Είναι περίεργη αυτή η Άνοιξη και με περίεργο τρόπο βάζει τα πράγματα στη θέση τους..
Σα να διορθώνει μερεμέτια ένα πράγμα από τη μια πλευρά και σαν να θέλει να κρατήσει για τον εαυτό της κομμάτια από την άλλη. Κομμάτια κλεμμένα και άδικα. Τόσο άδικα που θέλεις να κλάψεις αλλά είναι τόση η ομορφιά που δεν σ' αφήνει. Είναι κι οι αλλαγές που πρέπει να συνηθίζεις. Και οι άλλες που τις χαίρεσαι. Γλυκόπικρη άνοιξη.. αλοιώτικη.. εξαντλητικά διαφορετική.
Είναι σαν κάτι να μας σπρώχνει να βάλλουμε τάξη και ας μη το πολυθέλουμε...
ReplyDeleteΠολλά θ' αλλάξουν στις ζωές μας και ας μη μας αρέσει...
Εξάλλου ποιος μας ρώτα, τι μας αρέσει;