λάθος στιγμή

κρυώνω ακόμη και κάτω απο πολλά σκεπάσματα και μια ζακέτα χωρίς να έχω πυρετό..  έλεγα στην Α.  πως έχω περίπου ένα χρόνο να πάθω αυτό που ονόμαζα αλλά δεν ήταν ''κατάθλιψη''.  Όμως λίγο,   αυτές τις μέρες,   ένιωσα πάλι αυτη την αίσθηση..  σα να ήμουν σε ένα τούνελ αλλά σα να το συνειδητοποίησα με το που έβγαλα το κεφάλι μου έξω από αυτό..  και σαν μόλις να ξαναβγήκα στη ζωή και στον κόσμο και να φοβάμαι μήπως δεν μπορέσω να βγω ολοκληρωτικά..  που όμως πριν να ολοκληρωθεί αυτός ο φόβος μου εγώ είμαι ήδη έξω..
Υπήρξαν εποχές που με κατάπιαν.  Και που εγώ μου έδωσα το δικαίωμα να κοπώ σε χιλιάδες κομμάτια..  μέχρι που άρχισα να φωνάζω πως δεν θέλω άλλο αίμα να τρέχει άφθονο ανάμεσα από τα μπούτια μου και είπα φτάνει,  είπα με θέλω ολόκληρη κι άρχισα να με μαζεύω χιλιοστό χιλιοστό κι από τότε έχουν περάσει χρόνια και πονάω με κάθε άγγιγμα στο καθ' ένα από αυτά τα απειροελάχιστα κομμάτια.
Όταν φοβάσαι ή που μαζεύεις τα πόδια σου ή που σαν κι εμένα κλωτσάς με όση δύναμη κι ας μην ξέρεις τι κλωτσάς.  Καμμιά φορά νομίζεις ότι είσαι στη θάλασσα και παλεύεις με τα κύμματα και καμμιά φορά τα κύμματα είσαι εσύ κι η αναμέτρηση με την άλλη πλευρά του εαυτού σου. Τι θέλει αυτή η άλλη πλευρά;  Και ποιός της επιτρέπει να υπάρχει και να έχει λόγο και εξουσιοδότηση να μιλάει για πάρτι σου;
Αυτοκαταστροφή είναι όταν κάνεις κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργεί η λογική αλλά η παρόρμηση και δεν μπορείς να σκεφτείς ότι αυτή η πράξη θα σου προκαλέσει πονοκέφαλο,  ή κρίση πανικού ή τρέμουλο σε όλο σου το σώμα και θα σε ρωτούν ''θές τσιγάρο'';  και θα το πέρνεις χωρίς σταθερή κίνηση και θα τραβάς την πρώτη ρουφηξιά αλλά το μυαλό σου και το σώμα σου θα είναι ξύλινα σε σχέση με την όλη κατάσταση που θα είναι τόσο δύσκολη που θα θες απελπισμένα να τελειώσει αλλά οι άλλοι θα ρουφάνε όλο κι ακόμη λίγο από σένα που σύρθηκες κι έπεσες γεμάτος λάσπη στα χώματα.
Μερικοί άνθρωποι δεν σε ακολουθούν.  Τραβούν το δικό τους δρόμο,  με σκέψη ή χωρίς,  με ωριμότητα ή χωρίς δικό τους πρόβλημα..  Με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις σημείο επαφής..  μόνο που όταν το καταλαβαίνεις είναι πια αργά..  είναι σαν το μήλο που το τρως με τη φλούδα του και άπλυτο και στο τέλος νιώθεις στο στόμα σου την πικράδα του φαρμάκου που το έχουν ραντίσει.  Αυτό που σε ενώνει μαζί τους είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου..  αυτό που ΘΑ ήθελες..  αυτό που κάποια στιγμή έβαλες στόχο..  λάθος στόχο..  λάθος ανάγκη..  λάθος στιγμή..