Kάθομαι απέναντί σου και σου μιλάω. 3.32 τα ξημερώματα, άυπνη νύχτα. Ο ανεμιστήρας στο φουλ και σε επιλογή περιστροφής. Σαφώς και δεν μ΄ακούς. Τόσο διαφορετικές προσωπικότητες στην πίεση του ''μαζί''. Από ανάγκη, από συνήθεια, από βολεψιά, από συμβιβασμό. Λένε ότι όλα στη ζωή είναι από τύχη. Έτυχε να γίνει αυτό, έτυχε να γίνει τ΄άλλο και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κάτι προέκυπτε κάθε φορά, μα ήθελε μαστοριά να το τυλίξεις. Και τ΄άφηνες να γίνει μεγάλο. Μετέωρο. Είμαστε κι εμείς οι γυναίκες με χίλιες δυό σκέψεις στο κεφάλι, ποιά να πρωτοβάλουμε μπροστά.. Είστε κι εσείς οι άντρες αιώνια μωρά, όπου αγκαλιά κι όπου ντάντεμα. Είναι κι η καθημερινότητα που στραγγαλίζει ότι τολμήσει να την αγγίξει. Ένα χάδι και κάποιος να το πιστέψει, ένα γέλιο και κάποιος να το ακούσει. Κι η Χαρά τόσο σπάνια που πονάει.
Νομίζω πως απόψε, χωρίς κλειστά βλέφαρα θα φτάσω στο πρωί..
Αυπνίες είχα κι εγώ...
ReplyDeleteΤριγύριζα σε blogs και χάζευα διάφορα..
Τώρα βέβαια κουτουλάω από τη νύστα γιατί ξύπνησα νωρίς, αλλά που θα πάει, θα κοιμηθώ λιγάκι...
Καλημέρααα:-)
ειναι μια εμπειρια αυτου του ειδους οι βραδιες ;)
ReplyDeleteΠολλές φορές η αϋπνία σώματος καταδεικνύει την ανάγκη να μείνει ξύπνια και να μην κοιμηθεί άλλο η ψυχη μας... τι λες και συ, φεγγαράκι μου; Ίσως το είναι σου να σού στέλνει σημάδια...είσαι αρκετά εξ-ύπνη για να τους δώσεις σημασία; :)
ReplyDeleteΜου αρέσουν οι μικρές κοφτές φράσεις στα κείιμενάκια σου (καλά για τις φωτογραφίες, δεν το συζητώ) και η φράση εδω, περί στραγγίσματος απο την καθημερινότητα, πολυ δυνατή...Ωστόσο εμείς θα βάλουμε πείσμα και θα πάμε κόντρα σε όλο τον οδοστρωτήρα, τι λες;;;
Τα φιλια μου
@ dreams
ReplyDeleteοσο θυμαμαι τον εαυτο μου αντισταση κραταω..
φιλια!