Χρώμα δεν υπάρχει φίλε μου, παρά μόνο σε ένα όνειρο ξημέρωμα Κυριακής, όπου τα πάντα όλα όσα σου αρέσουν βρίσκονται τακτοποιημένα μέσα σε θήκες, ράφια και κουτιά κι εσύ διαλέγεις ότι σου μοιάζει τρυφερό με τα δάχτυλα σου κι επειδή είναι όνειρο, χάνεσαι σε άγνωστα κλιμακοστάσια που οδηγούν σε ιδρύματα, μεταφέρεις σακούλες σκουπιδιών αλλά ωω ναι! ως δια μαγείας ότι βρωμερό φεύγει από πάνω σου και είσαι μόνο μία καλή γυναίκα / μητέρα που δίνει ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί σε ένα όχι πάνω από 4 χρονών κατάξανθο κορίτσι, και βρίσκεσαι σ΄αυτή την τζάμπα χαρά, και την μαζεύεις σε διάφανα βάζα και σε πρόχειρες χάρτινες κούτες, και νοιώθεις μια τσιμπιά ευτυχισμένος μέχρι που θα διηγηθείς με χαμόγελο το όνειρο, και μέχρι που η πρώτη κουβέντα / διαφωνία της ημέρας θα έρθει και θα σου τη σπάσει, όχι η ίδια η κουβέντα ή η ίδια η διαφωνία αλλά η βλακεία που σου υπογραμμίζει αυτό που χρόνια υποστηρίζεις και δένεσαι και που κι εσύ γίνεσαι ένα μ' αυτό, αντί να στοχεύεις μόνο σε πράγματα όμορφα και χρωματιστά και τρυφερά, να τα βγάλεις από το όνειρο και να τα κάνεις προσκέφαλο, πετσέτα, πάπλωμα, μεσημεριανό φαγητό.. βόλτα..
No comments:
Post a Comment