Δεν ξέρω πως γίνεται κι όταν τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια φεύγουν μέσα από το κεφάλι μου, παίρνουν μαζί τους κι όλες τις συναισθηματικές λέξεις..
Ήταν ένα πρωινό που ξύπνησα γεμάτη όνειρα ύπνου, αυτοτελείς ιστορίες που ήθελα να μεταφέρω εδώ αλλά στάθηκε αδύνατο.. κάθε που ξεκινάω, σβήνω..
Ο Σεπτέμβρης κατά τα άλλα έχει ένα χαμόγελο και μια αισιοδοξία.. λάμπει..
Τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια??? Φεγγαράκι μου με τρομάζεις...χαχαχα Γλυκός Σεπτέμβρης, ελπιδοφόρος
ReplyDelete*υπέροχες φωτό και η κεντρική και της ανάρτησης ;)
σε τρομαζω;
Deleteγιατι παρακαλω;)
φιλια!
Είναι σπάνιο να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής καθαρά την ουσία της απλότητας.Τότε πιστεύω η ζωή η ίδια σου χαμογελά.Όμορφο Σεπτέβρη εύχομαι.
ReplyDeleteμα δινεις χαμογελο=παιρνεις χαμογελο
Deleteμακαρι παντα ετσι
επισης!
Ωχ!
ReplyDeleteΚαι γω το παθαίνω αρκετές φορές!
Αλλά ίσως έχει κ τη θετική του πλευρά η όλη φάση: διατηρείται η μαγεία στη θύμησή μας βαθιά. Ίσως πάλι κ όχι...
Καλό μεσημέρι.
μα η γραφη ξορκιζει τις μνημες, ισως μαζι και αυτη τη μαγεια που λες.. ειναι ενα feedback που μας προσγειωνει ισως;
DeleteΕίναι και κάποια όνειρα που απλά... δε θέλουν να μεταφέρονται. Θέλουν να μένουν μόνο δικά μας! Θα έχουν τους λόγους τους μάλλον... ;)
ReplyDeleteΚαλό φθινόπωρο!
ετσι λεω κι εγω.. ετσι το δικαιολογω
Deleteμενουν μεσα μας και σβηνουν αργα..
επισης :)