαίρι από το χειμώνα, άλλο χρώμα κεριά στο τζάκι, χρυσοκόκκιναξεραμμένα φύλλα που μάζευα από το πάρκο σαν ερχόταν το φθινόπωρο,ενέργειες τύπου βγάζω αυτό το στεφάνι που κρέμεται στο τζάκι και κρεμώ αυτόν τον πήλινο χαρταετό γιατί έρχεται άνοιξη, βγάζω αυτές τις φωτό που είναι χειμωνιάτικες και να, βάζω στις κορνίζες φωτό από καλοκαιρινές μας διακοπές κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν είναι γελοίο, εμένα πάντα με βοηθούσε!
Α! Και αν το κουτί της ψυχής σου έχει υπερχειλίσει, απλά πέτα κάποια πράγματα πια. Καιρός είναι!
Τα φιλιά μου!
ΥΓ: Ο παππούς μου έφτιαχνε κάτι τέτοια χάρτινα χελιδόνια σαν και τούτο της φωτογραφίας σου, με την ίδια ευκολία που οι περισσότεροι φτιάχνουν βαρκες. Ποτέ δεν έμαθα πως το έκανε, έφυγε ξαφνικά και έμεινα με την απορία. Πολύ ωραία και η φωτογραφία λοιπόν της ανάρτησής σου, μου ξύπνησε αναμνήσεις...
ReplyDelete