μπλε

Mε παγώνει η ίδια σου η ανάσα,  το ίδιο σου το άγγιγμα..  ο τρόπος που με πλησιάζεις,  η σχέση που θέλεις να δώσεις ανάμεσα στο δικό μου σώμα και το δικό σου.
Οι σκέψεις μου πολλαπλασιάζονται και γεμίζουν το κεφάλι μου και δεν ξέρω αν σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι τι θα καταλάβεις κι αν έχει πια αξία να καταλάβεις.  Τις αξίες πιστεύω ότι ο καθένας μας τις έδωσε εκεί που νόμιζε ότι έπρεπε,  ή βόλευε.  Εγώ εδώ,  εσύ εκεί..  Το ''μαζί'',  δίχως πρόσωπο και δίχως αίμα..  Μάσκες σιωπής.  Μια σιωπή σχεδόν συνωμοτική,  θαρρείς και κάποια στιγμή χωρίς λέξεις την συμφωνήσαμε..  σχεδόν δεδομένη την θεωρήσαμε..  μια ακαμψία νεκρική,  σιωπηλή και δεδομένη..


Καμμιά φορά τα βράδια,  όταν πέφτω νωρίς για ύπνο,  σε φαντάζομαι,  πλυμμένο κι αρωματισμένο να περνάς εκείνη την είσοδο..  και τρελαίνομαι..  όχι γιατί αυτό θα ήθελες εσύ..  αλλά γιατί εγώ ''τότε'' αποδέχτηκα το να μην έχω θέληση εγώ..

Δεν ξέρω πως καταφέρνουμε και γινόμαστε ακριβώς αυτό που κάποτε μας ανατρίχιαζε και μόνο στη σκέψη!