ανεκπλήρωτοι πόθοι

Δεν το έχω πει ποτέ..  αυτό το ''θέλω να επιστρέψω σε εκείνη την άλλη εποχή''  δεν το έχω πει ποτέ. Μπορεί να θυμάμαι,  μπορεί να νοσταλγώ μα να κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι εκεί πίσω..  ποτέ!
Θέλω να πω κουβέντες αλλά μοιάζω να έχω καταπιεί βράχο,  κι οι βράχοι είναι για τους στίχους..  τι όμορφα που μου το λες και γελάμε και μετά το ένα αστείο φέρνει το άλλο και ξεχνιέμαι για λίγο..  για λίγο..  μετά κάτι φουντώνει ξανά μέσα μου και θέλει η ψυχή μου να τρυπήσει το δέρμα μου και να πεταχτεί έξω..  κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι..  αφού τίποτα δεν μοιάζει να είναι στη θέση του..  και σκέφτομαι πως πρέπει να πάρω ένα ένα τα κουτάκια και να βάλω τα πράγματα στη θέση τους..  άλλος ζει με το όνειρο να περάσει καλά,  άλλος να πάει καλά η δουλειά του,  άλλος να βρει κάποιον που να τον αποδέχεται και να τον ακούει,  εγώ θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους,  αυτό είναι το δικό μου όνειρο,  ο δικός μου καημός,  το δικό μου ανεκλήρωτο που ακόμη κι αν καταφέρω να κόψω την θάλασσα με μαχαίρι έτσι όπως μοιάζει ασημένια κάτω από τον νωθρό απογευματινό ήλιο,  ακόμη και τότε ''θα έχω ένα αυτοσκοπό,  να βάλω τα πράγματα στη θέση τους''.
Κι εδώ έρχεται η ερώτηση, ποιά είναι αυτά τα πράγματα,  ποιά είναι η θέση τους και που θα πάνε αν μετακινηθούν;  Και γιατί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες πάντα θα υπάρχει κάτι που θα τραβάει το σκοινί;  Και οι λέξεις ''χαρά'',  ''ευτυχία'', ''ισορροπία''  μήπως είναι ουτοπία;  Και το ότι δεν μπορεί,  κάπου υπάρχει αυτό το κάτι..  το σπουδαίο,  το μεγάλο που να αφού το βλέπω σκόρπια εδώ κι εκεί,  ποτέ δεν το πιάνω;  Δημιούργημα φαντασίας;  Υπέρμετρη αισιοδοξία που καταλήγει σε πανικό και τελειομανία;